“ไม่ต้องพูดค่ะ ฉันจำได้” พิพิมพ์เอ็ดผมเสียงเบาอย่างเคืองๆ คงกลัวว่าจะมีใครมาได้ยิน
“ผมคิดว่าคุณจะอ้างว่าเมา คิดจะฟันผมแล้วทิ้งซะอีก” ผมดึงมือเธอออกจากปากผม แล้วกระซิบเสียงเบาแกล้งเธอ
“ฉันบอกไม่ให้คุณพูดไง” เธอเอามือปิดปากผมอีกครั้ง
“เมื่อคืนฉันเมาจริง แต่ก็จำได้หมดว่าทำอะไรไปบ้าง” เธอพูดเสียงเบาด้วยความเขินอาย เวลาเธออายแบบนี้ดูแล้วน่ารักจริงๆ
“แต่ฉันก็ไม่ได้อยากคบใครเพราะเรื่องผิดพลาดแบบนี้” เธอหน้าเจื่อนลงไปทันที ผมรู้ว่าเธอคงไม่สบายใจที่เกิดเรื่องนี้ขึ้นระหว่างเรา เพราะเราเป็นคนแปลกหน้าที่เพิ่งรู้จักกัน
“แม่ของเราสองคน ดูเหมือนจะอยากให้เราคบกัน” ผมจับมือของเธอไว้ แล้วชูข้อมือที่ผูกเชือกถักสีแดงของเราสองคนให้เธอดู
“เหมือนถูกจับคลุมถุงชนเลยค่ะ”
“ก็ถือว่าเรียนรู้กันไปในทุกๆวันแล้วกันครับ ชีวิตคนเราทุกคนมีสิ่งใหม่ๆเข้ามามากมาย ให้เราได้เรียนรู้ และค้นหาเสมอ ผมเห็นคุณชอบเรียนรู้เครื่อ
