–––––––––
กันเองเริ่มรู้ตัว — เพลิงเริ่มเดินหมาก — คลาสที่ลุกเป็นไฟ
กันเองเริ่มรู้ตัวว่าใจมันไม่ปกติแล้ว
หลังเสียงตะโกนลึกลับเมื่อกี้ดังลั่นบริเวณตึก
แพรวาเองก็เริ่มสั่นอีกครั้ง ทั้งจากความตกใจ และจากความรู้สึกที่ควบคุมไม่อยู่
กันเองมองหน้าเธออยู่พักหนึ่ง
แววตาเขาเหมือนกำลังชั่งน้ำหนักระหว่าง “ความห่วงใยปกติ” กับ “ความรู้สึกบางอย่างที่เริ่มเกินเพื่อน”
เขาไม่พูดอะไร
แค่ยื่นมือมาประคองแก้มเธอเบา ๆ อีกรอบ
แพรวาสะดุ้ง “ก-กันเอง…”
“เมื่อกี้…เธอร้องแรงมากจนฉันตกใจ”
เขาเอ่ยเสียงต่ำลง
“ฉันไม่อยากให้เธอต้องเจออะไรคนเดียวอีกแล้ว”
คำนี้ทำหัวใจแพรวาสะดุดวูบ
มันไม่ใช่คำพูดลอย ๆ แบบปลอบใจทั่วไป
มันเหมือนคำของคนที่กำลังจะ “ยอมเปลี่ยนตัวเองเพื่อใครคนหนึ่ง”
กันเองมองหน้าเธอชัด ๆ
ยิ่งมอง…ยิ่งรู้สึกว่าอยากปกป้องคนคนนี้มากกว่าใครทั้งหมด
“แพรวา” เขาเรียก softly
“…ฉันไม่รู้ว่าเธอต้องเจออะไรไป
