ความเดิม- "ดีใจอะไรอยู่เหรอลูกสาว" เปรมกิจเอ่ยถามขณะยืนมองลูกสาวอยู่สักพัก
..................................
"งือ..คุณพ่อมายืนนานหรือยังคะ ไม่เมื่อยเหรอ ปะ น้องเอ๋ยพาไปนั่ง แล้วคุณพยาบาลมานพล่ะคะ" อัญญารินทร์เอ่ยถามอย่างนึกสงสัย
"คุณพยาบาลมานพกำลังคุยกับคุณปู่น่ะ ว่าแต่เราเถอะยังไม่ตอบคุณพ่อเลยว่าดีใจอะไร ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อยู่คนเดียว" เปรมกิจถามย้ำ เพราะด้วยสัญชาตญาณของเขามันบอกว่าเป็นเรื่องสำคัญและคนในครอบครัวเสียด้วย
"คุณพ่อคะ ถ้าอานัทจะมีแฟนนี่คุณพ่อจะว่ายังไงคะ" อัญญารินทร์ถามขึ้นอย่างอยากรู้ความคิดของบิดา
"คุณพ่อก็…ต้องยินดีด้วยกับอานัทซิ แค่ขอให้คน ๆ นั้นเป็นคนดีและรักอานัทจริงก็พอ ยากดีมีจนยังไงไม่เกี่ยง ขอให้เขารักอาของหนูอย่างจริงใจก็พอ" เปรมกิจกล่าวออกมาจากความจริงใจ
ตัดมาที่พยาบาลมานพที่เจ้าสัวเปรมชัยเรียกเข้าไปพบ
"ทำไมจะมาลาออกล่ะ บอกเหตุผลมาซิ๊"
"ตอนนี้คุณเปรมกิจอยู่ใน
