เย็นวันศุกร์ ดารัญไปสอนภาษาอังกฤษให้แก่เด็กหญิงเอวาถึงที่บ้านเช่นเคย สองพ่อลูกยังคงให้การต้อนรับเป็นอย่างดี เอวาตัวน้อยตั้งใจเรียนและดูมีความสุขมาก ส่วนหริณนั้นยิ้มแย้ม หากแต่มีแววตากังวลเล็กน้อย
หลังมื้อค่ำ ดารัญเก็บกระเป๋าเตรียมตัวกลับ หริณและเอวาเดินมาส่งที่หน้าประตู สีหน้าของเขาเหมือนว่ามีเรื่องอยากจะพูดกับเธอ แต่ลังเลไม่ได้พูดเสียที
“คุณรัญครับ…”เสียงของเขาดังขึ้นเมื่อเธอกำลังจะก้าวพ้นประตู
“คะ?” เธอหันกลับมาเล็กน้อย
“คือว่าวันเสาร์นี้ ผมต้องเข้าออฟฟิศและมีประชุมทั้งวัน ปกติจะพาเอวาไปด้วย แต่ช่วงนี้ที่ทำงานมีปรับโครงสร้าง เลยไม่สะดวกให้เด็กไปด้วยเท่าไร”
เธอฟังเงียบๆ ไม่พูดแทรก พอจะเดาออกว่าเขากำลังขอความช่วยเหลือบางอย่างจากเธอ
“ผมเลยอยากรบกวนคุณรัญ ช่วยอยู่กับเอวาทั้งวันพรุ่งนี้ได้ไหมครับ แน่นอนว่าผมจะจ่ายค่าตอบแทนเพิ่มให้ตามสมควร”
“อืม…” เธอครุ่นคิดอยู่ชั่วครู่ แม้ตอนนี้เธอจะ
