Ep.16: นรกแตก
1700 คำ
บ้านทั้งหลังวันนี้เงียบผิดปกติเงียบเสียจนซีออนที่มักเดินเสียงดังยังยอมลดฝีเท้าและเสียงรองเท้าให้เบาลง เหมือนกลัวไปสะกิดฟิวส์ระเบิดของใครบางคนเข้า
เอเดนยืนมองออกนอกหน้าต่างแขนทั้งสองข้างกอดอกแน่นจนกล้ามแขนเกร็งเป็นสัน เหมือนเส้นเอ็นใต้ผิวยิ่งขับให้ความอึดอัดในตัวเขาพองขึ้นทุกวินาที เงาของคิ้วเข้มขมวดจนเหมือนจะผูกกันเองได้ ซีออนโผล่มาหลังประตูค่อย ๆ เอียงหน้าเล็กน้อย
“นาย… เอ่อ จะให้ผมเตรียมรถ...” เพียงแค่สายตาคมของเอเดนที่เหลือบมองแวบเดียว ซีออนรีบปิดปากสนิททันที โอเคไม่ถามก็ได้ วันนี้เขาจะอยู่ให้ห่างนายให้มากที่สุดเท่าที่ทำได้… เขารู้ดีว่าอารมณ์เอเดนพังเพราะอะไรก็เพราะ เธอคนนั้น ไม่อยู่ในบ้าน
ตอนเช้าก่อนที่พายุเอเดนจะปะทุลินากำลังจัดกระเป๋าเล็ก ๆ อยู่หน้าประตูบ้านเพื่อเตรียมไปถ่ายแบบที่ทะเล เธอสวมหมวกปีกกว้าง ใบหน้าแต่งบาง ๆ และรอยยิ้มจาง ๆ ที่ฝืนกลบความลำบากใจไม่ค่อยมิดเพราะรู้ดีว่ามีสายตาดุ ๆ จ้องอยู่ด้านหลัง นีโอวิ่งมาหาเธอรวดเร็วจนแทบล้ม
“พี่ลินาต้องไปจริง ๆ เหรอครับ” เด็กชายตัวเล็กเงยหน้ามองด้วยดวงตาเศร้าจนลินาใจละลายด้วยความสงสาร เธอคุกเข่าลงลูบผมนุ่ม ๆ ของเขาอย่างอ่อนโยน
“พี่ไปไม่กี่วันเอง นีโอต้องเป็นเด็กดีนะครับเดี๋ยวพี่กลับมาซื้อของฝากมาให้” นีโอเม้มปากคล้ายพยายามไม่ร้องไห้ ก่อนทิ้งตัวกอดเธอแน่นเหมือนจะไม่ยอมปล่อย
“ผมคงคิดถึงพี่ลินา… มากเลย”
เอเดนยืนอยู่ห่าง ๆ แขนกอดอก ชายเสื้อเชิ้ตยับเพราะกำครั้งแล้วครั้งเล่า เขาไม่พูด แต่สายตานั้นหนักจนลินาไม่กล้าสบตรง ๆ เหมือนกำลังถามคำเดียว จำเป็นมากไหมที่ต้องไป
ตอนเธอก้าวออกจากบ้าน ซีออนเดินไปรับกระเป๋าไปใส่ท้ายรถให้แต่สายตาเหลือบมองเด็นชายตัวน้อยที่ยืนกำมือแน่นหน้าเชิงบันได นีโอทำท่าจะวิ่งตามแต่ก็หยุดเพราะเอเดนวางมือบนหัวเขาเบา ๆ ไม่ใช่ปลอบแต่เป็นการกันไม่ให้ตามไปมากกว่า
ลินาหันมาโบกมือให้ครั้งสุดท้ายนีโอรีบยกมือโบกตอบทั้งที่ดวงตาคลอไปด้วยน้ำตา เอเดนขบกรามแน่นมองภาพนั้นจนเส้นเลือดขึ้นข้างคอพอรถของลินาเคลื่อนออกไปจนพ้นสายตาความเงียบก็ค่อย ๆ ไหลลงท่วมทั้งบ้าน
ซีออนกลืนน้ำลาย นายคงไม่โยนอะไรใส่หัวผมใช่ไหมวันนี้ เอเดนยืนอยู่หน้าประตูบ้าน สองมือกำแน่นในกระเป๋ากางเกงก่อนจะพึมพำเสียงต่ำจนแทบไม่ได้ยิน
“สี่วัน” คำสองคำนี้เหมือนคำสาปที่ทำให้เขาหงุดหงิดไปทั่วทั้งร่างที่ทำให้เขาหงุดหงิดอย่างไม่มีสาเหตุ
บรรยากาศในตึกของสำนักงานใหญ่เงียบผิดปกติ เงียบเสียจนซีออนที่ปกติเดินเอ้อระเหยไปมาได้ทั้งวันยังต้องชะงักก่อนจะก้าวเข้าไปในห้องทำงานของเจ้านาย
ประตูห้องเปิดออกทำให้เขาเห็นภาพที่ไม่อยากเห็นเท่าไหร่ เอเดนนั่งอยู่หลังโต๊ะทำงาน ตัวสูงใหญ่เอนพิงพนักเก้าอี้ แต่บรรยากาศรอบตัวกลับเหมือนมีควันดำ ๆ ลอยคลุ้งอยู่ตลอดเวลา มือข้างหนึ่งกำปากกาคลิกไปมาราวกับกำลังตั้งใจฆ่ามันให้ตายทีละนิดอีกมือเคาะโต๊ะเป็นจังหวะแข็งกระด้างคิ้วเข้มขมวดแน่นดวงตาที่ปกติไม่เคยมีอะไรสั่นคลอนกลับมืดลึกจนซีออนรู้ได้ทันทีว่า นรกแตกแล้ววันนี้
“เอ่อ… นายครับ ผมเอาเอกสารมาให้เซ็น...”
“ให้ทุกอย่างมันจบภายในวันนี้” ปึก!! เอเดนวางปากกาลงแรงจนซีออนสะดุ้งก่อนน้ำเสียงกดต่ำที่คุมอารมณ์ไม่อยู่รั่วออกมา
“อย่าให้ฉันต้องพูดซ้ำ”
“ครับ ๆ ๆ เดี๋ยวผมจัดการให้ทันทีเลยครับ” ซีออนรีบพยักหน้าเหมือนลูกหมาที่อยากรอดชีวิต แต่เมื่อเขาขยับจะถอย เอเดนก็โพล่งขึ้นมาอีกครั้ง ทั้งที่ตาไม่ได้ละจากหน้าจอคอม
“เธอจะกลับกี่โมง”
“ใครครับ??” ซีออนกะพริบตาปริบ ๆ เอเดนเงยหน้า ดวงตาคมเข้มตวัดขึ้นมาราวกับมีดเฉือนซีออนรีบยกมือ
“โอ๊ย!! ไม่ต้องมองผมแบบนั้นก็ได้ครับ!! คุณลินาใช่มั้ยครับ” เอเดนไม่ตอบแต่สายตาที่เบือนกลับไปที่หน้าจอบอกชัดว่า ใช่!! และเขาก็หงุดหงิดมากด้วย ซีออนสูดหายใจเบา ๆ ก่อนพูดด้วยน้ำเสียงระวังตัวสุดชีวิต
“เอ่อ… นายครับ คุณลินาเพิ่งไปเมื่อเช้าเองนะครับ” เก้าอี้ทำงานหมุนเบา ๆ เอเดนเงยหน้าขึ้นอีกครั้งแต่สีหน้าเขาดูเหมือนคนเพิ่งโดนแย่งของสำคัญไป
“ทำไมต้องไปนานขนาดนั้น”
“ก็… งานเขานี่ครับ” ซีออนยิ้มฝืด ๆ
“ปกติคนถ่ายแบบก็ต้องออกนอกสถานที่และไปหลายวันแบบนี้แหละ” ซีออนคิดว่าบรรยากาศในห้องเริ่มจะกดดันเกินพิกัดแล้วแต่ยังไม่ทันจะขยับหนี เขาก็ได้ยินเสียงลมหายใจหนัก ๆ ของเอเดนดังขึ้นราวกับคนที่พยายามอดทนสุดชีวิต
“นานเกินไป” เอเดนพูดลอดไรฟัน ช้าแต่แรงพอให้ซีออนกลืนน้ำลายดังเอือกเขาไม่กล้าบอกว่า จริง ๆ แล้วลินาเพิ่งออกจากบ้านไปไม่ถึง 5 ชั่วโมงด้วยซ้ำ
ภาพสุดท้ายก่อนที่เธอจะออกจากบ้านยังติดตาเขาอยู่ นีโอยืนเกาะชายเสื้อเธอเอาไว้ ตากลมโตมีน้ำตาคลออยู่เหมือนลูกหมาตัวเล็กที่ถูกทิ้งไว้หน้าบ้านลินาลูบแก้มเขาเบา ๆ แล้วโน้มตัวลงไปกอดแน่น
“พี่ลินาจะรีบกลับมานะครับคนเก่ง”
“สัญญานะครับ” เสียงนีโอเบาแผ่วเหมือนจะร้องแต่ก็พยายามกลั้นไว้
“สัญญาค่ะ” ซีออนยังจำได้ว่าเอเดนยืนมองอยู่ข้าง ๆ สีหน้าดูนิ่งแต่เส้นกรามเกร็งจนเห็นชัดไม่รู้ว่า หวงลูก หรือ หวงใครกันแน่ แล้วตอนที่ลินาเดินออกประตูไปนีโอยังยืนอยู่อย่างนั้นนานมาก… เหมือนรอให้เธอหันกลับมาอีกครั้งแม้เธอจะไม่ได้หันมาก็ตามที ตัดมาปัจจุบัน ซีออนอยู่ตรงหน้าเอเดนที่กำลังจะระเบิด
“ผมว่า… คุณลินาน่าจะกลับถึงบ้านวันจันทร์นะครับ”
ปัง!! เอเดนปิดแฟ้มตรงหน้าดังสนั่นจนซีออนสะดุ้งอีกครั้ง
“จองเครื่องให้กูพรุ่งนี้เช้า”
“หา!? นายจะไป...” ซีออนพูดยังไม่ทันจบเสียงเอเดนพูดแทรกขึ้นมาก่อน
“ไปดูงาน” แต่สายตาเย็นเฉียบกวาดขึ้นมาอีกครั้งอย่างมีนัย “มีปัญหา??”
“ไม่มีครับ!!” ซีออนอยากกรี๊ด แต่ทำได้แค่ส่ายหน้าเหมือนตุ๊กตาหน้ารถที่สั่นเพราะพายุ ภายในใจเขาพึมพำเบา ๆ
นี่มันไม่ใช่ทำงานแล้วครับ… นี่มันตามเมียชัด ๆ!!
“เอ่อ… นายครับแล้ว...” เอเดนตวัดสายตาขึ้นมาทันที
“อะไรอีก!!”
“พรุ่งนี้… ถ้านายบินไปดูงาน แล้วนีโอจะทำยังไงเหรอครับ??” ครั้งนี้เอเดนชะงักเล็กน้อย เหมือนเพิ่งคิดได้ว่ายังมีลูกชายที่ต้องจัดการ เขาถอนหายใจแรงจนเส้นเลือดข้างขมับเต้นชัด
“ก็ไปโรงเรียนปกติ” น้ำเสียงของเอเดนสั้นและห้วน ซีออนกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก เขารู้จักพ่อนักธุรกิจเลือดเย็นคนนี้ดีพอ ๆ กับที่รู้จักเจ้าตัวเล็กผู้ซื่อสัตย์และติดลินาอย่างกับอะไรและถ้านีโอรู้ว่าเอเดนกำลังจะบินตามลินาไปทะเล ไม่ใช่เพราะ ‘งาน’ แต่เพราะ ‘หึง’ … อา มันคงเป็นอีกเรื่องใหญ่แน่ ยังไม่ทันที่ซีออนจะคิดจบ เอเดนก็ลุกขึ้นจากเก้าอี้อย่างรวดเร็ว จนเก้าอี้เลื่อนถอยหลังไปกระแทกพื้นเบา ๆ
“กูจะไปรับนีโอจากโรงเรียนตอนบ่าย” เอเดนประกาศเสียงต่ำ “แล้วพากลับบ้านก่อน”
“อ้าว… นายจะไปรับเองเหรอครับ??” ซีออนกะพริบตา
“หรือมึงจะไปรับ??” เอเดนตวัดตามามองเหมือนถามว่า มึงอยากตายมั้ย
“ไม่ครับ!! นายไปเองดีที่สุดเลยครับ” ซีออนรีบส่ายหน้าแทบหัก
เอเดนคว้าเสื้อสูทพาดแขน เตรียมจะเดินออกจากห้อง แต่แล้วก็หยุดกะทันหัน มือหนึ่งกำลูกบิดประตู แผ่นหลังกว้าง ๆ นิ่งอยู่ครู่หนึ่งก่อนพูดเสียงเบา… แต่ฟังแล้วเหมือนฟ้าผ่ากลางตึก
“อย่าให้นีโอรู้”
“ครับ??” ซีออนถามอย่างไม่แน่ใจ เอเดนหันขวับ ดวงตาคมเข้มวาวขึ้นเหมือนจะจับคนผิดได้ทันทีที่มีพิรุธ
“เรื่องที่กูไปดูงาน”
“โอ๊ยนายครับ!! ผมจะไปบอกนายน้อยทำไมล่ะครับ เด็กมันรักคุณลินาจะตาย ถ้ารู้ว่านายแอบบินไปตาม” ซีออนหน้าเหยเกทันที
“ไอ้ซีออน!!” น้ำเสียงเย็นจัดจนซีออนชะงักค้างเหมือนถูกสาป
“คะ… ครับ ผมจะปิดปากสนิทเลยครับ” เขารีบยกมือปิดปากตัวเองโชว์ประกอบฉาก เอเดนถอนหายใจอย่างหัวเสีย
“พรุ่งนี้เช้าเตรียมทุกอย่างให้พร้อมแล้วเอาแฟ้มงานของโครงการไปให้พร้อม”
“รับทราบครับนาย!!” ซีออนยืนตัวตรงทันที เอเดนผลักประตูเปิดออก แต่ก่อนจะเดินไปเขาก็พูดทิ้งท้าย น้ำเสียงเหมือนคนที่แม้จะปากแข็ง แต่ความคิดลอยไปถึงคนที่ไม่อยู่ไกลเกินทน
“ถ้าเธอโทรมา… รายงานกูทันที”
“ครับ” ซีออนมองตามแผ่นหลังกว้างที่เดินออกไปช้า ๆ ก่อนจะพึมพำกับตัวเองเบา ๆ
“นี่มันพ่อคนเหรอวะ… หวงแม้กระทั่งลูก” ซีออนยกมือกุมหน้าอย่างสิ้นหวังพรุ่งนี้ทั้งวันเขาคงต้องเหนื่อยกับการปกปิดความลับระดับชาติระหว่างพ่อที่หึงกับลูกที่คิดถึงไม่รู้ว่าใครจะระเบิดก่อนกันแน่
- ผู้เขียน
