ความเดิม- "น้องบอกว่าขอไปให้ข้าวเจ้าแต้มน่ะจ้ะ เดี๋ยวจะมาจัดอาหารให้นาย แล้วก็รีบออกไปเลย ใครเหรอลุกเจ้าแต้ม" ปาริดาเอ่ยถามลูกชายอย่างนึกสงสัย
………………………………….
"อ๋อ..หมาน้อยน่ะครับ น้องเห็นมันถูกเพื่อน ๆ รังแก ถูกกัดก็เลยอุ้มกลับบ้านเสียงั้น ตาจ๋ายนี่บุ่นอุบเลย แต่หลัง ๆ ก็อุ้มก็หอมกัน เดี๋ยวนี้อุ้มไม่ไหวแล้ว อีกอย่างขนหมาด้วยกลัวว่าโรคจะกำเริบเพราะปอดแกก็ไม่ดีอยู่แล้ว น้องก็ต้องคอยแยกหมาออกจากคน แยกคนออกจากหมาอยู่อย่างนั้น เห็นแล้วก็นึกขำปนสงสาร ตอนแรกก็บ่นหลานสาวว่าเอามาทำไม เอามาเป็นภาระเปล่า ๆ ตอนนี้เจ้าแต้มขึ้นแทนหลานรักของตาจ๋ายไปแล้วครับ" ปพัฒน์เล่ายิ้ม ๆ นัยตามีประกายแห่งความสุข
"รู้สึกว่านานจะสนิทกับครอบครัวนี้เป็นพิเศษนะนายพัฒน์ มันยังไง ไหนลองบอกป๊ามาซิ๊ จะได้ทำตัวถูก หรือจะให้ป๊ากับม๊ารับเด็กนี่เป็นลูกบุญธรรมดี" กรพัฒน์ลองพูดหยั่งเชิงลูกชายคนเล็กดูแล้วหันไปสบตากับภรรยาอย่างรู้
