ตอนที่ 2: กลิ่นธูปยามตีสาม
235 คำ
คืนแรกในบ้านหมายเลข 9/13 เงียบจนผิดปกติ ไม่มีเสียงรถ ไม่มีเสียงคน เงียบเกินไปจนพัชรีรู้สึกเหมือนอยู่ในที่ที่หลุดออกจากโลกจริง
ตีสามตรง — เธอตื่นขึ้นเพราะกลิ่นธูปแรงจนน่าหงุดหงิด เหมือนมีใครมาจุดไว้ในห้องอีกครั้ง
เธอลุกขึ้นเปิดไฟ เดินสำรวจทุกมุม — ไม่มีธูป ไม่มีควัน ไม่มีอะไรเลย
เช้าอีกวัน เธอเดินลงไปถามเจ้าของร้านชำข้างบ้าน "เมื่อคืนมีใครมาแถวนี้ไหมคะ?"
ป้าคนขายสบตากับเธอนิ่ง ก่อนจะตอบเบา ๆ “ถ้าน้องอยู่ห้องชั้นบน...อย่าเปิดหน้าต่างตอนตีสามนะลูก ลมมันจะพาอะไรบางอย่างเข้ามา”
พัชรียิ้มแห้ง ๆ ไม่แน่ใจว่าป้าคนนั้นล้อเล่นหรือเปล่า แต่คืนนั้นเธอก็ ไม่ได้เปิดหน้าต่างเลย — ทว่ากลิ่นธูปก็ยังลอยมาเหมือนเดิม
เช้าวันรุ่งขึ้น เธอเดินไปที่วัดใกล้ ๆ ถามหลวงตาว่าถ้าบ้านมี “กลิ่นธูปตอนตีสาม” แต่ไม่ได้มีใครจุด หมายถึงอะไร?
หลวงตานิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะพูดสั้น ๆ “กลิ่นธูป...ไม่ได้น่ากลัวหรอกโยม แต่มักมาพร้อมกับ ‘ความคิดถึง’ ที่ยังไม่จาง”
พัชรีเงียบไป...เธอไม่เคยอยู่ที่นี่มาก่อน แล้วใคร...กำลังคิดถึง?
- ผู้เขียน
