Chapter 23 สาวเสิร์ฟห้องอาหาร
1018 คำ
สาวน้อยหยิบช้อนส้อมตัดอาหารและจิ้มเข้าปากอย่างไม่อิดออดอีก ซึ่งสร้างความพอใจให้กับคนมอง
ปฏิพัทธ์หยิบช้อนส้อมและต้องมองคนสนิทตาขวางเมื่ออีกฝ่ายจงใจส่งยิ้มล้อเลียนมาทั้งปากและตา ขณะเดินถือแก้วกาแฟออกมา
ต่างคนต่างกินเงียบๆ มีเพียงเสียงช้อนส้อมกระทบจานบางครั้งเท่านั้น กินเสร็จอรนลินก็เก็บจานไปล้าง
“ล้างจานเสร็จออกกันเลยนะอุ่น พี่จะพาไปรู้จักผู้จัดการ ไปรับฟอร์มด้วย” ชลวัสตะโกนมาจากโซฟาหน้าทีวี
“ค่า”
เธอรีบล้างจาน เช็ดและคว่ำเก็บ ออกมาจากห้องครัวก็ได้รู้ว่าปฏิพัทธ์จะไปที่โรงแรมเช่นกัน ตาเยือกเย็นลุ่มลึกมองเธอแวบเดียวก็เดินนำออกจากห้องไปยังลิฟต์ ชลวัสหันมาพยักหน้าให้เธอเดินไปพร้อมกัน
ระหว่างทางผู้ช่วยหนุ่มบอกเล่าให้ฟังคร่าวๆ
“ห้องอาหารในโรงแรมเป็นร้านธรรมดาไม่เหมือนกับร้านอาหารญี่ปุ่นหรอก”
“ค่ะ”
“ครัวเปิดยี่สิบสี่ชั่วโมง พนักงานส่งอาหารขึ้นห้องจะเป็นหน้าที่ของผู้ชาย ผู้หญิงแค่คอยเสิร์ฟคอยดูแลลูกค้าในร้านเท่านั้น”
อรนลินได้ยินก็สบายใจมากขึ้น ครั้นสบตาคมก็ต้องรีบก้าวเข้ามายืนตัวลีบในลิฟต์
“เดี๋ยวอุ่นจะได้รับชุดฟอร์มแจกหกชุด ตัวบางๆ แบบอุ่นมีไซซ์อยู่แล้ว อาทิตย์หนึ่งหยุดได้หนึ่งวัน ต้องไปดูตารางว่าจะได้หยุดวันไหน”
ผู้ช่วยยังจ้อต่อ
“หยุดเสาร์อาทิตย์” คนยืนเงียบมาตลอดเอ่ยขึ้น
“หืม... แบบนั้นจะดีเหรอครับ”
“เด็กต้องเรียนต้องอ่านหนังสือ”
เด็กที่ต้องเรียนแอบกลืนน้ำลายเหนียวๆ ลงคอ ไม่กล้าขัดกล้าออกความคิดเห็น
“นั่นสิ ผมลืมคิดไปว่า อุ่นจะต้องดูแลเจ้านายใหญ่ เอ๊ย ห้องพักเจ้านายใหญ่ของที่นี่ด้วย งานแม่บ้านหนักเอาเรื่องอยู่ ผู้จัดการร้านอาหารคงเข้าใจ”
ปฏิพัทธ์เบื่อจะปรามคนช่างจ้อจึงผินหน้าไปทางแม่บ้านเฉพาะกิจ เป็นจังหวะที่เธอเงยหน้ามองพอดี ตาสบกัน ก่อนเธอจะรีบหลุบหลบแก้มจุดสีระเรื่อ
เขินหรือกลัว เขาชักไม่แน่ใจ
ลิฟต์ลงมาถึงชั้นล่าง ชลวัสก็ทำหน้าที่พลขับรถเอสยูวีสีดำดุคันใหญ่
ปฏิพัทธ์เปิดประตูขึ้นนั่งเบาะหลังคนขับ
อรนลินก็พอรู้ว่าเธอต้องนั่งเบาะหน้า จำมาจากหนังจากละคร เจ้านายมักชอบนั่งเบาะหลังขณะที่ลูกน้องหรือคนรับใช้ต้องนั่งเบาะหน้า
รถเคลื่อนออกจากลานจอดหน้าตึกห้าชั้น แล่นเลาะชายทะเลมายังโรงแรมหรู ระหว่างนั้น อรนลินสังเกตเพิ่มเติมว่า มันเป็นไหล่เขา เนินสูง ทะเลอยู่ต่ำลงไป ทำให้เห็นวิวเกลียวคลื่นล้อแสงตะวันสวยงามมาก เธอเผลอเกาะกระจกมองเพลิน รู้สึกว่านั่งแป๊บเดียวถึงโรงแรมแล้ว
“ฉันไปรอที่ห้องประชุมเล็ก”
ปฏิพัทธ์เอ่ยกับคนสนิทเมื่อเดินเข้ามาในล็อบบี ร่างสูงเดินแยกไปยังโถงลิฟต์ พนักงานหลังเคาน์เตอร์ประชาสัมพันธ์รีบลุกขึ้นยกมือไหว้และเอ่ยทักทาย เขาก็เพียงพยักหน้าเล็กน้อย
“ไปเรา พี่จะพาไปพบผู้จัดการ”
“ค่ะ”
อรนลินก้าวเดินอย่างไม่ค่อยมั่นคงนัก เกร็งกับความโอ่โถงของสถานที่ที่ช่างหรูหรามาก ใต้ฝ่าเท้าคือพื้นพรมหนา ผนังและเพดานทุกจุดที่เดินผ่านล้วนแล้วประดับประดาด้วยของตกแต่งที่เธอไม่กล้านึกถึงราคาของมัน ถ้าไม่จับพลัดจับผลูเข้ามาที่นี่ เธอคงไม่ได้รู้จักกับโลกอีกด้านที่ตรงข้ามจากคำว่าสามัญโดยสิ้นเชิง
ผู้จัดหนุ่มใหญ่วัยห้าสิบเศษยิ้มต้อนรับทันทีที่เลขาคนสนิทของผู้บริหารสูงสุดเดินผ่านประตูเข้ามาในห้อง เขาก็อดไม่ได้ที่จะสอดส่องสายตาไปด้านหลังอีกฝ่าย เด็กสาวหน้าหมดจดไร้เครื่องสำอางแต่ก็ดูน่ารักสดใส เขาเดาว่าอายุคงน่าจะสิบเจ็ดสิบแปดปี
“อุ่น นี่ผู้จัดการบวร เป็นผู้จัดการห้องอาหารที่นี่”
“สวัสดีค่ะ”
“อ่า ครับ เชิญนั่งก่อนคุณชล น้อง...”
“อุ่นครับ เธอชื่ออุ่น จะมาเป็นเด็กเสิร์ฟที่ผมบอกคุณไว้”
ชลวัสนั่งลงบนเก้าอี้หน้าโต๊ะทำงานอีกฝ่าย
“คุณให้ใครพาอุ่นไปดูชุดฟอร์มดีกว่าครับ ผมมีเรื่องจะคุยสักหน่อย”
“ได้ๆ”
อรนลินมองผู้จัดการหนุ่มใหญ่มีทีท่าเกรงใจชลวัสไม่น้อย เขารีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดหาใครสักคนก่อนจะยิ้มให้เธอ เธอยิ้มตอบบางๆ ไม่นาน ผู้หญิงคนหนึ่งหน้าตาสะสวยสวมเสื้อแขนยาวสีเขียวเข้มกางเกงสีดำ ตรงเอวมีผ้ากันเปื้อนสีดำคาดทับอีกชั้น เธอเดาว่าน่าจะเป็นชุดฟอร์ม
“ปิ๊กเดี๋ยวพาน้องอุ่นไปดูชุดฟอร์มนะ เปลี่ยนเสื้อผ้าให้เรียบร้อยแล้วก็พาน้องไปแนะนำที่ร้านด้วย”
“ค่ะผู้จัดการ ปะอุ่น”
ปิ๊กยิ้มกว้างให้น้องใหม่อย่างเป็นมิตร
อรนลินหันมองชลวัสแล้วยกมือไหว้บวรก่อนจะเดินตามอีกฝ่ายออกไป
“หน้าตาเด็กมาก นี่คุณไปหลอกเด็กที่ไหนมา”
คล้อยหลังสองสาว บวรเอ่ยกลั้วหัวเราะ
“อายุยี่สิบเอ็ดแล้วครับ แต่ว่าคนนี้พิเศษสักหน่อยนะครับ หยุดเสาร์-ทิตย์นะครับ พอดีเด็กต้องเรียน”
“ได้สิ ว่าแต่มาทำงานยังไง พักที่ไหน”
เป็นที่รู้กันว่า ที่นี่ไม่ใช่ใครเข้าออกก็ได้
“พักที่ตึกออฟฟิศน่ะ”
“อ้อ ญาติพนักงานเราเองเหรอ”
มีบ่อยครั้งที่พนักงานแนะนำเพื่อนหรือญาติเข้ามา แต่ละส่วนงานก็จะมีการคัดสรรกันไปตามระบบระเบียบ
ชลวัสหัวเราะในลำคอเบาๆ
“ประมานนั้น ส่วนเรื่องค่าแรง ผู้จัดการก็ว่าไปตามกฎ หยุดเพิ่มหนึ่งวันก็หักออกไป เดี๋ยวจะมีปัญหากับคนอื่นๆ”
“ครับ เดี๋ยวผมจัดการตามระเบียบของที่นี่ให้”
“ดีครับ”
เลขาหนุ่มผู้อารมณ์ดีเปลี่ยนไปคุยเรื่องงานสักพักก่อนจะขอตัว
- ผู้เขียน
