พณิตพิชาฟังจนพิชิตพงศ์พูดจบดวงตาเธอก็เบิกกว้างด้วยความตกใจและหวาดกลัวมากขึ้นไปอีก แล้วยังนิสัยที่เปลี่ยนไปจนเธอแทบรับไม่ทัน พอมือบางหลุดจากการจับจากมือหนาก็ยกขึ้นดันแผงอกกว้างให้ออกห่างจากอกเธอ แต่ดูเหมือนอีกฝ่ายไม่สนใจอาการดิ้นรนของเธอเลย
ร่างสูงปล่อยน้ำหนักกดลงมาทับร่างบางอีกครั้งอย่างต้องการปลดปล่อย แต่ดูเหมือนว่ามันจะไม่ได้เป็นไปอย่างที่เขาต้องการเลย เมื่อเธอไม่ยอมให้ความร่วมมือกับเขาเอาเลย “ฉันไม่อยากข่มขืนเธอนะพิชา และที่สำคัญฉันไม่อยากให้ร่างกายเธอบอบช้ำไปกว่านี้” เสียงเข้มบอกอย่างเคร่งเครียด คำพูดตรงๆ ของเขาทำให้เธอถึงกับตะลึง หยุดชะงักการอาการดิ้นทันที เพราะคำพูดมันเหมือนกับการขอแกมบังครับ สายตาคมสีนิลที่จ้องเธออย่างเอาเรื่อง บ่งบอกให้รู้ว่าคำพูดที่เธอได้ยินเมื่อกี้มันเป็นจริงอย่างแน่นอน หากเธอยังขัดขืนดิ้นรนอยู่แบบนี้
พิชิตพงศ์จ้องมองใบหน้าหวานที่นอนนิ่งสับสนกับความรู้สึกของตั
