ตอนที่ 5 อาบน้ำ
1342 คำ
ตอนที่ 5 อาบน้ำ
"คุณจัดของไปก่อนแล้วกัน ผมขออาบน้ำก่อน" ดูจากข้าวของของเธอคงใช้เวลาจัดเข้าที่อีกนาน ไม่รู้อะไรเยอะแยะเต็มไปหมด ผมก็ไม่ได้ดูหรอกตอนหยิบ แค่กวาดๆมาเจออะไรขวางหน้าก็หยิบมาหมด
"ไม่เอาฉันจะอาบก่อน" จะทำยังไงดี ฉันไม่อยากให้เขาเห็นร่างกายของฉัน
"งั้นก็รีบๆเลย ดึกแล้วผมง่วง"
"ชุดล่ะ ฉันจะเอาเข้าไปเปลี่ยนที่ด้านใน"
"ในตู้...อยากได้แบบไหนไปหาเอา" เมื่อเจ้าของเขาอนุญาตแล้ว ฉันจึงเดินไปหาเสื้อผ้าในตู้ ระหว่างนั้นได้ยินเสียงปิดประตูห้องน้ำ
"ไหนบอกว่าจะให้ฉันอาบก่อนไง" ฉันตะโกนถาม
"กว่าครูจะหาตัวที่ถูกใจได้ ผมก็อาบเสร็จพอดี" เขาตะโกนกลับมา ชิ! หาว่าฉันเรื่องมากสินะ ฉันรีบเดินไปกดสวิตช์ไฟปิด ฉันไม่อยากให้เขาเห็นร่างกายของฉัน
"นี่ครู! เล่นอะไรเนี่ย"
"ฉันไม่อยากให้คุณเห็นร่างกายของฉัน"
"เอาที่สบายใจเลย..." ผมเริ่มถอดเสื้อผ้าออกแล้วเริ่มอาบน้ำ ถึงในห้องน้ำจะไม่มีแสงสว่างแต่แสงไฟด้านนอกมันก็สาดส่องเข้ามาอยู่ดี ผมรีบอาบให้เสร็จๆ แล้วรีบออกจากห้องน้ำ ผ้าเช็ดตัวผืนเดียวพันเอว...ไม่ได้ๆพันช่วงหน้าอกเอาไว้แล้วเดินออกไป
"เสื้อผ้าครูล่ะ"
"โน่นค่ะ ฉันเตรียมไว้ให้แล้ว" ถึงตาฉันเข้าไปอาบน้ำบ้างแล้วสินะ...เฮ่อ ใจเต้นแรงยิ่งกว่าอะไรดี นี่ฉันกลัวหรือว่าตื่นเต้นกันแน่นะ
"ฉันจะปิดไฟอาบน้ำ" ผมหันไปมองคนพูด...แล้วจะมาบอกทำไม!
"ปิดไฟก็ดี บ้านผมมีทั้ง จิ้งจก ตุ๊กแก แมลงสาบ ครูจะได้มองไม่เห็น น่าจะสบายใจขึ้น"
"ฉันเปลี่ยนใจแล้ว เปิดดีกว่า" นึกว่าจะแน่!
"ฟอกสบู่ด้วยล่ะ ไม่ใช่วิ่งผ่านน้ำ" เธอเข้าห้องน้ำไปสักครู่ ผมก็ได้ยินเสียงตัวเองบ่นๆว่า...
"อี๋...น่าเกลียด ขนก็หน๊าหนา..." ผมไม่ได้สนใจเสียงบ่นของเธอ จัดการหยิบเสื้อผ้าที่เธอเตรียมไว้ให้สวมใส่จนเสร็จแล้วล้มตัวนอนลงไปบนเตียงนุ่มๆของตัวเอง
ฉันถอดเสื้อผ้าออก แต่คงเหลือกางเกงในตัวจิ๋วเอาไว้ ไม่กล้าถอดออกจนหมด แค่นี้ก็กลัวจะแย่อยู่แล้ว คนอะไรตัวทั้งหนาทั้งแข็ง ขนขา ขนรักแร้เต็มไปหมด ดีที่หน้าอกไม่มีขน ผิวด้านในค่อนข้างขาว ผิดกับสีผิวใบหน้า ลำคอ แขนและขาอย่างสิ้นเชิง แสดงว่าเขาเป็นคนผิวขาว ผิวสีคล้ำคงเป็นเพราะทำงานตากแดดตากลม เป็นจังหวะที่ฉันหันไปเจอมีดโกน โกนหนวดของเขาพอดี ฉันจึงจัดการกำจัดขนจนเตียน
ส่วนตรงที่มังกรน้อยนอนอยู่ฉันคงไม่กล้าไปแตะต้องมัน กลัวมันกัดเอา! ฉันใช้เวลาอยู่ในห้องน้ำนานพอสมควร เสร็จแล้วก็สวมเสื้อผ้าออกมาเลย เป็นกางเกงขายาวกับเสื้อคอกลมแขนสั้น ความรู้สึกเหมือนยืมเสื้อผ้าคนอื่นใส่ยังไงก็ไม่รู้ แต่ก็จำใจที่ต้องใส่มันเพราะไม่ใช่แค่เสื้อผ้าที่ฉันรู้สึกว่ามันไม่ใช่ของฉันแต่เป็นร่างกายแข็งๆนี้ของเขาด้วย
“นี่คุณ!” ฉันเดินออกมาจากห้องน้ำ เสื้อผ้าที่ฉันวางไว้ให้เขาใส่ ทุกชิ้นหายไปหมดแต่ยกเว้นบรา มันยังวางอยู่ที่เดิม
“เสียงดังอีกแล้วนะ อะไรอีกล่ะ”
“ไปใส่เสื้อในเลย ฉันไม่เคยทำตัวทุเรศแบบนี้นะ” แค่ไม่ใส่เสื้อในนอนทุเรศตรงไหน ผมไม่เข้าใจ
“จะนอนแล้วไม่ต้องใส่หรอก มันอึดอัด” รัดเอาไว้แค่ตอนกลางวันก็อึดอัดจะแย่ ยังจะให้รัดตอนนอนอีกเหรอ ใครมันจะไปนอนหลับ
“จะบ้าเหรอ ยังไงคุณก็ต้องใส่!”
“ผมใส่ไม่เป็น”
“คุณคงจะถนัดแต่ถอดสินะ”
“ครูรู้ได้ยังไง” ผมตอบกลับไปแบบขำๆ
“อี๋! ไอ้บ้า...”
“เอาน่า...นอนกันเถอะผมง่วงแล้ว จะนอนด้วยกันมั้ย มาๆผมแบ่งที่ให้นอน”
“คุณเป็นผู้ชายควรลงไปนอนข้างล่างสิ” พูดเสร็จเม้มปากแน่นเหมือนจะลืมอะไรบางอย่างไป
“ก้มดูตัวเองก่อนมั้ย ตอนนี้ผมเป็นผู้หญิง”
“ฉันไม่มีวันนอนเตียงเดียวกับคุณ!” พูดอย่างเดียวไม่ได้หรือไง ทำไมจะต้องสะบัดหน้าด้วย สงสารคอตัวเองจริงๆ
“แล้วแต่นะ...ห้องออกจะกว้างเลือกที่นอนเอาเองแล้วกัน ยังไงก็ระวังแมลงสาบด้วยล่ะ มันจะเข้าหูผม” ผมแค่พูดแกล้งเธอเล่นเท่านั้น แค่อยากในนอนสบายๆด้วยกัน อีกอย่างผมไม่อยากให้ร่างกายตัวเองลำบาก
“ห๊ะ! แมลงสาบเหรอ” และแล้วคนที่บอกว่าไม่อยากนอนร่วมเตียงเดียวกับผมก็กระโดดขึ้นมาอยู่บนเตียงแบบกะทันหัน
“ไหนบอกว่าไม่อยากนอนเตียงเดียวกับผมไง”
“ฉันเปลี่ยนใจแล้ว” ครูเป็นคนแบบนี้นี่เอง!
“คุณยังนอนไม่ได้นะ”
“อะไรอีกล่ะ”
“ใบหน้าของฉันต้องทาครีมก่อนนอนทุกคืน ผิวก็ด้วย” เรื่องมากจริงๆ หน้าผมไม่เคยทาครีมก็ยังอยู่มาได้ สิวสักเม็ดก็ไม่เคยมี
“เว้นไปวันนึง วันนี้ดึกแล้ว”
“นอนเฉยๆ ฉันทาให้” ว่าแล้วเธอก็เดินลงจากเตียงไป แล้วกลับมาพร้อมกับกระปุกครีมในมือ ซึ่งมันไม่ใช่แค่กระปุกเดียว จากนั้นเธอก็เริ่มจัดการเช็ดและทา อะไรบ้างผมก็ไม่รู้ ประมาณสามอย่าง
ผมหลับตานอนให้เธอทาอย่างสบายใจมันเย็นๆ จากนั้นก็เป็นแขนและขาถูกชโลมด้วยครีมถนอมผิว กลิ่นหอมมากเลย อยากทำอะไรก็ทำเพราะนี่มันร่างกายของเธอ
“เป็นผู้หญิง ทำไมถึงได้ลำบากขนาดนี้” ผมบ่นพลางมองดูเธอทำโน่นทำนี่ จะนอนก็ยังนอนไม่ได้
“ห้ามเอาร่างกายของฉันไปตากแดดเด็ดขาด ก่อนออกนอกบ้านก็ต้องทาครีมบำรุงกับกันแดดด้วย...เข้าใจมั้ยคะ”
“ไม่เข้าใจ ผมไม่เคยทำอะไรแบบนี้”
“แต่ตอนนี้คุณกำลังใช้ร่างกายของฉันอยู่เพราะฉะนั้นคุณก็ต้องช่วยดูแลมันแทนฉันด้วย”
“เสร็จหรือยังล่ะ ง่วง...”
“เสร็จแล้วค่ะ นอนได้ ปกติฉันจะต้องเข้านอนไม่เกินสี่ทุ่ม วันนี้เกินมาเยอะแล้วนอนเถอะ” เป็นผู้หญิงมันต้องขนาดนี้เลยเหรอ หรือมีแค่ยัยนี่คนเดียว ดีนะที่พรุ่งนี้เป็นวันเสาร์ คุณครูยังได้หยุดสองวัน มีเวลาเตรียมตัว ผมหวังว่าจะได้ร่างกายของตัวเองกลับคืนมาโดยไว
ส่วนผมบนศีรษะที่ชื้นน้ำฝนตอนนี้มันแห้งแล้ว ไม่มีใครสระเพราะกลัวว่ากว่าจะได้นอนจะดึกเกินไปตอนนี้ก็ดึกมากแล้ว เอาไว้สระพรุ่งนี้แล้วกัน
ในขณะที่ผมหลับไปแล้ว แต่ดันรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาเพราะคนข้างๆนอนพลิกตัวไปพลิกตัวมา สงสัยเธอจะนอนไม่หลับ
“ครูเป็นอะไร...นอนไม่หลับเหรอ”
“ค่ะ ฉันเครียด”
“ปล่อยวางเถอะ ปัญหาทุกอย่างมีทางออกเสมอ แค่รอเวลา”
“ฉันกลัว...กลัวว่าจะไม่ได้กลับไปเป็นเหมือนเดิมอีก”
“เอาน่า อย่างน้อยเราก็ยังมีชีวิตอยู่บนโลกใบนี้ ยังไม่ได้ไปไหนสักหน่อย เรายังสามารถมองดูคนที่เรารักได้ แค่อาจจะมีใครบางคนเล่นตลกกับชีวิตของเราอยู่ก็ได้ เดี๋ยวมันก็ผ่านไปเชื่อผม”
“คุณคิดแบบนี้เหรอคะ”
“นอนเถอะ อนาคตไม่มีใครรู้ ทำวันนี้ให้ดีที่สุดก็พอ หลับให้สบายพรุ่งนี้ค่อยว่ากันใหม่”
“ค่ะ”
- ผู้เขียน
