รับ(ผิด)รัก...ในฐานะพ่อของลูก

สงสัยว่าเมียท้อง

หลังจากวันนั้นโอบนทีก็พาเจ้าออตโต้มาหาเธออีกสองครั้ง ห่างกันประมาณหนึ่งสัปดาห์ รวมครั้งนี้ก็เป็นหนที่สี่ โอบนทีบอกว่ามันคิดถึงเธอ คงคิดถึงฝีมือทำอาหารของเธอด้วย ได้มากินสัปดาห์ละครั้งก็ยังดี เธอเองก็ใจอ่อนให้หมา ใจอ่อนให้คนด้วย

“ให้ริชาเอาเจ้าออตโต้มาอยู่ด้วยบ้างได้ไหมคะ แบบสลับกันสักวันสองวันก็ได้” เธอถามขึ้นหลังจากคลุกข้าวให้เจ้าหมาเสร็จ นั่งมองมันกินแล้วก็ยิ้มไปด้วย

“อืม ก็ค่อยๆ ดูก่อนก็ได้ครับ ผมคิดว่ามันอาจจะชินกับการเลี้ยงแบบที่มีบริเวณให้วิ่งเล่น ถ้ามาอยู่ที่คอนโดผมไม่แน่ใจว่ามันจะหงุดหงิดไหม เริ่มตัวโตแล้วด้วย กลัวดื้อกับริชา...อืม หรือให้ผมพามาอยู่ด้วยดีไหม จะได้ช่วยดูว่ามันไม่มีปัญหา” ถามหน้าซื่อตาใสแต่ความหมายในคำถามนั้นทำให้ริชาขมวดคิ้ว คิดว่าตัวเองอาจจะเข้าใจผิดแต่โอบนทีกลับอธิบายต่อเหมือนพูดเรื่องที่เกิดขึ้นเป็นเรื่องปกติมาก

“ห้องริชาก็มีห้องนอนอีกห้องพอดี หรือผมนอนเล่นกับเจ้าออตโต้ที่ห้องนี้ยังได้เลย ผมก็เห็นด้วยนะถ้าริชาจะอยากให้ออตโต้มาอยู่เป็นเพื่อน แต่ก็อยากมั่นใจว่ามันอยู่ได้ ไว้ถ้ามันชอบห้องริชาจริงๆ ริชาค่อยเอามันมาเลี้ยงบ้าง”

มันเป็นทางเลือกที่ไม่ควรเกิดขึ้นเลย แต่การที่เขามาอยู่กับเธอในช่วงเดือนนี้มันก็ยังเกิดขึ้นได้ รริชาก็เลยลังเลว่าควรรับข้อเสนอของเขาดีไหม พอเขาเอาเจ้าออตโต้มาล่อบ่อยๆ ก็ยิ่งคิดถึงมัน

“ริชาค่อยๆ คิดก็ได้ครับ ผมเข้าใจ เราไปทำกับข้าวกันดีกว่า หมาอิ่มแล้วถึงเวลาของคนละ” เขาไม่ได้เซ้าซี้ต่อแต่ทำหน้าเหมือนเสียดายอย่างนั้นแหละ รริชาได้แต่แอบบ่นในใจว่าอดีตสามีขยันทำให้เธอหวั่นไหวเสียจริง

“โอเคค่ะ เดี๋ยวริชาทำกับข้าว”

“ผมช่วยครับ” สามครั้งที่มานอกจากจะอ้างว่าออตโต้อยากกินข้าวฝีมือเธอแล้ว โอบนทีก็มากินข้าวด้วยทุกครั้ง เธอเองพอเขาบอกว่าจะมาก็ยอมรับว่าดีใจ กระตือรือร้นที่จะคิดเมนู วันนี้เขาบอกล่วงหน้าหนึ่งวันว่าจะมาหาเธอตอนสายๆ ในวันหยุด เมื่อวานรริชาเลยไปซูเปอร์มาร์เก็ตหาวัตถุดิบมาทำอาหาร

วันนี้ทำสองเมนูคือแกงจืดสาหร่าย และทะเลผัดผงกะหรี่ ซึ่งเมนูหลังก็ทำให้รริชามีปัญหา กลิ่นของผัดผงกะหรี่ทำให้พะอืดพะอม คลื่นไส้ เวียนหัว จนทนไม่ไหวต้องวิ่งไปอาเจียนในห้องน้ำ

อาการผิดปกติของคนตัวเล็กทำให้โอบนทีรีบตามเข้าไปเหมือนกัน เห็นเธออาเจียนหนักจนไม่มีอะไรออกมาแต่ก็ยังมีอาการจะอาเจียนอยู่ตลอด เข้าไปช่วยลูบหลัง จิตใจเป็นกังวลไม่รู้ว่ารริชาไม่สบายหรือเปล่า ช่วงนี้ที่เจอกันเธอก็ดูเพลียๆ หน้าซีดเซียว

“ริชาไหวไหมครับ”

“ค่ะ อื้อ อ้วก” พอเหมือนจะตั้งตัวได้ก็พะอืดพะอมจะอ้วกอีก กว่าจะออกมาจากห้องน้ำได้ก็แทบคลาน โอบนทีต้องประคองออกมา

“อึ้บ คุณโอบ ริชาเหม็น” พอเดินผ่านห้องครัวที่มีกลิ่นผัดผงกะหรี่คลุ้งท้องไส้ก็ปั่นป่วน เอามือปิดปากทำคล้ายจะกลับเข้าห้องน้ำอีกรอบ แล้วก็ไม่รอดจริงๆ

รอบนี้แทบจะไม่มีอะไรออกจากท้องแล้ว และก็เล่นเอาหมดแรงจนโอบนทีต้องอุ้มออกจากห้องน้ำ พาเดินผ่านห้องครัวไปที่ห้องนอนเธอเลย วางคนตัวเล็กลงบนเตียง รริชาหน้าซีดมาก เธอหลับตาย่นหน้าผากเหมือนอาการยังย่ำแย่ แล้วฝืนลืมตาแบบหรี่ๆ

“ริชาไหวไหมครับ มียาดมไหม” โอบนทีก็ทำตัวไม่ถูก ในความรู้สึกเขารริชาดูจะไม่ไหวเอาเสียเลย

“น่าจะมีในกระเป๋าค่ะ รบกวน”

“ครับ” ไม่ได้รอให้เธอพูดจบ โอบนทีออกไปเอากระเป๋าสะพายเธอในห้องรับแขก ค้นหายาดมก่อนจะถือเข้ามาในห้องทั้งกระเป๋า เปิดยาดมแล้วจ่อที่จมูกให้เธอ รริชาจับมือเขาเหมือนต้องการกะระยะเอง เธอหลับตาลง หยีหน้าหยีตา ตอนนี้นอกจากเพลียแล้วยังมึนศีรษะ ทำให้แทบจะอยากหลับไปตรงนั้น

“ริชาไปหาหมอไหมครับ ผมพาไปหาหมอดีกว่า”

“ไม่ ไม่เป็นไรค่ะ ขอริชานอนนิ่งๆ สักครู่ก่อนนะคะ ขอโทษคุณโอบที่...”

“ริชาไม่ต้องขอโทษผม ผมต่างหากที่มากวนริชา” เขาค่อนข้างหงุดหงิดตัวเอง แต่พอคิดไปว่าหากเขาไม่มาหาเธอแล้วริชาไม่สบายแบบนี้มันจะไม่ยิ่งแย่ไปกว่านี้เหรอ

“คุณโอบคะ ไม่ใช่แบบนั้น ริชา”

“ครับ ผมเข้าใจ ริชาไม่ต้องคิดอะไรแล้ว หลับตานะครับ” เขารู้ว่า รริชาจะไม่สบายใจที่เขาโทษตัวเอง รีบตัดบทด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน และเอามือลูบหน้าผาก เป็นสัมผัสที่ทำให้เธอสงบลงได้จริงๆ พร้อมความอุ่นๆ ในอก รริชาที่ยังหน้านิ่วคิ้วขมวดทั้งที่ยังหลับตา พยายามค่อยๆ ผ่อนลมหายใจ ผ่อนคลายตัวเอง

ยังเหนื่อยล้ากับการอาเจียนที่หนักหน่วง อาการปวดหัวที่เล่นงานแต่ก็ประคับประคองให้ตัวเองพักผ่อนได้โดยไม่ตระหนกตกใจมากนัก คงเพราะรู้สึกว่ามีเขาอยู่ตรงนี้ พอวางมือจากศีรษะเธอก็นั่งกุมมือไม่ห่าง หัวใจดวงน้อยยิ่งสั่นไหว อุ่นใจ หากก็เหน็บหนาวลึกๆ เมื่อคิดถึงว่าสุดท้ายเขาก็ต้องปล่อยมือเธอ

โอบนทีนั่งหน้าเคร่งไม่ห่างจากเธอ คอยสังเกตอาการถ้ารริชาไม่ดีขึ้นเขาจะอุ้มไปโรงพยาบาลเดี๋ยวนั้นเลย แต่ก็เห็นว่าเธอดูผ่อนคลายลง ลมหายใจสม่ำเสมอ และหลับไปในที่สุด หากก็ไม่วางใจ นั่งกอดอกมองคนหลับไม่ลุกไปไหน สมองคิดถึงอาการป่วยของเธอ

เขาสังเกตเหมือนกันว่ารริชาดูแปลกๆ ไปจากที่เจอกันสองครั้งล่าสุด เธอดูเหนื่อยๆ อ่อนเพลีย มีอาการหาวให้เห็นเวลาเผลอ และก็เคยบอกว่าเดี๋ยวนี้ง่วงบ่อย วันนี้เธออาเจียนจนหมดแรง และเจ้าตัวก็หลุดออกมาว่าเหม็น...หัวใจเขาชาวาบก่อนจะเต้นรัวเมื่อปะติดปะต่อ ลุกออกไปหยิบโทรศัพท์ตัวเองกลับเข้ามาในห้องแล้วกดข้อความถามเพื่อนที่เป็นหมอ

ไอ้คุณโอบ : ไอ้หมอ กูสงสัยว่าเมียท้อง มึงว่างคุยไหม

โอบนทีที่แสนสุภาพอ่อนโยนของรริชาพอคุยกับเพื่อนๆ ก็จะเป็นอีกโหมดที่เธอไม่เคยเห็น

ไอ้หมอนพ : ใครเมีย หย่าแล้วไม่ใช่เหรอวะ

โอบนทีชักสีหน้ากับการต่อปากต่อคำของเพื่อน แต่ก็ไม่ได้เดือดอะไรมากมายตามประสาคนที่ใจเย็นเป็นพื้นฐานอยู่แล้ว และเขากับรริชาก็หย่ากันแล้วจริงๆ

ไอ้หมอนพ : หรือมึงได้เมียใหม่แล้ว

ชายหนุ่มถอนหายใจหนักๆ เหมือนจะยิ่งรู้สึกหนักอกกว่าคำแซวแรกเสียอีก แต่ก็รีบพิมพ์ตอบเหมือนคนใจเย็น ไม่ถือสาเพื่อน

ไอ้คุณโอบ : ริชานั่นแหละ