เพราะโมโหจนลืมขอกุญแจรถจากชลวัส ปฏิพัทธ์จึงต้องแว้นเจ้าสองล้อสีชมพูพาอรนลินกลับห้องพัก ยามที่รับรู้ถึงความอุ่นนุ่มจากเรือนร่างที่อิงแอบแนบติดแผ่นหลังกว้าง สองแขนเรียวเล็กสอดเข้ามากอดเอว เขากลับรู้สึกผ่อนคลายลงมาก ไม่เดือดร้อนใจกับความเร็วแปดสิบของรถเครื่องที่ทำให้ถึงห้องช้า
ถึงที่พัก เขาขับรถเข้าไปจอดในโรงเก็บ ดึงถุงกับข้าวมาถือมือหนึ่ง อีกข้างรวบมือบางจูงให้เดินเข้าไปในตึกเรียกลิฟต์ขึ้นห้องพัก สาวน้อยเดินตามเงียบเชียบ น้ำตาที่เคยเปรอะเปื้อนใบหน้าแห้งเหือดไปหมดแล้ว หลงเหลือไว้แค่รอยแดงเรื่อในดวงตากับปลายจมูกสีชมพูจางๆ
เข้ามาในห้องพักถึงได้ปล่อยมือบาง หิ้วกับข้าวไปวางบนโต๊ะกินข้าว เดินกลับออกมาก็ต้องนิ่วหน้าเมื่อพบว่าอรนลินยังยืนอยู่หลังโซฟานั่งเล่น
“ไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าสิ”
ตากลมคู่นั้นวาบไหวด้วยความรู้สึกไม่มั่นใจ
“คุณ เชื่อที่พวกนั้นพูดมั้ย”
ปฏิพัทธ์หรี่ตามองวงหน้าเผือดสี สาว
