ฉันรออินดี้ตั้งแต่บ่ายสามโมงเย็นจนถึงตอนนี้สี่ทุ่มมันก็ยังไม่มา ตัวฉันคิดไปว่าเออ บางทีธุระของมันก็คงไม่เสร็จ ถึงได้ยังไม่กลับมา
ฉันคิดแค่นั้น คิดแค่นั้นเลย ไม่ได้คิดอะไรเยอะแยะ ก็เรานัดกันแล้ว ยังไงอินดี้ก็ต้องมา ต่อให้มันอ่านไม่ตอบ แต่มันก็รับรู้
ถ้าไม่ว่างก็คงบอกว่าไม่ว่างใช่ไหมล่ะ อันนี้ไม่ได้ตอบว่าอะไร นั่นก็แปลว่า ‘รับนัด’
เดี๋ยวก็มา ผ่านไปหนึ่งชั่วโมงก็ยังบอกตัวเองอย่างนั้น กระทั่งเสียงแจ้งเตือนแอพไลน์เด้งเข้ามารัว ๆ มันดังถี่ยิบจนฉันตัดสินใจหยิบมาเปิดกดอ่าน
(นักรบ: *ส่งรูปภาพ)
(มาร์ค: คนนี้อ๊ะอ่ายนี่หว่า)
(นักรบ: ช่ายแย้ว)
(มาร์ค: ดาวมหา’ลัยที่ไอ้อินมันเคยเล็งไว้)
(นักรบ: ถูกต้องค้าบเพี่ยน)
(มาร์ค: ไหงไปกินด้วยกันได้)
(นักรบ: อ้อยเข้าปากช้าง จู่ ๆ ก็เดินมาทักไอ้อิน ขอนั่งโต๊ะด้วย)
(มาร์ค: เดี๋ยวนี้เป็นเหี้ยไรแดกเหล้าบ่อย แล้วทีไปแดกแบบนี้ไม่ชวนกู เหี้ยฉิบหายเลย ไอ้พวกเห
