“โซ่ มึงกับน้ำรินทะเลาะกันไหมวะ” ไอ้ยูโรยังไม่ละความพยายามที่จะสนใจน้ำรินอีก
“ทะเลาะอะไร” ผมแกล้งทำเป็นไม่เข้าใจ ทั้งๆ ที่ก็รู้ว่าน้ำรินผิดปกติ...ตั้งแต่ที่เข้าไปคุยกับพ่อแม่เราสองคนว่าผมจะรับผิดชอบสิ่งที่เกิดขึ้นด้วยการดูแลเธอในฐานะแฟน และคู่หมั้นตามสัญญาใจที่ให้ผู้ใหญ่ น้ำรินก็ไม่ค่อยมาวุ่นวายผมเหมือนเมื่อก่อน
“ก็ไม่เห็นมานั่งเรียนด้วยตั้งสองสัปดาห์แล้ว นี่อุตส่าห์เว้นที่นั่งให้สองที่”
“ก็ปกตินี่ เขาก็ไม่ได้มานั่งเรียนด้วยตลอด”
“แต่เขาไม่เข้ามาคุยกับพวกเราเลยนะเว้ย” ไม่พยายามหาโอกาสมานั่งเรียนด้วยว่าแปลกแล้ว แต่นี่ไม่มาชวนไปนู่นไปนี่อีก
“ก็ไม่มีอะไร คุยกันปกติ” ผมโกหกทั้งเพ น้ำรินไม่ทักไม่โทรหาด้วย
“เขาอาจจะเบื่อหน้ามึงที่เทียวไปแซวไปจีบเขาก็ได้เลยไม่มานั่งด้วย น้ำรินไม่ได้ชอบถูกแซวอะไรแบบนี้เท่าไหร่ ค่อนข้างจะอินโทรเวิร์ต” ผมก็เลยถือโอกาสเบรกไอ้ยูโร แล้วก็เบรกเพื่อนๆ ที่ชอบแซวไม่เ
