องค์หญิงสิบเอ็ด

สวมร่าง

“องค์หญิงได้เวลาแล้ว”

เสียงของหญิงชราดังแผ่วเบา เสียงนั้นคล้ายมีแรงดึงดูดบางอย่างฉุดกระชากจิตใจขององค์หญิงสิบเอ็ดให้จมลงสู่ความว่างเปล่า ความรู้สึกหนาวเย็นแทรกซึมเข้าไปทั่วร่าง ยิ่งพยายามขยับ ก็ยิ่งเหมือนร่างไม่ใช่ของตัวเอง

ทำไมหนาวเช่นนี้…

ทันใดนั้นเอง เสียงตะโกนที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวดและความหวาดกลัวก็กึกก้องขึ้น

“อันหราน!!! พี่บอกให้เจ้ากลับมา!!”

องค์หญิงสิบเอ็ดลืมตาขึ้นในฉับพลัน นางสำลักออกมาแรงจนทั้งร่างสั่นสะท้าน น้ำเย็นไหลออกจากริมฝีปากของนางอย่างต่อเนื่อง ภาพแรกที่นางเห็นคือเงาร่างหนึ่งทาบทับเหนือศีรษะ พร้อมกับเสียงหอบหายใจแรง ๆ ที่เต็มไปด้วยความหวาดกลัว

ชายผู้นี้มิใช่ม่อเหยียนหรือ? เหตุใดมองข้าแล้วร้องไห้ออกมาเช่นนี้ ?

อย่าร้อง...บุรุษที่แกร่งและดุดันเช่นเจ้าไม่เหมาะกับน้ำตาเลยสักนิด

“อันหรานฟื้นแล้ว!”

ม่อเหยียนที่คุกเข่าอยู่ตรงหน้ารีบประคองศีรษะของหญิงสาวขึ้น ใบหน้าคมคายของเขาเปียกชุ่มไปด้วยน้ำ บางส่วนเป็นน้ำในแม่น้ำ และบางส่วนเป็นน้ำตาที่ไม่เคยมีผู้ใดพบเห็น

“หรานเอ๋อร์เจ้าได้ยินพี่หรือไม่ ตอบพี่สิ”

องค์หญิงสิบเอ็ดยามนี้รู้สึกเหนื่อยล้าจนไม่อาจฝืนร่างกายได้อีกต่อไป เปลือกตาของนางรู้สึกหนักอึ้งก่อนที่ทุกอย่างจะดับวูบไป

“อันหราน! อันหราน!! อย่าหลับ! มองพี่ มองพี่สิ!!” ม่อเหยียนมองเห็นเปลือกตาของหญิงสาวค่อย ๆ ปิดลง สีหน้าที่เพิ่งสว่างโล่งของเขากลับซีดเผือดลงอีกครั้ง

“ท่านอ๋องพาแม่นางไป๋กลับจวนก่อนเถิดพ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมได้ส่งคนไปตามท่านหมอแล้ว”

ม่อเหยียนไม่กล่าวอะไร เขาเพียงขบกรามแน่นแล้วอุ้มร่างของอันหรานขึ้นอย่างระมัดระวังแต่แข็งแรง ร่างบางของนางเย็นจนทำให้คนอุ้มรู้สึกเสียววาบไปทั้งอก ราวกับกำลังอุ้มก้อนน้ำแข็งที่หากช้าเพียงอึดใจก็อาจแตกสลาย

“อันหราน...หากเจ้าเป็นอะไรไปพี่จะสังหารคนตระกูลชุนให้สิ้น”

ความเงียบงันภายในห้องพักกว้างของจวนอ๋องม่อเหยียนถาโถมเข้ามาเป็นระลอก ราวกับจะบีบคั้นหัวใจให้เต้นช้าลงทีละจังหวะ แสงอาทิตย์ยามเช้าเล็ดลอดผ่านระแนงไม้ ทอดเงาสีทองสลับดำบนพื้นห้อง แต่กระนั้น ความอบอุ่นของแสงกลับไม่อาจขับไล่ความเย็นเฉียบที่แผ่ซ่านออกมาจากร่างหนึ่งบนเตียงใหญ่ได้เลย

องค์หญิงสิบเอ็ดผู้เคยเป็นปีศาจสูงศักดิ์ ใช้ชีวิตบนโลกร่วมหลายร้อยปีค่อย ๆ ลืมตาขึ้น ดวงตาคู่สวยพร่ามัวเพราะอาการปวดศีรษะรุนแรงราวกับสมองกำลังถูกฉีกออกเป็นสองส่วน

“อืม…น่ารำคาญนัก” นางพึมพำด้วยเสียงแผ่ว แต่แฝงความหงุดหงิด

หญิงสาวมองรอบห้อง สายตาคมกริบไล่ไปตามทุกมุมอย่างระวัง ก่อนจะหยุดลงที่ภาพที่ทำให้นางเลิกคิ้วขึ้นอย่างสงสัย ม่อเหยียนฟุบหลับอยู่บนขอบเตียง มือใหญ่ของเขากุมมือของนางไว้แน่นราวกับกลัวว่าหากปล่อยมือเพียงชั่วเสี้ยววินาทีนางจะเลือนหายไปอีกครั้ง

เดี๋ยวนะ...เขากุมมือข้าเหรอ??

“อันหราน…เจ้าคิดจะหนี้อีกแล้วหรือ”

ม่อเหยียนเงยหน้าขึ้น ใบหน้าของเขาชัดเจนว่าตลอดค่ำคืนอันยาวนานเขาไม่ได้พักผ่อนเลย นัยน์ตาคมมองใบหน้าของหญิงสาวราวกับกลัวว่าหากละสายตาเพียงชั่วครู่นางจะหายไป

องค์หญิงสิบเอ็ดนิ่งไปหนึ่งอึดใจ เดิมแล้วนางเป็นปีศาจใช้ชีวิตมาห้าร้อยปีย่อมไม่ใช่คนเขลา นางมองม่อเหยียนที่นั่งอยู่ตรงหน้าก่อนเริ่มใช้ความคิดประเมินเหตุการณ์

การที่ม่อเหยียนสัมผัสนางได้นั่นหมายถึงนางไม่ใช่วิญญาณเร่ร่อนอีกแล้ว

นั่นหมายความว่า....ไป๋อันหรานสละร่างกายนี้ให้นางแล้ว

“พะ…พี่ชาย?” นางเอ่ยเสียงแผ่วแต่ในแววตากลับไม่มีความสั่นไหว

คำเรียกขานที่เปลี่ยนทำให้ม่อเหยียนชะงักเล็กน้อย แต่เพียงชั่วครู่เท่านั้นเขาก็หันมาเอ่ยตำหนิหญิงสาวทว่าน้ำเสียงกลับไม่ได้รุนแรงนัก

“ยังรู้ด้วยหรือว่าข้าคือพี่ชายของเจ้า หรานเอ๋อร์เจ้ารู้หรือไม่ว่าพี่รู้สึกเช่นไรที่เจ้าทำเช่นนั้น หากเจ้าตายไปจริง ๆ พี่คงตายตามเจ้าไป” เสียงของเขาสั่นไปหมดในตอนท้าย

คำพูดของม่อเหยียนนั้นราวกับช่วยยืนยันในสิ่งที่องค์หญิงสิบเอ็ดคาดการณ์ไว้ทั้งหมด นางในตอนนี้เข้ามาอยู่ในร่างไป๋อันหรานแล้ว

ถ้าเช่นนั้น...แล้วเด็กในท้องเล่ายังอยู่หรือไม่?

เมื่อตระหนักได้ว่าก่อนที่ตนเองจะเข้ามาสวมร่าง ไป๋อันหรานคนเก่าไปกระทำเรื่องโง่เขลาอย่างการกระโดดน้ำฆ่าตัวตาย แรงกระแทกกับผิวน้ำอาจทำให้เด็กในท้องได้รับอันตรายก็ได้ มือบางยกขึ้นลูบที่หน้าท้องนูนของตนเองแผ่วเบาอย่างลืมตัว

ม่อเหยียนมองการกระทำนั้น ก่อนเอ่ยเสียงเย็นปนตำหนิ

“ยังห่วงลูกหรือ…นึกว่าเจ้าหลงสวะนั่นจนละทิ้งทุกอย่างแล้วเสียอีก”

องค์หญิงสิบเอ็ดเม้มริมฝีปากก่อนเอ่ยถามเสียงราบเรียบ “เด็กคนนี้…ปลอดภัยหรือไม่”

“ปลอดภัยดี” ม่อเหยียนตอบทันทีราวกับกลัวนางจะคิดสั้นอีกครั้ง “ท่านหมอบอกว่าเด็กไม่ได้รับอันตราย แม้เจ้าจะกระทำเรื่องโง่เง่านั้นลงไป”

คำว่าโง่เง่าทำให้หญิงสาวหัวเราะขึ้นเบา ๆ

“โง่เง่า? สำหรับข้านางโง่เขลาจนเกินจะเยียวยาด้วยซ้ำ”

ม่อเหยียนขมวดคิ้วทันที ลมหายใจของเขาหนักขึ้นโดยไม่รู้ตัว

นางยิ้มให้เขาเล็กน้อยรอยยิ้มที่ดูราวกับอันหราน แต่ดวงตาคู่นั้นกลับเย็นยะเยือกและลึกล้ำจนทำให้ชายหนุ่มรู้สึกแปลกใจชั่วขณะ

“พี่ชาย ข้าขออยู่คนเดียวสักครู่เถิด” นางพูด

“ไม่” เขาตอบทันควัน

หญิงสาวขยับยิ้มบาง ๆ ยิ้มแบบปีศาจที่อ่านความปรารถนาของผู้อื่นออกอย่างง่ายดาย นางรู้ดีว่าบุรุษตรงหน้าคงกลัวว่านางจะคิดฆ่าตัวตายอีก หากปล่อยให้อยู่คนเดียวคงเป็นเรื่องอันตรายเกินไป

แต่ว่าข้าในตอนนี้ไม่ใช่ไป๋อันหรานผู้โง่งมในรักคนนั้นเสียหน่อย

“ข้าสัญญา จะไม่ทำเช่นนั้นแล้ว”

ม่อเหยียนจ้องหน้านางนิ่ง ก่อนก้มใบหน้าลงใกล้พลางพูดด้วยน้ำเสียงต่ำ นิ่ง แต่ทรงพลังจนทำให้นางต้องเลิกคิ้วอีกครั้ง

“อันหรานหากเจ้าคิดทำอะไรโง่ ๆ อีก ข้าจะฆ่ามู่หยางให้มันตายตามเจ้าไป” เขาสบตากับนางนิ่งก่อนเอ่ยต่อเสียงเย็น “เจ้า รู้ใช่ไหม…ว่าข้าพูดจริง”

องค์หญิงสิบเอ็ดหัวเราะในลำคอเบา ๆ ก่อนจะเอ่ยด้วยรอยยิ้ม

“พี่ชาย…ท่านน่าสนใจยิ่งกว่าที่ข้าคิดไว้เสียอีก” นางยิ้มให้เขารอยยิ้มที่หวานแต่แฝงพิษร้าย

รอยยิ้มของหญิงสาวตรงหน้าทำให้ม่อเหยียนเผลอใจเต้นแรงไปชั่วขณะ เขาถอนหายใจแรงก่อนจะหันกายเดินออกจากห้องไปโดยไม่พูดอะไรอีก ทิ้งให้นางอยู่ลำพังในห้องเงียบ ๆ

เมื่อเสียงประตูปิดลง ความเย็นเฉียบราวกับแรงดันพลังปีศาจก็แผ่กระจายออกมาจากร่างของไป๋อันหรานทันที แววตาของหญิงสาวเปลี่ยนเป็นสีแดงเรื่อเหมือนโลหิต ผมยาวสลวยพลิ้วขึ้นเล็กน้อยตามแรงพลังงานที่ปลดปล่อย

“ข้าใช้พลังปีศาจได้…อย่างหญิงชราคนนั้นกล่าวจริง ๆ” นางพูดอย่างพอใจ

ทว่าไม่นานนักภายในห้องก็มีร่างหนึ่งก็ค่อย ๆ ปรากฏกายขึ้นกลางอากาศ หญิงสาวในอาภรณ์สีดำสนิทค่อย ๆ คุกเข่าลงตรงหน้าหญิงสาวด้วยความเคารพ

“องค์หญิง”

“ต้าลู่?” นางเรียกชื่อรับใช้ที่คุ้นเคยพลางขมวดคิ้วด้วยความประหลาดใจ

“ข้ารับรู้ถึงพลังของท่านจึงตามมา องค์หญิงยังไม่ตายจริง ๆ แต่เหตุใดใบหน้าของท่านถึง.....”

ยังไม่ทันที่ต้าลู่จะเอ่ยจบ องค์หญิงสิบเอ็ดหรือไป๋อันหรานในยามนี้ก็พูดแทรกขึ้นด้วยน้ำเสียงเยียบเย็นและขี้เล่นปนกันแปลกประหลาด

“เจ้าพวกพี่ชายโง่ของข้าเป็นเช่นไรบ้าง?”

คำถามของนางไม่ได้มีแววห่วงใยสักเสี้ยว กลับมีเพียงความหงุดหงิดในหางเสียงเหมือนผู้เป็นพี่สาวที่เลี้ยงดูน้องชายมาตลอดหลายร้อยปี แต่เจอพวกน้องไม่เอาไหนจนอยากจะเด็ดหัวทิ้งทุกคนให้รู้แล้วรู้รอด

ต้าลู่ก้มศีรษะตอบ “เหล่าองค์ชายในตอนนี้ต่างโศกเศร้าให้กับการจากไปขององค์หญิงเพคะ พวกเขาและบรรดาอนุของท่านต่างปิดตำหนักไม่ออกมาเจอผู้ใดเลย”

อันหรานถึงกับถอนหายใจแรง ดวงตาแดงเรื่อวาววับ เผยความไม่พอใจอย่างไม่ปิดบัง

“เจ้าพวกโง่…เช่นนี้อำนาจก็ตกอยู่ที่ท่านพ่อหมดน่ะสิ” น้ำเสียงนางเต็มไปด้วยความขุ่นเคืองจริงจังต่างจากใบหน้าที่ดูสงบนิ่ง

ตลอดหลายร้อยปีนางสร้างฐานอำนาจให้พวกเขา ตั้งใจเดินหมากอย่างระมัดระวังเพียงใด แต่นี่กลับกำลังถูกพวกพี่ชายโง่ทำแตกกระจายเพราะมัวแต่ร้องไห้เสียใจให้ความตายของนาง

ช่างน่าหงุดหงิดนัก…

ต้าลู่เอ่ยเสียงนุ่มหวังปลอบใจ “ข้าคิดว่าอีกไม่นานองค์ชายจะรับรู้ถึงพลังของท่าน และคงจะตามมาหาท่านเพคะ”

อันหรานกระตุกยิ้มเย็น

“ว่าแต่เจ้าเถอะ รับรู้พลังข้าเร็วเช่นนี้…ตามหามาตลอดหรือ”

คำถามที่เหมือนแหย่ แต่ในน้ำเสียงนั้นกลับคล้ายว่าองค์หญิงรู้คำตอบอยู่แล้ว เมื่อเห็นต้าลู่ชะงักไปครู่หนึ่ง อันหรานก็หัวเราะเบา ๆ พลางเอื้อมมือบรรจงลูบศีรษะของต้าลู่แผ่วเบา

“เด็กดี”

เพียงสองคำ ความอดทนที่ต้าลู่เก็บกลั้นมาตลอดหลายวันก็ตัดขาดลงทันที หญิงสาวเงยหน้าขึ้นก่อนพุ่งเข้าไปกอดองค์หญิงแน่น พลางเอ่ยเสียงสั่นพร่า

“องค์หญิง…ข้าคิดถึงท่านนัก”

ความสูญเสียที่นางเผชิญในวันที่องค์หญิงตายเกือบผลักให้ต้าลู่ปลิดชีพตัวเองตายตามผู้เป็นนายไป หากไม่ใช่ว่าหญิงชราแปลกหน้ามาปรากฏตัว บอกว่าวงเวียนชะตายังไม่จบและองค์หญิงจะกลับมาอีกครั้งนางคงไม่มีชีวิตยืนอยู่ตรงนี้แล้ว

อันหรานแตะไหล่ของต้าลู่เบา ๆ

“ต้าลู่…อย่ากอดแน่นนัก ข้าตั้งครรภ์อยู่”

คำพูดนั้นทำให้ทั้งบรรยากาศหยุดนิ่งทันควัน ต้าลู่ผละออกอย่างตกใจ ดวงตาคู่สวยเบิกกว้างจนดูเหมือนจะหลุดออกมา

“ตั้งครรภ์? ผู้ใดกัน ผู้ใดมันบังอาจ…”

ความโกรธของหญิงสาวทำให้ไอสีดำของปีศาจแผ่ออกมาจนเหมือนอากาศจะสั่นสะเทือน แต่ยังไม่ทันได้ถามต่อ เสียงทุ้มจากด้านนอกก็ดังขึ้นขัดจังหวะเสียก่อน

“อันหราน ข้าเข้าไปนะ”

เพียงได้ยินเสียงของม่อเหยียนรอยยิ้มของอันหรานก็หายไปทันที นางกระพริบตาครั้งหนึ่งเพื่อปรับสีดวงตาจากแดงเรื่อให้กลับมาเป็นสีน้ำตาลอ่อนเฉกเช่นมนุษย์ธรรมดา พร้อมกำจัดกลิ่นอายปีศาจในห้องให้หายไปอย่างรวดเร็ว

ด้านต้าลู่เองแม้จะอยากถามเรื่องเกี่ยวกับเด็กในท้องแต่นางก็ต้องเก็บความสงสัยเอาไว้ ร่างบางพลันหายวับไปทันทีราวไม่เคยอยู่ในห้องตั้งแต่แรก

ประตูบานไม้ถูกผลักเข้ามาในห้องพร้อมร่างสูงสง่าของม่อเหยียนที่แบกอ่างน้ำหนักไม่น้อยไว้ด้วยแขนเพียงข้างเดียว ไอน้ำร้อนผสมกลิ่นสมุนไพรโชยออกมาจาง ๆ เกิดเป็นกลิ่นหอมอุ่นที่ไม่ฉุนมาก

“มา เจ้าไปนั่งก่อน” เขาพูดด้วยท่าทีจริงจังแต่แฝงความระมัดระวังลึก ๆ

อันหรานยกคิ้วเล็กน้อยเมื่อเห็นเขาถืออ่างน้ำเข้ามา ร่างบางเดินไปนั่งตามที่เขาบอกอย่างว่าง่าย พร้อมเอียงหัวมองชายหนุ่มตรงหน้าอย่างประเมินพฤติกรรม

“ท่านจะทำอะไร?”

“น้ำสมุนไพร ท่านหมอบอกว่าเจ้าควรแช่เท้า มันจะดีต่อเจ้าและ…ลูก” ม่อเหยียนเอ่ยเสียงแผ่วลงเล็กน้อย

ร่างสูงย่อตัวลงต่อหน้าหญิงสาว เขาวางอ่างลงตรงหน้านางอย่างระมัดระวัง ก่อนเอื้อมมือไปจับข้อเท้าของไป๋อันหรานเพื่อถอดถุงเท้าออกอย่างแผ่วเบาและช้า ๆ ราวกับกลัวนางเจ็บเพียงนิดเดียว

“ให้ข้าทำเองเถิด พี่ชายมาทำเช่นนี้มันดูไม่ดี”

ม่อเหยียนเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย มองเธอด้วยสายตาที่อ่อนโยนปนดื้อดึง

“อันหราน…ให้พี่ดูแลเจ้าเถอะ ให้พี่ได้ทำอะไรเพื่อเจ้าบ้าง”

ความเงียบปกคลุมทั่วห้อง อันหรานมองชายตรงหน้าไม่วางตา ใบหน้าคมเข้มที่กำลังตั้งใจนวดเท้าให้นางด้วยความอ่อนโยนที่คนภายนอกไม่มีทางได้เห็น อันหรานอดชื่นชมชายผู้นี้ในใจไม่ได้ ช่างเสียดายที่นางอยู่ในร่างไป๋อันหรานน้องสาวของเขา หากนางอยู่ในร่างเดิมคงก็พาม่อเหยียนแต่งเข้าตำหนักไปแล้ว

ชายหนุ่มในอุดมคติของนางหาใช่คนอ่อนโยนไม่ แต่เป็นผู้ที่พร้อมจะร้ายกับคนทั้งโลกเพื่อปกป้องนาง และม่อเหยียน…ช่างเข้ากับคำนิยามนั้นไม่มีผิด

“ช่วงนี้เจ้าก็อยู่แต่ในจวนไปก่อน ข้างนอกอากาศหนาว ไม่ดีต่อเจ้ากับลูก”

อันหรานพยักหน้าอย่างแผ่วเบา “เจ้าค่ะ”

ชายหนุ่มค่อย ๆ แช่เท้านางลงในน้ำอุ่นที่ผสมสมุนไพร สัมผัสนั้นทำให้หญิงสาวรู้สึกถึงความใส่ใจที่ม่อเหยียนมีต่อไป๋อันหรานว่ามากมายเพียงใด

ไป๋อันหรานเจ้ามีพี่ชายดีเช่นนี้ยังจะต้องการอะไรอีก...

ม่อเหยียนยังคงก้มหน้านวดฝ่าเท้าให้หญิงสาวอย่างเงียบงัน ก่อนที่เขาจะตัดสินใจเอ่ยถามเสียงต่ำแฝงไปด้วยความกังวลอย่างชัดเจน

“อันหราน…เจ้ายังคิดจะตายเพราะไอ้สวะนั่นอยู่อีกหรือไม่”

ประโยคที่ทิ่มแทงด้วยความเจ็บปวดลึก ๆ นี้ทำให้ห้องเหมือนจะหยุดเคลื่อนไหว อันหรานมองเขาอยู่นาน ก่อนโน้มตัวลงอย่างช้า ๆ มือบางของนางแตะปลายคางของเขา แล้วใช้ปลายนิ้วเชยให้เขาเงยหน้าขึ้นสบตา หญิงสาวคลี่ยิ้มออกมา

“ข้าจะไม่ตาย ข้าจะอยู่กับพี่ชาย” น้ำเสียงอ่อนโยนแต่เจือเสน่ห์อันตรายบางอย่าง “พี่ชายช่วยดูแลข้าต่อไปได้หรือไม่”

คำถามนั้นเหมือนพันธนาการกำรอบหัวใจชายหนุ่มจนแน่น ม่อเหยียนจับมือของนางไว้ราวกลัวว่านางจะหายไปอีกครั้ง

“ย่อมได้” เขาตอบเสียงทุ้มต่ำ “ข้าจะดูแลทั้งเจ้าและลูกไปตลอดชีวิต แค่เจ้าไม่หนีข้าไปอีกก็พอ”

อันหรานหัวเราะเบา ๆ ยกยิ้มมุมปากสวยราวปีศาจในเงามืด

“ท่านดีเช่นนี้ ข้าจะหนีไปได้เช่นไร”

ในสายตาหญิงสาว ม่อเหยียนไม่รู้เลยว่าเขากำลังค่อย ๆ ถูกปีศาจล่อลวงโดยไม่รู้ตัว

และในสายตาม่อเหยียน นางคือสิ่งเดียวที่เขาต้องการปกป้อง แม้ต้องแลกด้วยทุกอย่างบนโลกใบนี้ก็ตาม