“ให้พี่ช่วยถือกระเป๋านะครับ” นายกรณ์อาสาช่วยฉันถือเป้ที่ฉันสะพายมาอย่างมีน้ำใจ แต่ฉันมองออกว่าเขากำลังแกล้งฉัน เพราะเขายิ้มให้ฉันเหมือนตอนที่มาซื้อกาแฟที่ร้านเมื่อหลายวันก่อนไม่มีผิด
“พี่กรณ์อุตส่าห์มีน้ำใจ พิพิมพ์ก็ให้พี่เขาช่วยถือเถอะลูก” แม่ฉันเข้ามาปลดสายสะพายออกจากไหล่ฉันส่งให้นายกรณ์ไป โดยที่ฉันไม่กล้าขัดขืนเพราะมีสายตาของป้าๆมองอยู่อย่างลุ้นๆ
“กระเป๋าน้องพิพิมพ์ใบเล็กนิดเดียว พี่เขาถือได้สบายค่ะลูกไม่ต้องห่วง” ป้ากานต์ยิ้มยืนยันว่าลูกชายท่านถือได้ ท่านคงคิดว่าฉันเกรงใจและไม่กล้ารบกวน แต่ป้าคิดผิดแล้วค่ะ หนูไม่ชอบลูกชายป้า ไม่อยากเข้าใกล้เขาต่างหากล่ะคะ
“ได้เวลาแล้ว ขึ้นเครื่องกันเถอะครับ” พวกป้าๆรีบเดินไปรวมกลุ่มกับคนอื่นๆ เพื่อขึ้นเครื่องบินทันที
“คืนกระเป๋าฉันมา ฉันถือเองได้” ฉันคว้าสายสะพายกระเป๋าของตัวเองเอาไว้ทันทีที่เขาเดินตามพวกแม่ๆไป
“ถ้าไม่อยากถูกสงสัยว่าเราเคยเจอกันมา
