คุณภรรยาครับโปรดมารับใบหย่า

มีใครตายหรือยังไง

นี่คงเป็นโอกาสครั้งเดียวในชีวิตที่เธอได้มีสามี ผู้หญิงแบบเธอคงไม่มีใครกล้ารับเข้าไปอยู่ในชีวิต "น่าเบื่อชะมัด" สามีของเธอชอบบอกแบบนี้

"เรียบร้อยแล้วครับ"

เสียงเจ้าหน้าที่เอ่ยขึ้นเบา ๆ พร้อมกับส่งยิ้มให้กำลังใจกับคู่หย่าร้างที่ต้องเริ่มต้นชีวิตใหม่อีกครั้ง ใบหน้าของอดีตสามีดูเปล่งประกายและมีความสุขเป็นครั้งแรกในรอบหนึ่งปีหกเดือน

"ปิ่นมาเซ็นใบหย่าและมาลาพี่เขื่อนค่ะ ที่จริงปิ่นเห็นข้อความที่ทนายส่งมาแจ้งเรื่องหย่าแล้ว แต่ว่าปิ่นมีเรื่องที่ต้องจัดการก็เลยมาช้าค่ะ ปิ่นต้องขอโทษพี่เขื่อนด้วยนะคะ"

รวบรวมความกล้าครั้งสุดท้ายเงยหน้าขึ้นสบตาอดีตสามี และพูดประโยคที่ท่องจำผ่านหน้ากระจกมา เพื่อพูดกับเขาเพียงรอบเดียวครั้งเดียวนาทีเดียว

"อืม ไม่เป็นไร"

นี่คงเป็นคำพูดที่ไพเราะที่สุดที่เขาพูดกับเธอครั้งแรกนับตั้งแต่แต่งงานกันมา

เขื่อนเหลือบตามองใบหน้าซีดเซียวของว่าที่อดีตภรรยาแวบหนึ่งแล้วก้มหน้ามองใบหย่าในมือ ร่างเล็กในชุดเดรสสีดำยกมือปาดน้ำตาเงียบ ๆ พลางเก็บใบหย่าลงในซองสีน้ำตาล

ปิ่นมุกบันทึกภาพนั้นเอาไว้ในความทรงจำเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนที่เธอจะลาขาดจากเขาไปตลอดกาล เรื่องราวที่ผ่านมาคงยากที่จะหวนมาเจอกันได้อีก

เขื่อนมองตามหลังร่างเล็กที่วันนี้ดูแปลกออกไป เธอแทบจะไม่พูดอะไรเลย สายตาคู่นั้นก็ดูว่างเปล่าจนไม่รู้ว่าคิดอะไรอยู่ ทุก ๆ ครั้งต่อให้เขาด่าว่าเธอยังไง เธอก็มักจะก้มหน้ายิ้มกลับมาเสมอ

"จะใส่ชุดดำมาประชดเหรอ หรือมีใครจะตาย ก็แค่หย่าหรือเปล่า" เขื่อนบ่นออกไปตามประสาโดยไม่คิดอะไรมาก แต่...

ใช่ มีคนตายจริง ๆ คนที่สำคัญที่สุดในชีวิตของปิ่นมุก เธอเหมือนสูญสิ้นแล้วทุกสิ่งภายในอาทิตย์เดียว หลายวันมานี้เธอต้องทำตัวให้เข้มแข็งพยายามไม่ร้องไห้ให้ใครเห็น และบอกกับทุกคนว่าเธอสบายดี

ดวงตากลมโตมองดูรถหรูคันคุ้นเคยที่เคลื่อนตัวออกจากสำนักงานเขตไปอย่างเชื่องช้า โดยที่คนในรถไม่แม้แต่จะเอ่ยถามเธอสักคำว่าเธอจะไปไหนต่อ ให้ไปส่งหรือเปล่า? อย่างน้อย ๆ ก็เป็นการแสดงน้ำใจครั้งสุดท้าย

ต่อจากนี้ไปเธอคงตัดใจจากเขาได้เสียที ผู้ชายที่เป็นเหมือนความฝัน ผู้ชายที่เธอรักเขาเพียงข้างเดียวตลอดมา มือเรียวสวยเผลอลูบหน้าท้องเบา ๆ เพราะตอนนี้มีก้อนหัวใจเล็ก ๆ ซ่อนอยู่อย่างเจียมตัวในท้องแบนราบของเธอ ความลับนี้คงมีเพียงเธอคนเดียวที่รู้!