หย่ารักพันธะร้าย

ตอนที่4 ไม่ชอบที่แปลว่เกลียด

ตัดมาทางคามิล หลังจากยืนอารมณ์เสียอยู่หน้าบาร์พักหนึ่ง แม้รูดีว่ามิราจะทำอย่างที่เธอพูดไว้จริงๆ แต่เขายังคงคิดต่อต้านคำสั่งของเธอเดินกลับเข้ามานั่งสูบบุหรี่แก้เซ็งอยู่กับ 'เคน' และ 'กันต์' เพื่อนชายที่มาด้วยกันต่อ

"แม่ง นับวันยัยนั่นยิ่งทำให้กูเหมือนเป็นคนโรคประสาทเสียมากขึ้นทุกวัน กว่าจะหมดสัญญาบ้าๆ นั่น กูว่ากูต้องเป็นบ้าไปก่อนแน่ๆ เลยว่ะ"

คามิลนั่งเอนหลังบนโซฟาหรูพึมพำระบายความในใจออกมาให้เพื่อนชายทั้งสองฟังอย่างคนรันทดกับชีวิตที่ต้องถูกผู้หญิงที่เขานั่นเกลียดมากที่สุดอย่างมิราติดตามชีวิตทุกวัน จนเพื่อนชายทั้งสองได้ยินแล้วต่างกันพากันส่ายหัวเบาๆ พร้อมกันก่อนถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยใจแทน

"กูเห็นแล้วยังยอมใจเลยว่ะ เมียมึงนี้โคตรร้ายเลย ถ้ากูมีเมียแบบนี้ก็ว่ากูเป็นบ้าตั้งแต่วันแรกอย่างนี่มึงว่าจริงๆ ไปแล้ว แต่ดีนะที่กูยังไม่อยากมี ฮ๊ะๆ "

"จริง กูเห็นด้วยว่ะ มาเที่ยวกับมึงทีไรกูเนี่ยใจไม่ดีทุกที"

เคนและกันต์เพื่อนชายทั้งสองต่างพูดเป็นเสียงเดียวกันอย่างเห็นด้วย

แต่คามิลที่ได้ยินแบบนั้นแล้วกลับรู้สึกอารมณ์เสียขึ้นมาอีกครั้ง เมื่อเห็นว่าพวกเขาเอาแต่พูดจายัดเยียดให้ผู้หญิงที่เขาเกลียดและไม่ชอบมากที่สุดในโลกเป็นภรรยาเขาไม่เลิก

"พวกมึงพูดให้มันดีๆ นะยัยนั่นไม่ใช่เมียกูเว้ย กูไม่ชอบ!" ชักสีหน้าตวาดเสียงโต้แย้งใส่พวกเขาอย่างไม่พอใจ ทำให้เพื่อนทั้งสองเห็นท่าทีนั้นแล้วรีบเอ่ยปากขอโทษกับความปากพล่อยของตัวเองทันที

"โทษทีเพื่อน กูลืม"

"จำไว้ พวกมึงอย่ามาเรียกยัยนั่นว่าเป็นเมียกูให้ได้ยินอีกนะ กูจะอ้วกเต็มทนอยู่แล้ว" ถึงปากจะย้ำนักย้ำหนาว่าทั้งเกลียดทั้งไม่ชอบก็เถอะ แต่ความจริงก็ปฏิเสธไม่ได้อยู่ดีว่าตอนนี้เธออยู่ในฐานะภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายของเขา

เพื่อไม่อยากให้คามิลอารมณ์เสียไปมากกว่านี้ เพื่อนชายทั้งสองก็ต้องรับปากอย่างเชื่อฟังตามที่เขากล่าวมา

"เออนะ ไม่พูดแล้วๆ"

"โวยวายง่ายนะมึงเนี่ย"

"เออ"

คามิลเปล่งน้ำเสียงออกมาอย่างประชดประชัน ก่อนเอื้อมไปคว้าแก้วเหล้าตรงหน้าขึ้นมากระดกเข้าปากจนหมดแก้วให้หายเซ็ง ขณะที่ในหัวยังจมอยู่กับความคิดว่าเมื่อไหร่จะถึงวันหย่า เขาจะได้หลุดพ้นจากผู้หญิงไร้ยางอายสร้างแต่เรื่องให้เจ็บใจคนนี้สักที

"อีกไม่นานจะถึงทีฉันบ้างแล้ว ฉันจะจัดการเธอให้หนักเลยคอยดู" ด้วยความเจ็บใจที่มันอัดแน่นอยู่ในอก อดไม่ได้เลยที่เขาจะขบเขี้ยวเคี้ยวฟันพูดพึมพำกับตัวเอง

แต่คำพูดของคามิลนั้นกลับลอยหูของเพื่อนทั้งสอง ทำให้พวกเขาพลันเกิดคำถามบางอย่างเกิดขึ้นหัวทันที ก่อนหันมาสบมองตากันโดยไม่ได้นัดหมายราวกับว่ารู้ใจว่าฝ่ายต่างกำลังคิดอะไรอยู่ และหนึ่งในนั้นก็ไม่รอช้าที่จะหันกลับมาเอ่ยปากถามด้วยความอยากรู้

"ไอ้คามิล"

"อะไร" ตอบด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด

"แล้วอีกนานแค่ไหนเหรอว่ะกว่ามึงจะได้หย่ากับยัยนั่นนะ"

"อีกสามเดือน"

"สามเดือนเอง?"

"เออ ถามทำไม?" เลิกคิ้วเข้มขึ้นเล็กน้อย

"เปล่า กูถามเฉยๆ แล้วมึงไม่ดีใจเหรอว่ะ อีกไม่นานก็จะได้เป็นโสดแล้วนะเว้ย"

"ถามได้นะมึง ไม่เห็นหรือไงว่ากูใจแทบขาดอยู่แล้วเนี่ย!"

พอเห็นว่าเพื่อนถามคำถามแบบไม่คิด ก็เหมือนกระตุ้นให้คามิลหัวร้อนหนักขึ้นครั้งแล้วครั้งเล่า มีใครที่ไหนบ้างล่ะจะไม่ดีใจที่ได้ชีวิตอิสระกลับคืนมา โดยไม่ต้องมีคนมาคอยรังควาน ตามจิกเหมือนไก่อยู่เหมือนตอนนี้

"เอ้า กูเห็นว่ามึงยังทำหน้าเครียดจนตีนกาขึ้นไม่หาย ก็นึกว่าจะไม่ดีใจซะอีก"

"นั่นสิ ไม่แน่ปากได้ที่มึงบอกว่าเกลียดนัก เกลียดหนา แต่ปากมึงอาจจะไม่ตรงกับใจก็ได้ มึงอย่าลืมนะว่ามึงกับมิราอยู่ด้วยกันทุกวัน แถมยังนอนห้องเดียวกันอีก บางทีเผลอเกิดรู้สึกมีเยื่อใยให้กันบ้างก็ได้ ใครจะไปรู้ล่ะ"

"เฮ้ย จริงด้วยว่ะ ฮ่าฮ่า"

กันต์และเคนพากันหัวเราะคิกคักชอบใจ เมื่อนึกไปถึงเรื่องความสัมพันธ์ส่วนตัวระหว่างพวกเขา

แต่คามิลที่กำลังโดนกล่าวหา ได้ยินประโยคนั้นแล้วถึงกับขมวดคิ้วเข้มก่อนเอ่ยปากประท้วงคำพูดขึ้นเสียงแข็งด้วยสีหน้าแดงเจือโมโหกลับมา

"ปากพวกมึงนี้วอนกินตีนหรือยังไงวะ พูดเชี้ยอะไรของพวกมึง มาบีบคอกูให้ตายซะยังดีกว่าถ้าจะให้กูมีใจให้ยัยบ้านั่นนะ!"

"เฮ้ยไอ้คามิลมึงใจเย็นหน่อยดิว่ะ พวกกูแค่พูดแหย่เล่นเอง ทำเป็นจริงเป็นจังไปได้นะมึง"

"เออ นั่นดิใจเย็นหน่อยมึง พวกกูรู้อยู่แล้วละน่าว่าคลาสโนว่าแบบมึงไม่เคยมีใจให้ใครหรอก"

กันต์และเคนยังคงพูดยิ้มๆ เกลี้ยกล่อมให้คามิลใจเย็นลง แต่ก็ยังไม่วายจะทำสีหน้าท่าทีก่อกวนเหมือนมีเลศนัยบางอย่างให้เขารู้สึกรำคาญ

"อย่ามาทำพูดดี นิสัยอย่างพวกมึงแค่อ้าปากกูรู้แล้วว่าต้องคิดอะไรกันอยู่ พูดมา" เขาถามเสียงเข้ม ดวงตาคมหรี่ลงมองเพื่อนชายทั้งสองอย่างคาดคั้น ราวกับบังคับให้พูดสิ่งที่พวกเขากำลังครุ่นคิดกันอยู่บอกมาตามความจริง

เป็นเพื่อนกันมากี่ปีแล้ว คนอย่างไอ้สองคนนี้คิดเหรอผมจะมองไม่ออกว่าพวกมันต้องคิดอะไรไม่เข้าเรื่องอยู่แน่ๆ

แน่นอนว่าหลังได้ยินคำถามนั้น เคนและกันต์ต่างปั้นปากอมยิ้มหันมามองหน้ากันอย่างรู้ใจ ก่อนจะหันกลับมาตอบกลับน้ำเสียงกวนๆ แฝงกระเซ้าเย้าแหย่

"รู้ทันไปซะทุกเรื่องเลยนะมึงเนี่ย"

"นั่นดิ กูกับไอ้เคนกะว่าจะเก็บเอาไว้คิดกันแค่สองคนแล้วนะ เดี๋ยวพอถามไปมึงก็มาอารมณ์เสียใส่พวกกูอีกอ่ะ งั้นแบบนี้พวกกูขอไม่พูดดีกว่า"

"เออ กูเห็นด้วย"

ไอ้เพื่อนบ้าสองคนนี้คิดจะยั่วให้ผมประสาทเสียไปมากกว่านี้หรือไง

"อย่ามาทำเป็นเล่นลิ้น กูยิ่งอารมณ์ไม่ดีอยู่อย่าให้ต้องถามเป็นครั้งที่สอง ไม่งั้นพวกมึงโดนกูแน่" คามิลพูดเสียงต่ำ ดวงตาคมจ้องมองอีกฝ่ายทั้งสองคนอย่างอารมณ์ไม่ดียิ่งกว่าเก่าทั้งรู้สึกขัดใจ เมื่อเห็นว่าเพื่อนตัวดีเอาแต่ลีลาทำเป็นไม่ยอมพูดออกมาสักที

แค่พูดมา มันจะเล่นลิ้นไปถึงไหนกันว่ะ

จนกระทั่งหลังจากกันต์และเคนฟังคำขู่ประโยคนั้นจบ และเห็นว่าคามิลอยากรู้สิ่งที่พวกเขากำลังนึกคิดอยู่ในใจขนาดนั้น ท้ายที่สุดก็ต้องจำใจเอ่ยปากพูดออกไปอย่างช่วยไม่ได้

"เออๆ ก็ได้ แต่ถ้ากูพูดแล้วมึงห้ามมาโวยวายใส่พวกกูนะ" เคนเอ่ยถามอีกครั้งหาความแน่ใจ กลัวว่าพูดออกไปแล้วอีกฝ่ายต้องโมโหจนควันออกหูอีกรอบแน่

"เออ พูดมาอย่าลีลา"

"เออ ก็ได้"

ทันทีที่ได้ยินคำตอบรับปาก กันต์และเคนก็หันมามองหน้าและอมยิ้มให้กัน ก่อนจะผุดลุกออกจากโซฟาฝั่งตรงข้ามแบบไม่มีปี่มีขลุ่ยรีบกรูพากันเข้ามาทิ้งตัวนั่งขนาบร่างคามิลซ้ายขวา ทำเอาเขาถึงกับเบิกตากว้างเล็กน้อย

พรึ่บ!

"เป็นบ้าอะไรของพวกมึงเนี่ย" เขาเอ่ยปากถามด้วยความตกใจ หันมองหน้าเพื่อนชายทั้งสองสลับไปมาเมื่อจู่ๆ พวกเขาก็ลุกพรวดพราดเข้ามานั่งประกบเขาแบบนี้

"กูกลัวว่ามึงจะไม่ได้ยิน ก็เลยย้ายมานั่งข้างมึงไง"

"ได้ยินอะไร?"

ยิ่งพูด คามิลก็ยิ่งขมวดคิ้วจนแทบเป็นปมไม่เข้าใจว่าไอ้เพื่อนตัวดีทั้งสองคิดจะทำอะไรกันแน่

"เห็นมึงบอกว่าเกลียดนักเกลียดหนา กูถามมึงตรงๆ นะ มึงเคยได้กันยังว่ะ"

ดวงตาของเพื่อนชายทั้งสองก็เป็นประกาย เอนตัวเข้ามากระแทกไหล่กว้างอีกฝ่ายเบาๆ คะยั้นคะยอให้เขาพูดตามความจริงด้วยอยากรู้อย่างออกหน้าออกตา

อยากจะรู้เหมือนกันว่าคนปากแข็งอย่างไอ้คามิลที่มันชอบพูดว่าเกลียดกรอกหูพวกผมสองคนอยู่ทุกที จนจำขึ้นสมองได้แล้ว มันจะเกลียดแบบไหนของมัน

แต่หลังจากคามิลได้ยินคำถามนั้นแล้ว ดวงตาคมของเขาถึงกับเบิกกว้างด้วยความตื่นตะลึงขึ้นมาพลัน คิดไม่ถึงว่าเพื่อนชายทั้งสองจะตั้งคำถามเรื่องอะไรแบบนี้ขึ้นมา