Ep.10: ขี้หวง
1909 คำ
สตูดิโอวันนี้ตกแต่งด้วยฉากกระจกสีเงินและไฟสตูดิโอที่สะท้อนแสงนุ่ม ลินายืนเปลี่ยนชุดอยู่หลังฉาก ผมยาวถูกรวบต่ำแบบเรียบง่าย ชุดเดรสสีขาวที่ช่างสไตลิสต์จัดให้ทำให้เธอดูสะอาดตา เรียบร้อย แต่สว่างขึ้นอย่างประหลาดราวกับดึงสายตาคนทั้งห้องให้หันมองโดยไม่ตั้งใจ ซอลเดินถือแฟ้มสไตลิ่งพร้อมกาแฟเย็นหนึ่งแก้วในมือ
“ลูกสาว!! เดี๋ยวพี่ช่วยดูหน้าให้ก่อนขึ้นกล้องนะคะ โอ๊ะ!!” เสียงของซอลขาดหายไปเมื่อประตูสตูดิโอถูกเปิดออกอย่างมั่นใจชายหนุ่มสูทสีเทาเข้ารูปพร้อมนาฬิกาข้อมือราคาไม่เบาเดินเข้ามาด้วยออร่าคนมีอำนาจ เขาสูง สุขุม หน้าตาหล่อมีเสน่ห์สะดุดตาจนทั้งสตูดิโอเงียบ คิรินเจ้าของแบรนด์ที่ลินากำลังถ่ายแบบให้ในวันนี้ทีมงานรีบโค้งทักทายทันที
“คุณคิรินมาตรวจงานเองเลยเหรอครับ??”
“ผมได้ยินว่าวันนี้มีถ่ายแบบเลยมาดูด้วยตัวเอง” เขายิ้มบาง ๆ แล้วสายตาก็เลื่อนไปหยุดที่ลินาแบบไม่พยายามซ่อนอะไร
ไฟในสตูดิโอสะท้อนเงาเข้มของเรอาห์ที่ยืนพิงผนังเหมือนยามเฝ้าปราการ เธออยู่ตรงจุดที่มองเห็นทุกคนทุกมุม และสายตาคมกริบไม่ห่างจากลินาแม้เสี้ยววินาทีเดียว
ทันทีที่คิรินก้าวเข้ามา ห้องที่เคยเสียงดังวุ่นวายก็เงียบลงราวกับมีใครกดปุ่มปิดเสียง เขาเดินตรงมาที่ลินาด้วยจังหวะที่มั่นใจ กระชับ และเจือความสนใจชัดเจนจนลินารู้สึกได้ ซอลที่ยืนข้างลินามองผู้ว่าจ้างหล่อรวยออร่าพวยพุ่งตรงหน้าก็อดกระซิบออกมาไม่ได้
“โอ๊ยลูกสาว คนนี้ไม่ใช่เล่น ๆ นะคะ หล่อแบบทำหุ้นตกได้ทั้งกระดาน ถ้าเขาจีบขึ้นมานี่พี่จะกรี๊ดก่อนเลย”
“พี่ซอล” ลินากระซิบดุแต่แก้มก็ขึ้นสีอ่อน ๆ คิรินหยุดยืนตรงหน้าเธอพอดี ก่อนส่งรอยยิ้มที่ดูสุภาพแต่แฝงความสนใจลึกซึ้ง
“คุณคือลินาใช่ไหมครับ??” น้ำเสียงทุ้มนุ่มจนสตูฯ เงียบลงกว่าเดิม
“ค่ะ สวัสดีค่ะคุณคิริน” ลินารีบโค้งไหว้อย่างนอบน้อม คิรินมองเธออย่างตั้งใจเกินกว่าผู้ว่าจ้างคนหนึ่งควรจะมองนางแบบ
“เห็นจากไฟล์ตัวอย่างแล้ว แต่ตัวจริงดูสะอาดตาและดึงสายตามากกว่าที่คิดอีกนะครับ” ซอลที่ยืนข้างหลังแทบอยากเอาพัดขึ้นมาพัดตัวเอง
“โอ๊ย!! คำชมนี้มันบรรยากาศจีบชัด ๆ ลูกสาว”
เรอาห์ที่ยืนห่างออกไปไม่กี่เมตรยกสายตาขึ้นทันที ดวงตาของเธอเปลี่ยนจากนิ่งเฉยเป็นจับจ้อง เขม็ง เลือกประเมินคิรินตั้งแต่ศีรษะจรดเท้าแบบคนที่พร้อมจะสกัดทุกความเสี่ยง แต่คิรินไม่รู้สึกถึงแรงกดดันนั้นเขามองลินาต่อด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนกว่าเดิม
“ผมหวังว่าเราจะได้ร่วมงานกันอีกบ่อย ๆ นะครับ คุณลินาเป็นภาพที่ผมอยากให้แบรนด์จดจำ”
“ขะ… ขอบคุณค่ะ”
เรอาห์มองภาพนั้นนิ่ง ๆ ก่อนยกคิ้วเล็กน้อย ไม่พอใจ?? หงุดหงิด?? หรือแค่ไม่ชอบเวลามีใครเข้าใกล้ลินาเกินจำเป็น?? ไม่มีใครรู้ เพราะสีหน้าของเรอาห์อ่านยากเหมือนปืนที่ขึ้นลำไว้แต่ไม่รู้จะยิงเมื่อไหร่
“เดี๋ยวผมจะอยู่ดูงานจนจบนะครับ ถ้าต้องการอะไรบอกผมได้เลย” คิรินยังไม่ละสายตา
“ได้ค่ะคุณคิริน ถ้าจะดูใกล้ ๆ แบบนี้ยิ่งดีเลยค่ะ จะได้รู้ว่าลูกสาวฉันสวยจริงไม่จกต!” ซอลยิ้มหวานทันที แต่ลินาแทบจะยืนไม่ถูก ส่วนเรอาห์เปลี่ยนท่าทางจากพิงผนังเป็นยืนตรงเต็มตัวอย่างสังเกตเห็นได้ชัด เหมือนกำลังเตรียมพร้อมรับมือกับ… อะไรบางอย่าง หรือกับใครบางคน ช่างภาพตะโกนเรียก
“น้องลินา พร้อมขึ้นชุดต่อไปนะครับ!!”
ลินารีบขยับจะไป แต่ก่อนก้าว เธอรู้สึกได้ถึงสายตาสองคู่ที่จับอยู่ที่เธอ หนึ่งคือคิริน ที่มองด้วยความสนใจไม่ปิดบัง
สองคือเรอาห์ ที่มองด้วยความระแวดระวังและเหมือนหวงอย่างประหลาด และสตูฯ วันนี้ คงไม่ใช่งานถ่ายแบบธรรมดาอีกต่อไปแล้ว
เสียงประตูสตูดิโอที่ควรปิดสนิทถูกผลักเปิดออกเบา ๆ อีกครั้ง ทุกคนหันไปมองเพราะไม่มีใครกำลังออกหรือเข้าตามตารางงาน ก่อนจะมีเด็กตัวเล็ก ๆ โผล่หน้าเข้ามาอย่างระวัง ดวงตากลมโตมองไปรอบห้องเหมือนกำลังตามหาบางคน
“พี่ลินาครับ”
ซอลอุทานทันทีจนช่างแต่งหน้าสะดุ้ง
“โอ้ยตายแล้วลูก!! สุดหล่อของพี่สาวมาอีกแล้ว”
“นีโอ!?” ลินารีบก้าวออกจากฉากเปลี่ยนชุดทันที ใบหน้าเต็มไปด้วยความตกใจและดีใจผสมกัน นีโอในเสื้อยืดสีกรมท่ากับกางเกงยีนส์เดินเข้ามาเร็ว ๆ พอเห็นเธอชัด ๆ ก็ยิ้มกว้างจนแก้มแดงแล้วรีบพุ่งเข้าไปกอดเอวเธออย่างแรง
“พี่ลินาครับ ผมคิดถึง” ทั้งสตูดิโอเงียบเหมือนโดนเบรกพร้อมกัน ซอลยกมือทาบอกมองนีโอด้วยสายตาชื่นชมก่อนจะเอ่ยชมเสียงดัง
“โอ้โห… วันนี้ก็น่ารักละลายมากแม่”
“มาทำอะไรที่นี่ครับ ทำไมไม่อยู่บ้าน??” ลินาก้มลงลูบหัวนีโอเบา ๆ
“พี่ลินาไม่กลับบ้านสักที ผมเหงาเลยให้ลุงณัฐพามาหา” นีโอทำหน้ามุ่ย
ประโยคของนีโอทำเอาเรอาห์ที่ยืนอยู่มุมห้องเงยหน้าแทบจะทันที เธอกวาดสายตามองรอบห้องอย่างรวดเร็วเพื่อเช็กความปลอดภัยให้เด็กชายโดยสัญชาตญาณ คิรินเองก็หันมามองด้วยความแปลกใจ
“เด็กคนนี้?? น้องชายคุณลินาเหรอครับ??” น้ำเสียงสุภาพ แต่จับได้ว่าเขาประเมินสถานการณ์ทันทีเพราะรู้ว่าเด็กคนนี้ไม่ใช่เด็กธรรมดา ลินายิ้มเก้อ ๆ ก่อนตอบแต่ยังลูบหัวนีโอเหมือนปลอบเด็กที่เดินทางไกลมาเพราะคิดถึง
“เอ่อ… ไม่ใช่น้องชายค่ะ แต่เป็นน้องที่สนิทกันมาก ๆ”
“ผมเป็นน้องพี่ลินาครับ!! พี่ลินาของผม!!” นีโอรีบเชิดหน้าขึ้นมาเหมือนกลัวถูกลดสถานะ ซอลหลุดหัวเราะจนต้องเอามือปิดปาก
“โอ๊ย!! หวงแบบนี้ใครจะกล้าเข้าใกล้ล่ะลูก เอ็นดูสุด ๆ”
เรอาห์ที่ยืนกอดอกอยู่มุมเดิมขยับเข้ามาใกล้หนึ่งก้าวเธอไม่ได้แสดงสีหน้าแต่แววตากวาดประเมินตั้งแต่ประตูทางเข้า ทางหนีไฟ มุมอับของฉากถ่ายแบบ และทีมงานทุกคนอย่างเคร่งเครียด ก่อนหยุดสายตาที่นีโอที่กำลังกอดลินาแน่นน้ำเสียงที่เธอเอ่ยออกมาราบเรียบจนฟังแทบไม่รู้ว่าเป็นห่วงหรือเตือน
“คุณหนูคะ ที่นี่คนเยอะ ระวังตัวด้วยนะคะ”
“พี่เรอาห์อ่ะ ผมแค่มาหาพี่ลินา ไม่ได้มาทำอะไรสักหน่อย” นีโอหันไปมองเรอาห์แล้วทำหน้าเบ้
“พี่เรอาห์แค่เป็นห่วงนีโอที่ออกมาข้างนอก นีโอโตแล้วไม่งอแงนะคะ” ลินาต้องก้มลงกระซิบปลอบ
ในสตูดิโอยังเต็มไปด้วยสายตาหลายคู่ที่จับจ้องภาพลินากับนีโอแบบไม่วางตาบรรยากาศจากความตึงเครียดตอนแรกค่อย ๆ เปลี่ยนเป็นความอบอุ่นที่ใคร ๆ ก็รู้สึกได้แม้จะยังงุนงงก็ตาม
คิรินเป็นคนแรกที่ขยับ เขายืนมองเด็กชายที่ยังเกาะเอวลินาแน่นเหมือนลูกแมวตัวหนึ่ง ใบหน้าหล่อคมของเขาอ่อนลงเล็กน้อยอย่างห้ามไม่อยู่
“น้องดูติดคุณลินามากเลยนะครับ” เขาพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงสุภาพ แต่ในสายตามีประกายสนใจที่ซ่อนอะไรบางอย่างไว้ทั้งต่อลินา และต่อนีโอที่เขามองออกว่าไม่ใช่เด็กธรรมดาแต่แรก ซอลเดินเข้ามาเหมือนประกาศตัวเป็นโล่ของคู่พี่น้องทันที
“แน่นอนค่ะคุณคิริน เด็กคนนี้ไม่ใช่เล่น ๆ นะคะ เป็นเจ้าชายน้อยของลินาเลยนะคะ” ซอลพูดพร้อมยักคิ้วหยอกทำเอาทีมงานขำกันเบา ๆ นีโอเองก็หันไปมองซอลอย่างภูมิใจเหมือนถูกชม ลินามองมาหานีโอที่ยังเกาะเอวไม่ยอมปล่อย
“มาเถอะครับ เดี๋ยวพี่ถ่ายเสร็จจะพานีโอกินไอศกรีมนะ” ดวงตาของเด็กชายสว่างวาบทันที
“จริงนะครับ!? สัญญานะ!!”
“สัญญาค่ะ”
ซอลยืนมองฉากนี้ด้วยหน้าตาเอ็นดูจนน้ำตาแทบไหล
“โอ๊ย!! ฉันนี่จะขอมีแฟนก็กลัวถูกเจ้าชายน้อยคนนี้ล้มโต๊ะใส่ก่อนแล้วนะคะ” นีโอเงยหน้าขึ้นมาทันที เหมือนจับคำว่า แฟน ได้
“ไม่ได้ครับ พี่ลินามีผมแล้ว” ซอลถึงกับผงะแล้วหัวเราะลั่น
“โอ้ยลูก!!! เดี๋ยวหนุ่ม ๆ แถวนี้ก็อกหักกันพอดี”
คิรินที่ยืนมองอยู่เอียงหน้าหน่อย ๆ แบบเหมือนกำลังประมวลเด็กชายตัวเล็กที่ประกาศความเป็นเจ้าของลินากลางสตูดิโอ
“หวงขนาดนี้ ถ้าโตขึ้นคงต้องคอยกันคนที่เข้ามาจีบคุณลินาเป็นร้อยนะครับ” เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงอบอุ่นและสุภาพกว่าเดิมเหมือนพยายามเข้าหานีโอในเชิงมิตร นีโอหันไปมองคิรินอย่างระแวดระวังแวบหนึ่งก่อนซุกกลับที่เอวลินาแล้วพูดเสียงเบาแต่ชัด
“ผมจะโตไว ๆ ครับ” คำตอบเรียบง่ายของเด็กชายทำให้ทั้งซอลและทีมงานกลั้นขำแทบไม่ไหว
แต่คิรินกลับหัวเราะในลำคอเบา ๆ เหมือนเจออะไรที่เขาไม่ได้คาดคิด สีหน้าเขาผ่อนลงอย่างเห็นได้ชัดภาพลินากลางไฟสตูดิโอพร้อมเด็กชายที่กอดเอวเธอแน่น มันทำให้เธอดูไม่ใช่นางแบบที่เข้าถึงยาก แต่เป็นคนจริง ๆ ที่มีชีวิต ความผูกพัน และความอบอุ่น ลินายิ้มเก้อ ๆ อยู่ท่ามกลางสายตาหลายคู่
“นีโอ เดี๋ยวพี่ต้องกลับไปถ่ายต่อนะคะ โอเคไหม??” เด็กชายพยักหน้าอย่างเสียไม่ได้
“ครับ ผมขอนั่งดูพี่ลินาตรงนั้นได้ไหมครับ”
คิรินขยับตัวเหมือนจะพูดอะไร แต่เรอาห์ก้าวออกมาหนึ่งก้าวก่อน
“ฉันจะดูแลคุณนีโอเองค่ะ” ประโยคสุภาพแต่ชัดเจนมากจนคิรินต้องหยุดคำพูดไว้ก่อน ยอมผงกศีรษะเล็กน้อยให้เธออย่างให้เกียรติ ซอลยื่นแก้วกาแฟให้ลินาแล้วกระซิบริมหูที่ดังพอได้ยินกันสองคน
“ลูกสาว วันนี้สตูดิโอมีดราม่ารสหวานมากแม่ ฉันชอบมาก ขอเพิ่มอีกฉากได้ป่ะ??” ลินาแทบหลุดหัวเราะแต่ต้องกลั้นเพราะนีโอยังเกาะเธออยู่
ในสตูดิโอที่เมื่อไม่กี่นาทีก่อนเต็มไปด้วยความเกร็งและความระแวง ตอนนี้กลับอบอุ่นจนเหมือนห้องนั่งเล่นของครอบครัวมากกว่า ทั้งจากเด็กชายขี้หวง นางแบบสาวที่ถูกกอดจนขยับตัวไม่ได้ ผู้จัดการสาวสองที่เอ็นดูจนหัวเราะไม่หยุด และบอดี้การ์ดหญิงที่คอยจับตาทุกมุมอย่างเงียบงัน
ส่วนคิริน… ยังคงยืนมองลินาอยู่เงียบ ๆ แต่แววตาเขาเปลี่ยนไปมากแล้วเหมือนสนใจเธอมากขึ้นและระวังมากขึ้นเช่นกันโดยเฉพาะหลังได้เห็นเด็กชายผู้หวงเธอราวกับสมบัติชิ้นเดียวในโลกคนนี้
- ผู้เขียน
