ภายในห้องทำงานของคฤหาสน์หลังใหญ่ ชายวัยกลางคนในสูทตัดเย็บอย่างดีนั่งเอนกายพิงพนักเก้าอี้หนังแท้ ดวงตาเรียบนิ่งกำลังจับจ้องเอกสารตรงหน้า ข้างกายคือสมรในชุดผ้าไหมเรียบหรูเส้นผมเกล้าอย่างประณีตแต่ใบหน้าเต็มไปด้วยความขุ่นเคืองที่เก็บแทบไม่มิด
“คุณคิดแผนจัดการยัยเด็กนั่นได้หรือยัง” เธอเอ่ยขึ้นเสียงเย็น ขณะยกถ้วยชาขึ้นจิบอย่างพยายามสงวนท่าที แม้ในใจจะพลุ่งพล่านราวไฟสุม
“ถ้ายังมัวแต่ชักช้า มันจะสายเกินไปหรือเปล่า”
“ฉันรู้แล้ว” ณรงค์ตอบเรียบ ๆ โดยไม่แม้แต่จะเงยหน้าขึ้นจากเอกสารในมือ
“แต่หุ้นส่วนใหญ่ยังอยู่ในมือเธอ ถ้าเธออายุครบยี่สิบแล้วมาบริหารงานเองทุกอย่างที่เราทำไว้จะพังหมด” สมรเงียบเสียงไปครู่หนึ่งก่อนที่เธอจะถามต่อด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าวขึ้น
“แล้วคุณจะปล่อยให้เธอไปแบบนี้เหรอ?? แค่ชื่อ ‘ลูกสาวคนเดียวของประธานคนก่อน’ ก็ทำให้บอร์ดบางคนเริ่มลังเลที่จะอยู่ข้างเราแล้วนะ”
ณรงค์วางแฟ้มเอกสารลงบน
