ภายในห้องฉุกเฉินของโรงพยาบาล เสียงเครื่องมือแพทย์และเสียงเจ้าหน้าที่เร่งรีบทำงานกันอย่างต่อเนื่อง แสงไฟสีขาวนวลส่องทั่วบริเวณจนเห็นทุกความเคลื่อนไหวชัดเจน
เลออนยืนอยู่หน้าห้องฉุกเฉิน ดวงตาคมกริบมองผ่านประตูกระจกใสด้วยความกังวล ข้างในมีทั้งพบรักและนมนอนอยู่บนเตียงคนไข้โดยมีแพทย์และพยาบาลกำลังตรวจวัดสัญญาณชีพและให้ออกซิเจน
เสื้อผ้าเขายังเปื้อนเขม่า ผมเผ้ายุ่งเหยิงจากควันไฟ แผ่นหลังเปียกชุ่มจากเหงื่อและกลิ่นไหม้ยังติดตัว แต่เขาไม่สนใจอะไรเลย นอกจากคนที่อยู่ข้างใน
“อาการเธอเป็นยังไง?” เขาถามทันทีที่หมอเดินออกมาจากห้อง คุณหมอชายวัยกลางคนถอดหน้ากากออกช้า ๆ ก่อนตอบด้วยน้ำเสียงจริงจัง
“ผู้ป่วยสำลักควันในระดับปานกลางครับ ยังไม่ถึงขั้นอันตรายร้ายแรง แต่ต้องพักรักษาตัวและให้ออกซิเจนอย่างต่อเนื่อง ไม่อย่างนั้นจะมีผลต่อระบบทางเดินหายใจ”
เลออนพยักหน้าเบา ๆ แต่สายตายังจ้องไปยังร่างบางที่ยังนอนนิ่งอย
