บทที่ 2 - สมนาคุณอย่างถึงใจ [3]
1074 คำ
ตรีทศเดินมาส่งพิมดาริกาที่หน้าห้องพักตอนเกือบเที่ยงคืน โถงทางเดินหน้าห้องเงียบสนิทไร้ผู้คนเดินผ่านไปมา
“เมามั้ยเนี่ย” ตรีทศถามพลางมองสองแก้มที่แดงปลั่งเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ของหญิงสาวตรงหน้า
“แค่เหล้าผสมน้ำผลไม้แก้วเดียวเอง ถ้าเมาก็อ่อนเกินไปแล้วค่ะ” พิมดาริกาเอาคำพูดก่อนหน้านี้ของเขามาย้อนตอบ
“ไปนอนได้แล้ว”
“ค่ะ” พิมดาริการับคำแล้วแตะคีย์การ์ดเพื่อเปิดประตูห้อง จังหวะที่กำลังจะก้าวเข้าไปคนที่ยืนรอส่งอยู่ข้างหลังก็เรียกขึ้น
“พรีม”
“คะ?” หญิงสาวชะงักเท้า แล้วหันหน้ากลับมามองหน้าเขา “พี่แทนมีอะไรคะ”
“ฝันดีนะ” พูดจบตรีทศก็ก้าวเท้าเข้าไปประชิดคนตัวเล็กแล้วก้มหน้าลงจูบหน้าผากเล็กมนโดยที่หญิงสาวไม่ทันตั้งตัว
“พี่แทน...” พิมดาริกาเบิกตากว้างมองหน้าตรีทศด้วยความตกตะลึง คาดไม่ถึงว่าเขาจะทำแบบนี้
“จะกู๊ดไนท์คิสพี่คืนบ้างก็ได้นะ พี่ไม่ว่า” ตรีทศพูดด้วยรอยยิ้มกรุ้มกริ่ม ยิ่งเห็นสองแก้มของหญิงสาวแดงจัดยิ่งกว่าเดิมก็ยิ่งพอใจ
“บ้าสิ ใครจะทำแบบนั้น” พิมดาริกาชกที่ท้องของตรีทศเบาๆ เพื่อแก้เขินไปหนึ่งทีก่อนจะผลุบหายเข้าไปในห้องแล้วรีบปิดประตู
ตรีทศมองบานประตูที่ปิดสนิทแล้วหัวเราะในลำคออย่างเข้าทาง พิมดาริกาหลอกง่ายกว่าที่เขาคิดไว้เยอะมาก และตอนนี้เขาก็เริ่มรู้สึกว่า ‘ของแถม’ ที่พ่อยัดเยียดให้ก็ไม่ได้แย่ แต่งงานกันสักปีหรือสองปีจนมีลูกด้วยกันแล้วค่อยแยกย้ายก็ไม่เสียหายอะไร
ทางด้านพิมดาริกาเมื่อเข้ามาในห้องก็ต้องตกใจอีกครั้งเมื่อเห็นเอมิกายืนมองอยู่ด้วยสีหน้าสนใจใคร่รู้
“แกกับพี่แทนนี่ยังไง ไหนเล่ามาซิ”
“เล่าอะไร” พิมดาริกาทำเฉไฉแล้วเดินหนีไปนั่งที่ปลายเตียง
เอมิกาเดินตามไปนั่งข้างๆ “โดนพี่แทนลงคาถาเป่ากระหม่อมขนาดนั้น ฉันว่าแกไปไหนไม่รอดแล้วแหละพรีม ที่วางแผนไว้ว่าเรียนจบแล้วจะหนีการแต่งงาน คงไม่ได้หนีแล้วละมั้ง”
“แกเห็นเหรอ” พิมดาริกาถามหน้าเหวอ
“เต็มสองตา” เอมิกามองหน้าเพื่อนรักแล้วยิ้มล้อเลียน “ฉันได้ยินเสียงเปิดประตู แต่ไม่เห็นแกเดินเข้ามาสักทีก็เลยเดินไปดู เลยได้เห็นช็อตเด็ดพอดี”
“พี่แทนชักจะเริ่มทำตัวไม่น่าไว้ใจ ต่อไปฉันจะต้องระวังตัวให้มากกว่านี้”
“แต่เมื่อกี้แกก็ไม่ได้ขัดขืน แล้วก็ไม่ได้รู้สึกว่าโดนคุมคามใช่ป่ะ” เอมิกาถามเพื่อให้เพื่อนได้ตรวจสอบความรู้สึกของตัวเองให้ถ้วนถี่
พิมดาริกานิ่งคิดครู่หนึ่งก่อนตอบ “อื้อ ก็ไม่ได้รู้สึกว่าถูกคุกคามหรือถูกลวนลามอะไร”
“แล้วรู้สึกยังไง”
พิมดาริกานิ่งเงียบ เข้าใจความรู้สึกของตัวเองดีแต่ไม่กล้าตอบ
“เขิน?”
พิมดาริกานิ่งไปหนึ่งอึดใจแล้วพยักหน้ารับ “อื้อ”
“หรือว่าลึกๆ แล้วแกก็แอบชอบพี่แทนอยู่” เอมิกาตั้งข้อสงสัย
“บ้าสิ” พิมดาริกาปฏิเสธหน้าแดง ทำให้เอมิกาพอจะมองเห็นอะไรๆ ชัดขึ้น
“ฉันว่าแกเปลี่ยนแผนเหอะ ไม่ต้องคิดหนีการแต่งงานแล้ว”
“ทำไมล่ะ” พิมดาริกายังคิดตามเพื่อนไม่ทัน
“แกลองปล่อยใจจอยๆ แล้วมองพี่แทนเป็นผู้ชายคนนึงที่แกจะแต่งงานด้วย สองปีมันนานพอที่จะทำให้คนสองคนรักกันได้นะพรีม ถ้าแกกับพี่แทนแต่งงานกันด้วยความรักได้ มันก็จบแบบแฮปปี้เอนดิ้ง ไม่ต้องมีการหย่า ไม่ต้องมีดราม่า ไม่ต้องมีใครเจ็บ”
“จะดีเหรอ ฉันยังไม่อยากไว้ใจพี่แทนมากขนาดนั้น”
“กลัวพี่แทนใช้เสน่ห์หลอกปั่นหัวแกให้หลงรักเหรอ” เอมิกาถาม
“มันก็น่ากลัวมั้ยล่ะ อยู่ๆ เขาก็ลุกขึ้นมาทำดีกับฉันแบบนี้”
“ถ้าเขาปั่นมา แกก็ปั่นกลับดิ กลัวอะไร แกทั้งสวย ทั้งเซ็กซี่ขนาดนี้ ฉันว่าพี่แทนนั่นแหละที่จะเป็นฝ่ายตกหลุมรักแกก่อน” เอมิกาหัวเราะอย่างนึกสนุก “เอาตามนี้แหละพรีม ทำให้พี่แทนหลงรักแกหัวปักหัวปำจนแต่งงานแล้วไม่ยอมหย่าไปเลย ถ้าทำได้มันก็ ‘วิน-วิน’ กันทั้งสองฝ่าย”
พิมดาริกาคิดหนัก แต่สุดท้ายก็พยักหน้ารับ หญิงสาวไม่รู้หรอกว่า ปลายทางเธอกับตรีทศจะรักกันได้หรือเปล่า แต่ถ้าเขาคิดจะเล่นเกมปั่นหัวเธอ เธอก็จะปั่นกลับ ลองดูว่าใครจะใจแข็งกว่ากัน
หลังกลับจากพัทยา ตรีทศและพิมดาริกาก็ได้รู้จากเดือนประดับว่า ท่านไปหาเจ้าอาวาสวัดดังที่นับถือเพื่อขอฤกษ์หมั้นมาให้แล้ว ซึ่งฤกษ์หมั้นกระชั้นชิดมากคืออีกสองสัปดาห์ข้างหน้า ดังนั้นตรีทศจึงตัดสินใจให้ ‘เจนรวี’ เป็นออกแกไนเซอร์เตรียมงานทั้งหมดให้ เพราะเธอเป็นเจ้าของเวดดิ้งสตูดิโอชื่อดังที่เหล่าดาราและเซเลปฯ มักจะมาเลือกใช้ ถึงแม้ว่าเขาจะยังไม่พอใจที่เจนรวีแอบตอบข้อความของพิมดาริกาในมือถือของเขาเมื่อคราวก่อนอยู่ก็ตาม
‘เจนขอโทษ เจนจะไม่ทำอย่างนั้นอีก’ เจนรวีรับปากตอนที่เขาโทร. ไปต่อว่าหลังจากประติดประต่อเรื่องราวทั้งหมดได้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น
ตรีทศรู้มาตลอดว่าเจนรวีคิดกับเขาเกินเพื่อนตั้งแต่สมัยเรียนมหาวิทยาลัยแล้ว ซึ่งตัวเขาเองก็ชัดเจนมาตลอดเช่นกันว่าเขาให้ได้แค่ความเป็นเพื่อนเท่านั้น ทว่าเจนรวีก็ยังไม่เลิกคิด เขาได้แต่หวังว่า การให้เจนรวีเป็นออแกไนเซอร์จัดงานหมั้นให้เขากับพิมดาริกาในครั้งนี้จะทำให้เธอตัดใจจากเขาได้เขาได้สักที เพราะถ้าเจนรวียังไม่เลิกคิดไม่ซื่อกับเขา คงได้เจอฤทธิ์ของพิมดาริกาแน่นอน
- ผู้เขียน
