จันทร์เจ้า…
“อยากเห็นอาซันหึงจังเลย” ฉันฉีกยิ้มล้อเลียนคนตรงหน้า ทว่าแววตาเรียบเฉยกับใบหน้าเฉยชาและน้ำเสียงเย็นยะเยือกก็ทำให้ฉันชะงักไป “ผมหึงรุนแรงนะคุณหนูไหวเหรอ”
“…” ฉันเม้มริมฝีปากเข้าหากันแน่นเมื่ออยู่ ๆ ก็รู้สึกขนลุก ก่อนจะซบหน้าลงบนอกแกร่งแล้วกอดรอบเอวสอบเอาไว้ “ไม่เห็นต้องจริงจังเลย แค่พูดเล่นเฉย ๆ” ฉันพูดด้วยน้ำเสียงออดอ้อนเมื่อเห็นว่าใครบางคนนั้นมีท่าทีจริงจัง
“ผมเตือนแล้วนะ ถ้าเกิดอะไรขึ้นมาอย่าหาว่าผมใจร้าย” เสียงทุ้มเอ่ยบอก
“เข้าใจแล้ว อาซันไม่พูดแบบนี้ได้ไหมหนูไม่ชอบเลย”
“แล้วตอนนี้ดีขึ้นหรือยังครับ” คนที่ดันฉันออกจากแผงอกเอ่ยถามพลางเชยคางฉันขึ้นให้สบตาด้วย
“โอเคแล้วค่ะ อาซันกลับห้องได้แล้วหนูจะอาบน้ำนอน” ฉันตอบกลับและเอ่ยบอกในประโยคเดียวกันเพราะหลังจากกลับเข้ามาตอนนี้ก็มืดแล้ว
“หิวไหมครับ ผมจะให้คนเอาอะไรขึ้นมาให้กินก่อนนอน” คนตรงหน้าถามขณะที่นิ้วหัวแม่มือนั้นวาดวนไป
