🔥🥀 เมียชั่วคราว : บทที่ 2 ฉันเกลียดผู้หญิงต่ำๆแบบเธอ
1942 คำ
บทที่ 2
"คุณไม่เคยรักฉันเลยเหรอภาคิน" ณิชาเอ่ยถามสามีทั้งน้ำตาต่อหน้าของคุณย่าที่เคยเป็นพยานรักในงานแต่งงาน เธอเอ่ยถามสามีที่ถูกต้องตามกฎหมายถึงเรื่องความรักและในขณะเดียวกันผู้หญิงคนนั้นเดินเข้ามาในบ้านใบหน้าที่ใสซื่อพร้อมกับแววตาที่ดูเหมือนคนดีแต่จริงๆ แล้วเธอดั่งกับแม่หมดยุ่งกับสามีคนอื่นไม่พอยังกล้ามาที่บ้านของภรรยาเขา
"พี่ภาคินคะมีอะไรหรือเปล่าหรือว่าภรรยาของพี่เข้าใจเวียงพิงค์ผิด" คุณย่าจ้องมองไปยังเวียงพิงค์สลับมองหน้ากับหลานชายของเขาเองคิ้วหนาขมวดเข้าหากันไม่คิดว่าหลานชายนั้นจะพาผู้หญิงคนอื่นกลับมาที่บ้านด้วย
"ผู้หญิงคนนี้เป็นใครภาคิน" คุณย่ารีบเอ่ยถามหลานชายทันที ทั้งจ้องมองไปยังเวียงพิงค์ที่กำลังยกมือไหว้ตนเอง
"คุณย่าครับเอาไว้ผมจะอธิบายให้กับคุณย่าฟังนะครับ" คุณย่าไม่ถามต่อกลัวว่าหลานชายนั้นจะไม่พอใจ พราะคุณย่าแคร์หลานชายของเขามากพยักหน้าให้กับหลานชายและเดินหันหลังกลับเข้าไปที่ห้องนั่งเล่น
"คุณคิดได้ยังไงที่เอาผู้หญิงของคุณมาอยู่ที่บ้าน ฉันแต่งงานกับคุณเป็นภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายมีทะเบียนสมรสคุณกล้าเหรอภาคิน" ณิชายืนสู้หน้ากับสามีของตัวเองที่พาผู้หญิงกลับเข้ามาในบ้าน ทว่าสายตาของภาคินนั้นไม่ได้รู้สึกผิดทั้งยังไม่กลัวณิชาอีกด้วย
"ที่นี่มันบ้านของฉันไม่ว่าฉันจะพาผู้หญิงคนไหนมามันก็เรื่องของฉันหรือว่าจะพาผู้หญิงเข้ามาแปดคน มันก็เรื่องของฉันเธอไม่มีสิทธิ์และที่ฉันแต่งงานกับเธอก็เพราะว่าคุณย่าบังคับเธอเองรู้ดีอยู่แก่ใจ"
ณิชาเธอแต่งงานกับภาคินก็เพราะว่าคุณย่าของเธอขอไว้ก่อนที่ท่านจะเสีย ทว่าไม่คิดว่าภาคินนั้นจะเป็นคนแบบนี้ก็ยังเกลียดตัวเองมาก
"พี่ภาคินคะ ถ้าภรรยาของพี่ไม่ให้เวียงพิงค์อยู่ที่นี่ก็ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวเวียงพิงค์ไปอยู่ที่คอนโดก็ได้" ใบหน้าน้อยที่ดูไร้เดียงสาเงยมองภาคินแต่มือนั้นโอบกอดแขนของสามีของเธอ ยิ่งจ้องมองความรู้สึกของณิชาก็ยิ่งดิ่งลงสามีสารเลวนั้นกล้าที่จะทำกับเธอและลูกโดยที่ไม่เห็นใจเธอเลยสักนิด
"ฉันไม่ยอมให้ผู้หญิงคนนี้เข้ามาอยู่ที่บ้าน อย่าหน้าด้านไปหน่อยเลย คิดจะยุ่งกับเขาก็รอให้เขาหย่ากับฉันก่อน" ณิชาเธอเดินเข้าไปใกล้ๆ จับไหล่ของเวียงพิงค์และผลักไหล่ของเธอจนล้มลงไปกับพื้นด้วยความโกรธผู้หญิงหน้าด้านกล้าเข้ามาในบ้านของภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายของเขาอย่างเจตนา เธอจงใจที่จะเข้ามาเป็นมือที่สามโดยที่คิดไตร่ตรองมาแล้ว
"กล้าดียังไงทำคนของฉัน" ภาคินคว้าจับเวียงพิงค์ไว้ไม่ทันและเธอล้มลงไปกับพื้นจริงๆ หลังจากที่ณิชาผลัก การกระทำของณิชาทำให้ภาคินไม่พอใจเขาลุกขึ้นยืนและขยับเข้ามาใกล้ๆ เธอทั้งยังจับที่ต้นแขนของณิชากระชากอย่างแรง
"ฉันเจ็บ สิ่งที่ฉันทำมันไม่ถูกต้องหรือยังไง ฉันทำผู้หญิงหน้าด้านคนนั้นได้มากกว่านี้อีกปล่อยสิ" ณิชาเธอพยายามสะบัดมือของสามีออกจากแขนตัวเองแล้วจะพุ่งตัวเข้าหาเวียงพิงค์ที่ล้มอยู่กับพื้นแต่ภาคินนั้นไม่ยอมปล่อยดึงกระชากณิชาออกมาด้วยความโกรธจนดึงเธอเข้ามาในห้องทำงาน
พรึ่บ! คนตัวเล็กล้มลงไปกับโซฟาด้วยที่สามีของเธอเหวี่ยงเข้าห้องทำงานมาด้วยความแรง
"สงบสติของตัวเองซะ และก็รู้ไว้ ฉันจะพูดเป็นคำสุดท้ายว่าฉันเกลียดเธอ ฉันไม่เคยรักเธอเลยที่ฉันแต่งงานก็เพราะว่าคุณย่าบังคับ ส่วนเธอก็เป็นผู้หญิงที่ทุเรศแต่งงานกับฉันตัวที่ยังไม่ทันได้นอนกับฉันแต่กลับมีลูกแล้วยังอ้างว่าเป็นลูกฉันอีก" ณิชาเธอลุกขึ้นจากโซฟาเธอต้องการให้สามีตัวเองนั้นรู้ความจริงจึงพยายามใจเย็น คนตัวเล็กพุ่งตัวเข้าหาพร้อมกับจับมือของสามีเอาไว้
"ภาคินฟังฉันก่อน...ในคืนนั้น!"
ภาคินไม่ฟังคำพูดของณิชาแม้แต่คำเดียว เขาสะบัดมือของตัวเองอย่างเช่นเคย
"ฉันเคยบอกกับเธอแล้วว่าเธอสกปรกอย่ามายุ่งกับฉัน"
ภรรยาที่ถูกรังเกียจแบบเธอไม่แม้แต่จะได้เข้าใกล้หรือสัมผัสจับมือของเขา ทางสายตาการกระทำคำพูดทุกอย่างดูรังเกลียดเธอเป็นอย่างมาก
"ในคืนที่คุณไม่เข้าห้องหอกับฉันแต่คุณไปมีอะไรกับผู้หญิงคนอื่นที่บาร์ คุณถูกวางยาจำไม่ได้เหรอ" ภาคินขมวดคิ้วเข้าหากันหลังจากที่ณิชาพูดถึงคืนนั้น สายตาคู่นั้นเพ่งเล็งมายังหน้าของณิชาอีกครั้งมือทั้งสองข้างจับต้นแขนทั้งสอง
"เธอเป็นคนวางยาฉันเมื่อสามปีก่อน หึ ฉันไม่เคยคิดเลยว่าเธอเป็นผู้หญิงแบบนี้อยากได้ฉันเป็นตัวสั่นสินะ" ณิชาเธอส่ายหน้าไปมาทั้งน้ำตาไม่ใช่เธอที่เป็นคนวางยาเขา แต่เธอคือคนที่ช่วยเขาไว้ต่างหาก
"ฉันโคตรเกลียดเลย และฉันก็ต้องการหย่ากับเธอณิชา เซ็นใบหย่าให้กับฉันและพาลูกของเธอออกไปจากบ้านหลังนี้ ฉันจะให้เงินเธอก้อนหนึ่งเพื่อไปตั้งตัว" ภาคินหันหลังทิ้งไว้เพียงประโยคเดียวที่ต้องการหย่า ในคืนนั้นเขารู้ว่าเป็นเธอทว่าไม่พูดถึงลูกสักนิด
คนตัวเล็กไม่มีเรี่ยวแรงที่จะประคองตัวเองให้ยืนและเดินออกไป สองขานั้นคุกเข่าลงที่พื้นใบหน้าเต็มไปด้วยน้ำตาสามปีที่คิดว่าเขาจะกลับมาเป็นสามีที่แสนดีในตอนนี้กลายเป็นซาตานร้ายต้องการเพียงแค่หย่าเท่านั้น
พรึ่บ! ในขณะที่ณิชานั่งอยู่ในห้องทำงานร้องไห้เสียใจอยู่ที่พื้นอยู่ๆ รูปบานหนึ่งที่ติดอยู่ผนังของห้องซึ่งดูแน่นหนาแต่ทำไมถึงร่วงหล่นลงมาได้ ตกลงมาจนกระจกแตกและรูปบานนั้นเป็นภาพผู้หญิงสามคน สีขาวดำเป็นเหมือนภาพเก่าหลายสิบปี
ณิชาขยับเข้าไปหารูปบานนั้นจนได้เห็นว่ามีกระดาษเอกสารบางอย่างตกลงมาด้วยปะปนอยู่กับเศษกระจกที่แตกกระจาย
"นี่มันอะไร" เธอยกมือปาดน้ำตาของตัวเองจ้องมองไปที่ซองเอกสารนั้นก่อนที่จะรีบเปิดอ่านดู
เอกสารสัญญาระหว่างคุณย่าของณิชาและคุณย่าของภาคิน ! คุณย่าของณิชาได้ทำสัญญาเอาไว้ถ้าหลานสาวได้แต่งงานกับภาคินเขาจะยกทุกอย่างให้ภาคิน
และยังมีเอกสารโฉนดที่ดินหลายใบโฉนดบ้านทั้งยังเอกสารบริษัทที่ณิชานั้นดูแลอยู่ ชื่อดั้งเดิมคือชื่อของคุณย่าณิชาหมายความว่าทุกๆ อย่างที่เป็นของภาคินคือของคุณย่าตัวเอง
ณิชานั่งพับเพียบลงไปกับพื้นเหตุผลนี้ที่ทำให้คุณย่าของภาคินดีกับเธอเพียงเพราะว่าอยากได้ทุกอย่างของคุณย่าเธอนี่เอง
"ฮื่อๆ คุณย่ารู้ไหมว่าคุณย่าคิดผิดพวกเขาเอาเปรียบณิชาและทำให้ณิชาตกอยู่ในนรกเหมือนตายทั้งเป็น" ณิชาเข้าใจคุณย่าของตัวเอง ท่านคงคิดว่าเพื่อนสนิทจะให้หลานชายดูแลหลานสาวจึงยอมยกทุกอย่างให้
รูปผู้หญิงทั้งสามคนที่ตกลงมาแตกจะต้องเป็นคุณย่าของเธอและภาคินส่วนอีกคนเขาคือใครซึ่งณิชาจ้องมองเธอก็ไม่รู้ว่าคุณย่าของเธอคนไหนรูปนั้นบ่งบอกถึงตอนเป็นสาวสมัยเก่าเป็นเพียงภาพขาวดำจางๆ
เมื่อณิชาหยิบรูปปานนั้นขึ้นมาพร้อมกับกระจกที่แตกจึงเห็นว่าชื่อปรากฏอยู่ทางด้านหลังจึงได้รู้ว่าใครเป็นใคร คนกลางคือคุณย่าของณิชาคนแรกคือคุณย่าของภาคินส่วนคนที่สองนามสกุลเดียวกันกับปั้นหยาหรือว่านี่คือคุณย่าของปั้นหยา
"คุณย่าถูกพวกเขาหักหลังฮึ๊ก" ณิชากอดเอกสารที่ตัวเองได้รู้สุดท้ายฟ้าก็มีตาทำให้เธอเห็นเอกสารพวกนี้และตาสว่างว่าถูกหลอก สมบัติทุกอย่างรวมถึงบ้านหลังนี้ที่คิดว่าเป็นของภาคินคือของณิชาและไม่มีวันที่เธอจะยอมให้ของของคุณย่าของเธอตกอยู่ในมือพวกคนใจร้ายแน่นอน
"นั่งตีบทนางเอกคนเดียวมันจะไปสนุกอะไรล่ะ" ณิชาหันมองไปทางด้านหน้าประตูเวียงพิงค์เธอเข้ามาตั้งแต่ตอนไหน ใบหน้าสวยแสดงรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ดั่งกับแม่มดเดินตรงเข้ามาหาณิชาที่นั่งอยู่ตรงพื้น
"พูดแบบนี้หมายความว่าไง"
"เธอดูนี่นะ" ณิชาเธอเบิกตากว้างเมื่อเห็นเวียงพิงค์ใช้ศีรษะกระแทกที่โต๊ะทำงานและล้มลงมากับพื้นด้านข้างของณิชา
"กรี๊ด พี่ภาคินช่วยด้วยค่ะ คุณณิชาจะฆ่าเวียงพิงค์ฮื่อๆ" ยิ่งกว่าละครหลังข่าวที่ถูกเมียน้อยใส่ร้ายและเลวยิ่งกว่าพระเอกนิยายที่มักจะเข้ามาเห็นเมียเป็นแพะรับบาป ภาคินรีบเข้ามาประคองเวียงพิงค์ขึ้น
"เป็นบ้าอะไรห๊ะ ถ้าอยู่บ้านหลังนี้ไม่ได้ก็ออกไปอย่ามาทำร้ายคนของฉัน" คำก็ไล่สองคำก็ขอหย่าถ้าเขารู้ความจริงว่าตัวเองกับคุณย่าของเขาไม่มีอะไรเลย ภาคินจะรู้สึกยังไง
"ฉันไม่ได้ทำ ผู้หญิงคนนี้ตอแหล" ณิชาเธอกล้าที่จะสู้กลับจึงพยุงตัวเองลุกขึ้นโต้เถียงกับสามี
"หยุดเดี๋ยวนี้นะ คำพูดของเธอมันต่ำมากรู้ไหม ฉันเข้าใจว่าเธอมาจากสลัมแต่ไม่สมควรเอานิสัยแย่ๆ แบบนี้มาด้วย"
ภาคินเข้าใจว่าณิชามาจากสลัมหรือเป็นเพราะว่าคุณย่าของภาคินพูดบอกกับหลานชายแบบนั้น แต่นั่นก็ช่างเถอะไม่ใช่เหตุผลที่ณิชาอยากรู้
"คนที่ต่ำคือผู้หญิงคนนั้น ไม่ใช่ฉัน"
"กล้าทำแต่ไม่กล้ายอมรับความจริง เธอนี่มันทุเรศที่สุด" ณิชาถูกภาคินผลักจนเสียหลักและพลาดท่าล้มช่วงจังหวะนั้นมือของณิชาถูกเศษกระจกจากรูปแทงเข้าที่ฝ่ามือเต็มๆ เลือดไหลออกมาทันที เมื่อณิชาเธยยกมือของตัวเองขึ้น
"โอ๊ยพี่ภาคิน เวียงพิงค์ปวดหัวมากๆ เลย" ผู้หญิงเสแสร้งอย่างเวียงพิงค์เห็นว่าณิชาถูกกระจกบาดจึงรีบบอกว่าตัวเองปวดหัวเรียกร้องความสนใจจากภาคินทันที และภาคินก็รีบประคองเวียงพิงค์ออกมาจากห้องทำงานไม่สนใจภรรยาที่ถูกกระจกบาดจนเลือดไหลเต็มมือ
"ฮื่อๆ คุณมันใจร้ายภาคิน" เสียงร้องไห้กับความเสียใจที่ณิชากำลังได้รับมัน ฝ่ามือที่ถูกเศษกระจกบาดจนเลือดไหลเอ่อล้นยังไม่เจ็บเท่าหัวใจที่รักคนผิดอย่างเขา
- ผู้เขียน
