เสียงรถยนต์เคลื่อนออกไปจากหน้าบ้านเงียบๆ ราวกับเจ้าของรถรู้ตัวว่าไม่มีสิทธิ์อยู่ตรงนั้นนานกว่านี้อีก
ดารัญแง้มผ้าม่านหน้าต่าง เห็นเพียงฝากระโปรงท้ายรถที่ลับหายไปตรงหัวมุมถนน ที่ถังขยะหน้ารั้วยังมีสิ่งหนึ่งวางอยู่
ดอกลิลลี่ขาวช่อโตถูกทิ้งไว้ เขาไม่ได้เอามันกลับไปด้วย เธอไม่ได้แพ้ แค่พูดไปประชดเท่านั้น ไม่คิดว่าเรื่องแค่นี้เขากลับไม่รู้
เธอเปิดประตูออกมา เดินไปช้าๆ มองมันอยู่นาน ก่อนจะยื่นมือไปหยิบขึ้นมา มองกระดาษโน้ตใบเล็กแนบอยู่ลายมือเขายังเหมือนเดิม
“ผมขอโทษ และอยากเริ่มต้นเรื่องของเราอีกครั้ง ...ธาวินทร์” เธออ่านแล้วเงียบไป เงียบจนรู้สึกถึงเสียงเต้นของหัวใจ
“คุณวิน...” เธอพูดชื่อเขาเบาๆ
เธอยอมรับกับตัวเองว่าเธอไม่ได้เกลียดเขา ไม่ได้ลืมทุกความทรงจำ และหัวใจของเธอก็ยังมีบางมุมที่สั่นไหวกับคำขอโทษและคำขอคืนดีนั้น
แต่เธอถามตัวเอง แค่เขาไม่มีใคร แค่นั้นเหรอ ที่ทำให้เขากลับมา แล้วความ
