Chapter 25 พาล
1110 คำ
ลูกค้าในวันนี้จำนวนน้อย ส่วนใหญ่เป็นนักธุรกิจที่พาคู่ค้ามาเลี้ยงรับรอง ปานตาบอกกับเธอว่า โรงแรมจะมีลูกค้าเยอะช่วงสุดสัปดาห์และวันหยุดยาว ซึ่งเหมือนกับโรงแรมทั่วไป ต่างกันแค่ลูกค้าของที่นี่คัดระดับแถวหน้าล้วนๆ
“ไว้เจอกันพรุ่งนี้อุ่น”
“ค่าพี่”
ปิ๊กโบกมือให้น้องใหม่พร้อมรอยยิ้ม เมื่ออีกฝ่ายหิ้วถุงอาหารที่อรนลินบอกแค่ว่า ต้องเอาไปส่งให้ชลวัส เธอเดาเอาว่าน่าจะเป็นของคุณปฏิพัทธ์ ซึ่งก็แปลก นานทีปีหน เจ้านายใหญ่ถึงจะสั่งอาหารจากโรงแรม สาวๆ เมาท์กันว่า เขามักจะไปดื่มและฝากท้องที่ผับในสนามมากกว่า
พนักงานมีทางเดินอ้อมออกมาด้านหน้า ไม่ใช่เดินผ่านออกมาทางล็อบบีเหมือนตอนเช้าที่ชลวัสพาเธอเข้าไป ครั้นเดินออกมาถึงหน้าโรงแรมก็เจอรถเอสยูวีคันเดิม คนขับเลื่อนกระจกลงทันที เปิดให้เห็นหน้าเปื้อนยิ้มของเลขาเจ้านายใหญ่
“ขึ้นมาเร็วอุ่น”
อรนลินเผยรอยยิ้ม รีบเดินไปปีนขึ้นรถตรงเบาะหน้าคู่คนขับเพราะไม่อยากให้เขาต้องรอนาน
“คุณชลผ่านมาทางนี้เหรอคะ”
“อ่า ครับ พี่ตั้งใจผ่านมารับอุ่นโดยเฉพาะ”
“อะ อ้าว จริงเหรอคะ คราวหน้าไม่ต้องก็ได้ค่ะ”
“แล้วอุ่นจะกลับห้องยังไงล่ะถ้าพี่ไม่มารับ”
“เอ่อ นั่นสินะคะ ดูเหมือนไม่มีรถพนักงานวิ่งเข้าไปข้างในเลย”
เธอหัวเราะเก้อๆ พลอยทำให้คนขับกิตติมศักดิ์หัวเราะร่วน
“ที่นี่ไม่มีรถวิ่งหรอก พนักงานทำงานตรงไหนก็พักตรงนั้น มีแค่รถพวกการ์ดวิ่งเข้าออก”
นอกเหนือจากนี้คือรถของลูกค้าที่เข้าสนามเท่านั้น
อรนลินครุ่นคิดว่า เธอคงต้องหารถใช้แล้วถึงจะมาทำงานสะดวก มอเตอร์ไซค์อย่างปิ๊กก็น่าจะโอเค แต่ด่านแรกเธอคงต้องคุยกับเจ้านายหน้าดุเสียก่อน แล้วค่อยขอให้ชลวัสพาไปซื้อมือสองสักคัน
“พี่ส่งอุ่นหน้าตึกนะ พี่ต้องเข้าไปที่สนามก่อน นี่การ์ดสำหรับกดลิฟต์เมื่อเช้าพี่ลืมให้”
“ขอบคุณคุณชลมากนะคะ”
“เรียกพี่ชลก็ได้ครับ เรียกว่าคุณแล้วจั๊กจี้ไงไม่รู้”
ชลวัสหันมาท้วงสีหน้าเปื้อนยิ้ม เพิ่งมาคลุกคลีกันไม่กี่วันก็จริง แต่เขาพอมองเห็นความน่ารักไม่เป็นพิษเป็นภัยของสาวน้อยจึงนึกเอ็นดู โดยส่วนตัวแล้ว เขาเป็นคนสนุกสนานเป็นกันเอง
“เอ่อ จะดีเหรอคะ” อรนลินลำบากใจ ภาพจำของเธอยังนึกถึงหน้าเคร่งๆ ของเขาวันแรกที่เจอกันกับเจ้านายหน้าดุอย่างปฏิพัทธ์ มันทำให้เธอเกร็งและกลัว พวกเขาเหมือนเจ้าพ่อมาเฟียและมือปืนยังไงยังงั้น
“ดีสิ พี่ชล ไหนลองเรียก”
“อืม พี่ชลก็ได้ค่ะ”
“พี่ชลเฉยๆ ไม่มีก็ได้ค่ะ”
สาวน้อยหลุดขำตาเป็นประกาย
“พี่ไม่เหมือนวันแรกที่เจอกันเลยนะคะ”
คำพูดเบาๆ นั่นทำให้ชลวัสยิ้มกว้าง นึกได้ทันทีว่าเธอหมายถึงวันไหน ผินสายตามามองสาวน้อยก่อนจะเบนหัวรถเข้าไปจอดหน้าตึก
“อุ่นดูน่าแกล้ง วันนั้นพี่เลยแกล้งเก๊กให้กลัวไปงั้น เอาล่ะถึงแล้ว”
“ขอบคุณอีกครั้งนะคะ พี่ชล”
อรนลินยอมเรียกตามที่เขาต้องการ หลังจากที่คิดใคร่ครวญแล้วเห็นว่า อย่าทำให้คนที่นี่ไม่พอใจจะดีกว่า ขืนทำให้เจ้านายกับลูกน้องโกรธ เธออาจจะถูกเก็บเร็วขึ้นก็เป็นได้
ชลวัสหัวเราะเบาๆ ยามที่มองร่างบอบบางเดินตรงไปที่ประตูทางเข้า ลูกหนูตัวน้อยไม่ได้รู้เลยว่า ตกเป็นเป้าจับตาจากจิ้งจอกตัวใหญ่ตลอดเวลา เขาส่ายหน้าก่อนจะเบนหัวรถออกอีกครั้ง
ภายในเพนต์เฮ้าส์เงียบ คราแรกเธอคิดว่าปฏิพัทธ์คงอยู่ที่สนาม เลขาของเขาถึงได้รีบไปที่นั่น เธอวางถุงชุดฟอร์มที่ได้รับมาห้าชุดไว้บนโซฟาตัวใหญ่ หิ้วถุงอาหารไปวางบนโต๊ะในครัว เป็นจังหวะที่คนที่เธอคิดว่าไม่อยู่โผล่หน้าขึ้นมาจากสระพอดี ดวงตาคู่คมดุมองตรงมาที่เธอ พยักหน้าเรียก
อรนลินจำต้องเดินออกไป ใช่จะลืมได้ว่าหน้าที่สำคัญที่ถูกพาตัวมาที่นี่ก็คือคอยดูแลปฏิพัทธ์
เขาลอยตัวเกาะขอบสระโผล่หน้าที่เปียกโชกมีหยดน้ำจากผมไหลเป็นทาง อวดมัดกล้ามสีแทนอย่างไม่อาย เป็นเธอเสียอีกที่ไม่กล้ามองเขาเต็มตานัก
“คุณต้องการอะไรหรือเปล่าคะ”
“พูดกับใครก็ต้องมองหน้าด้วยถึงจะดูมีมารยาท”
คำตำหนิตรงๆ นั่นทำให้เธอต้องฝืนข่มหัวใจที่ชักจะเต้นแรงเกินจำเป็น และพยายามจับโฟกัสที่หน้าของเขาเท่านั้น
“ขอโทษค่ะ”
“เดี๋ยวฉันจะออกไปสนาม เธอกินข้าวได้เลย อาหารที่หิ้วมานั่นแหละ”
“เอ่อ ค่ะ แล้วคุณจะกลับมาที่นี่อีกมั้ย”
“มาสิ นี่ห้องฉัน”
เธอกัดปาก เอ็ดตัวเองในใจ ไม่น่าไปถามเขาเลย ครั้นนึกได้ว่ามีเรื่องจะขอเขา จึงจดๆ จ้องๆ ลังเลว่าจะพูดหรือไม่พูดดี
“มีอะไร”
“คือ อุ่นว่าจะขอให้พี่ชลพาไปซื้อมอ’ไซค์หน่อยค่ะ จะเอาไว้ขี่ไปทำงาน”
“พี่ชล” ที่ปฏิพัทธ์สนใจกลับเป็นเรื่องนี้ ตาคมดุจ้องหน้าเธอนิ่ง “สนิทกันจนเรียกพี่แล้ว”
“ปละ เปล่าค่ะ แต่คุณชลให้เรียกแบบนั้น อุ่นเกรงใจไม่กล้าปฏิเสธ”
“เกรงใจ”
เสียงราบเรียบที่ฟังแล้วมีความขุ่นขรึมนั่นทำให้สาวน้อยกระสับกระส่าย คิดไปว่าเขาคงไม่พอใจที่เธอเรียกเหมือนตีสนิทคนของเขา แต่แล้วประโยคต่อมาก็ทำเอาเธอสตั้นเบิกตากว้าง
“ถ้าฉันให้เธอเรียกว่าพี่ธามบ้าง เธอจะเกรงใจมั้ย”
รวนกันชัดๆ
“แล้วนี่เป็นคำขอหรือคำสั่งล่ะคะ”
ปฏิพัทธ์ส่ายหน้าเนิบนาบ สุ้มเสียงที่เอ่ยออกมานั้นมีความประชดประชันเจือปนจนรู้สึกได้ เขายกตัวขึ้น สอดแขนข้างหนึ่งรวบเอวบาง ลากลงสระ
“คุณธาม!”
อรนลินอุทานลั่น เหวี่ยงแขนโอบรอบลำคอแกร่งด้วยกลัวว่าเขาจะปล่อยให้เธอจม ปฏิพัทธ์ยืนน้ำเลยยอดอกเขาขึ้นมาเกือบถึงใต้คาง แล้วเธอที่สูงเลยอกเขาหน่อยเดียวได้จมน้ำแน่
“อุ่นเปียกหมดละ...” ...แล้ว
- ผู้เขียน
