Chapter 19 ดื่มไม่เป็น
1122 คำ
เขาบอกกับการ์ด พวกนั้นถึงเปิดประตูค้างรอเธอ
อรนลินได้พบโลกของแสงสีสลัวชวนฝัน เสียงเพลงขับกล่อมอะดรีนาลิน ผับที่มีหลังคาสูง ผนังด้านหน้าและด้านหลังเป็นกระจกทั้งแถบจากพื้นจรดเพดาน ด้านหน้ามองเห็นสนามแข่ง ด้านหลังมองเห็นวิวทะเล
ปฏิพัทธ์ตรงไปที่โซฟาติดผนังกระจก มุมโต๊ะกระจกด้านหนึ่งมีแท็บเลตจอทัชสกรีนสำหรับให้ลูกค้าเลือกสั่งอาหารและเครื่องดื่ม เขากดเลือกเครื่องดื่มที่ต้องการไป สาวน้อยกลับยืนละล้าละลัง
“นั่งสิ”
“เอ่อ ค่ะ”
ร่างบางลวงตาเดินเข้ามานั่งโซฟาฝั่งตรงข้ามด้วยท่าทางเสงี่ยมเจียมตน ออกจะเกร็งจนเกินจำเป็นด้วยซ้ำ
เขาหันหน้าจอไปให้ดู
“อยากกินอะไร สั่ง”
เธอมองเขาเหมือนชั่งใจไม่กี่วินาทีก็หันไปสนใจจอทัชกรีน เลือกดูแต่ละรายการที่มีรูปภาพประกอบกำกับไว้ อรนลินดูอย่างตั้งใจ รายละเอียดทุกรายการนั้นกำกับไว้สามภาษา ไทย อังกฤษและจีน เพราะบ่อยครั้งที่สมาชิกพาลูกค้าหรือเพื่อนชาวต่างชาติมาด้วย และในผับแห่งนี้ไม่มีแบ่งโซนธรรมดาหรือวีไอพี นั่นเพราะทุกคนคือวีไอพีทั้งหมดซึ่งคัดสรรมาแล้ว
ผ่านไปครู่หนึ่ง เสียงกังวานใสเอ่ยออกมาเบาๆ ว่ากดสั่งไปแล้ว
ปฏิพัทธ์หมุนจอกลับมา พบว่าอรนลินสั่งอาหารจานเดียว เขาไม่ได้ทักท้วง สักเพิ่มไปอีกสามอย่าง
“คุณจะให้อุ่นทำงานที่นี่เหรอคะ”
เธอแอบสำรวจสถานที่ ในนี้มีลูกค้าใช้บริการอยู่หลายโต๊ะ
“เธอจะทำงานห้องอาหารในโรงแรม”
“อ้าว ไหนว่าจะพามาดูที่ทำงาน” ปลายเสียงพึมพำ
“ที่ทำงานฉัน บอกเมื่อไหร่ว่าจะพามาดูที่ทำงานเธอ”
อรนลินเผลอทำหน้ายู่ให้คนที่เบี่ยงคำพูดไปเฉยเลย หากพอรู้ตัวก็เมินสายตาไปมองจอทัชสกรีน พบว่ามันปลดออกจากขาตั้งได้ จึงปลดมากดดูอีกครั้ง
“ปกติฉันประจำที่นี่ดูแลโรงแรมกับสนามแข่ง ออกไปดูที่อื่นบ้างเป็นครั้งคราว”
เขาหมายถึงโรงแรมที่อยู่ในจังหวัดอื่นๆ รวมถึงผับ บาร์ ร้านอาหารสุดพิเศษพวกนั้น
“พนักงานที่นี่เป็นผู้ชายทั้งหมด ตอนเปิดใหม่ๆ มีพนักงานหญิงด้วย แต่เกิดปัญหาหยุมหยิมตามมา ไม่เวิร์ก เราเลยเปลี่ยนให้พนักงานผู้หญิงทำงานที่ร้านอาหารในโรงแรม”
ปัญหาหยุมหยิมมีหลายอย่าง สาวน้อยก็พอเข้าใจว่าประมาณไหน เพราะตอนที่ทำงานในร้านอาหารญี่ปุ่น เธอพบเห็นมันบ่อยครั้ง
เครื่องดื่มมาเสิร์ฟ ปฏิพัทธ์หยุดเล่า เป็นที่รู้กันว่า หากเขามาดื่มพนักงานไม่จำเป็นต้องรินเหล้าบริการ เขาชอบรินเองมากกว่า
“ค็อกเทล ลองดื่มดู”
ตาคมปรายไปทางแก้วสวยทรงสูงที่มีเปลือกมะนาวสีเขียวเหน็บปากแก้วมาด้วย
อรนลินไม่เคยดื่มแต่ก็พอรู้ว่ามันมีส่วนผสมของเหล้า ในร้านที่ทำงานก็มีขาย
“อุ่นดื่มไม่เป็นค่ะ”
“ลอง”
เธอหลุบมองแก้วน้ำสีชมพูใสสวย นั่นไม่ใช่คำเชิญชวน ฟังแล้วเหมือนเป็นคำสั่ง เธอมัวจดจ้องด้วยความสนใจ เสียงทุ้มเอ่ยเสียงราบเรียบขึ้นมาอีก
“ทำงานร้านอาหารนั่นได้ไง ค็อกเทลยังดื่มไม่เป็น”
“อุ่นเป็นแค่ตัวแบบ...”
ตัวแบบไม่จำเป็นต้องพูดหรือดื่มแค่ยิ้มสวยๆ กับนอนนิ่งๆ
ปฏิพัทธ์ส่ายหัวเนิบนาบ รินเหล้าเติมในแก้วของตนเองอีกครั้ง สัมผัสรับรู้ได้ว่า สาวน้อยตรงหน้าเขาไม่ใช่คนหัวอ่อน เริ่มรู้จักเถียงแล้ว เป็นคนหัวไว สนใจอยากลองอยากรู้ ค็อกเทลสีสวยก็ถูกยกขึ้นชิม
“หวานจริงด้วย”
เคยอ่านเจอ ค็อกเทลมีหลายสูตร หลายสี หลายรสชาติ
“พิงก์เลดี้”
“คะ” เธอยกแก้วขึ้นจิบอีก ดื่มด่ำกับรสหวานละมุนลิ้นชวนสดชื่น สีหน้าพึงพอใจ “ชื่อของมันเหรอคะ หวานอร่อยดี”
“พิงค์เลดี้ มีส่วนผสมของน้ำเชื่อมทับทิม มะนาว จิน ทริเปิลเซค”
“คุณรู้ส่วนผสมด้วยเหรอคะ”
คราวนี้วงหน้าใสมีความตื่นเต้นขณะมองหน้าคมเข้มอย่างสนใจใคร่รู้
ปฏิพัทธ์กระตุกมุมปากเบาบาง
“ตอนทำงานใหม่ๆ ฉันต้องเรียนรู้ทุกอย่าง”
เพื่อพิสูจน์ตัวเองจนสามารถก้าวขึ้นมาอยู่ในตำแหน่งนี้ เขาไม่ได้พูดออกไป ยกแก้วขึ้นกระดกเหล้าแทน
สาวน้อยคล้ายจะรู้ตัวว่าเธอกำลังละลาบละล้วงเจ้านายผู้กุมชะตาชีวิตจึงได้เสไปยกแก้วของตนเองจิบบ้าง กระทั่งอาการมาเสิร์ฟ ค็อกเทลแก้วนั้นพร่องไปถึงก้นแก้ว เขาสั่งให้เพิ่มอีกแก้ว
“เพราะหวาน ค็อกเทลดื่มง่าย บางคนประมาทดื่มเยอะเมาไม่รู้ตัว คนฉลาดจะไม่ดื่มเครื่องดื่มหลายตัวพร้อมกัน ไม่งั้นจะน็อกไม่รู้ตัวได้เหมือนกัน”
เขาเอ่ยเหมือนสอนสั่งขณะที่เธอตักอาหารใส่ปากและตักเฉพาะจานที่ตัวเองสั่ง
ปฏิพัทธ์ส่ายหน้าอีกรอบ หยิบช้อนตักจานอื่นๆ ไปวางบนจานของเธอ
“เธอควรกินเยอะๆ ตัวแค่นี้เพิ่มได้อีกหลายโล”
อรนลินรับฟังเงียบๆ เขาตักอะไรมาวางเธอก็ตักเข้าปากอย่างว่าง่าย
นั่นเพราะหิวจนแสบไส้มาพักใหญ่
“โอ้ว ภาพหาดูยาก”
หลายคนอาจทำเพียงลอบมองชายหนุ่มหน้าคมขรึมเจ้าของสถานที่เทกแคร์สาวน้อยแสนสวย ดูแล้วซุบซิบกัน พนักงานหันมองหน้ากัน ภาพเช่นนี้ไม่เคยปรากฏมาก่อน จะมีก็เพียงชลวัสที่อัญเชิญตัวเองเข้ามานั่งด้วยพร้อมแซวเจ้านายของตนเอง
ปฏิพัทธ์เพียงปรายตามองดุๆ ส่วนอีกคนทำหน้ามึนๆ งงๆ
“แต่งตัวสวยนะครับน้องอุ่น พี่ขอกินด้วยนะครับ ตั้งแต่บ่ายยังไม่ได้กินอะไรเลย”
“เอ่อ ขอบคุณค่ะ เชิญคุณชลเลยค่ะ”
“เรียกพี่ก็ได้ครับ” ผู้ช่วยหนุ่มบอกยิ้ม ลดระยะห่างด้วยการแทนตัวอย่างสนิทสนม หากไม่ลืมเหลือบมองหน้าเรียบเฉยของอีกคน
ปฏิพัทธ์ไม่ได้สนใจจะต่อความ กับชลวัสยิ่งพูดยิ่งปวดหัว
สาวน้อยรีบหยิบจานเปล่าพร้อมช้อนส้อมส่งให้ จากนั้นก้มหน้าก้มตากินเงียบๆ จึงไม่ได้เห็นสายตาล้อเลียนที่ผู้ช่วยส่งไปยังผู้เป็นเจ้านาย
“วันนี้เป็นไง”
“เรียบร้อยเป็นปกติแหละครับ ต้องวันหยุดถึงจะครึกครื้นเป็นพิเศษ”
ทุกวันหยุดจะมีแก๊งรถหรูจากหลากหลายสารทิศเข้ามาประจันกัน อวดรถ อวดความร่ำรวยและอวดหญิงกัน
“พรุ่งนี้พาอรนลินไปทำงานที่ห้องอาหารด้วย”
เสียงราบเรียบที่มีชื่อของเธอนั้นก็ทำให้ต้องเงยหน้ามามอง
- ผู้เขียน
