กลิ่นหญ้าแห้งผสมกลิ่นควันไฟลอยกรุ่นอยู่รอบค่ายทหาร ม่านกระโจมสะบัดไหวเบา ๆ เมื่อเงาร่างหญิงสาวผู้หนึ่งก้าวออกมาจากด้านในช้า ๆ
ไป๋อันหรานยืนอยู่ตรงปากกระโจม นัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อนทอดมองไปยังค่ายทหารเบื้องหน้า ลมหายใจแรกที่หลุดออกมาของนางนั้นเย็นเฉียบอย่างคนเพิ่งตื่นจากฝันอันยาวนาน
เสียงตึงตังจากการฝึกทหารดังเป็นระยะ มีทั้งเสียงฝ่าเท้ากระทบพื้น ดาบปะทะโล่ และเสียงคำรามของชายชาตินักรบแต่เสียงหนึ่งกลับดังกว่าเสียงใด ๆ
“ท่านแม่! ท่านแม่ ท่านหายดีแล้วหรือขอรับ!”
ป๋อหลินวัยเพียงห้าขวบรีบวิ่งพุ่งเข้ามาอย่างกับลูกลูกศร เขาวิ่งกระโดดพุ่งเข้ามากอดหญิงสาวผุ้เป็นมารดาเต็มแรง แขนเล็กโอบรัดขาของอันหรานไว้แน่นจนเสื้อคลุมนางสั่นเล็กน้อย ใบหน้าเด็กน้อยเต็มไปด้วยความดีใจและความโล่งอกที่ปะปนกันอยู่
ไม่มีคำตอบใดหลุดจากริมฝีปากของหญิงสาว สายตาของนางที่กวาดมองรอบค่ายช้า ๆ นั้นเยือกเย็นจนน่าประหลาด ก่อนที่สายต
