บทที่20
"ผมขอคุยกับคุณหน่อยได้มั้ย คุณชัชรินทร์" เรวัตรเอ่ยบอกคนที่นั่งก้มๆ เงยๆ จดอะไรบางอย่างอยู่ด้วยน้ำเสียงจริงจัง ชัชรินทร์ที่กำลังวาดแผนที่ของปางไม้สัตยรังสรรค์เพื่อฆ่าเวลาไม่ให้คิดเรื่องความสนิทสนมของผกาเกศและเรวัตร
"คุณมีอะไรกับผม" ชัชรินทร์เอ่ยถามแต่ไม่ได้หันไปมองนายตำรวจหนุ่มแม้แต่น้อยหลังจากที่พ่อแม่ของเขารวมถึงอาและเพื่อนสาวกลับไปเมื่อวานที่ผ่านมาเรวัตรก็มาหาผกาเกศและชวนออกไปข้างนอกบ่อยๆ กลับมาเสื้อผ้าที่ควรจะเรียบของผกาเกศกลับยับยู่ยี่ เขาไม่อยากคิดไม่อยากเชื่อแม้จะมีคนคอยเป่าหู เขาเชื่อว่าผกาเกศไม่มีทางทำแบบนั้นแต่ผู้ชายตรงหน้าเขาล่ะ เขาจะเชื่อได้อย่างไร
"ออกไปจากชีวิตไผ่ซะ ผมจะดูแลไผ่กับลูกเอง ผมจะเลี้ยงลูกของไผ่เหมือนกับลูกตัวเองคุณไม่ต้องห่วง ผมรักไผ่ ยอมรับได้ถึงแม้ไผ่จะเคยเป็นเมียใคร คุณควรปล่อยให้คนรักกันได้อยู่ด้วยกันนะ" เรวัตรเอ่ยบอกก่อนที่จะขยับเข้ามาใกล้ๆ "ไผ่เขา
