คณิณยืนอยู่ริมหน้าต่าง ดวงตาคมทอดมองออกไปอย่างเหม่อลอย ความเงียบที่เคยเป็นเรื่องปกติกลับทำให้เขารู้สึกอึดอัด
บ้านหลังนี้ไม่เคยสงบขนาดนี้มาก่อน ตั้งแต่วันที่ปาลินจากไป
“แม่ยังยืนยันนะว่าแม่ดีใจที่เรื่องมันจบลงแบบนี้” เสียงของมารดาดังขึ้นมาจากด้านหลัง เธอก้าวเข้ามาหยุดตรงกลางห้องรับแขก ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความโล่งใจ
หิรัญถอนหายใจด้วยความเบื่อหน่าย เขาไม่ยินดียินร้ายกับเรื่องภายในบ้าน ขอแค่อดีตคู่หมั้นของบุตรชายคืนหุ้นเขาก็ไม่สนใจอะไรแล้ว ส่วนหนึ่งเพราะไม่อยากขัดใจภรรยาที่ชอบจัดแจง
“ผมขึ้นห้องก่อนก็แล้วกัน” เขาพูดเสียงเรียบแล้วเดินขึ้นห้องไปก่อน ปล่อยให้ภรรยาได้คุยเป็นส่วนตัวกับลูกชาย
มณีรัตน์เดินเข้าไปยืนข้างลูกชาย แล้วพูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงที่ราบเรียบ
“ไม่มีเธออยู่ที่นี่ บ้านเราก็กลับมาเป็นเหมือนเดิม ไม่สิ สูงขึ้นกว่าเดิมด้วยซ้ำ ลูกว่าไม่ดีเหรอ”
“สูงขึ้นงั้นเหรอครับ” คณิณหันไปมองมาร
