“เอ้อ ข้าเอง มีอะไรเหรอ”
“ฉันอยู่บ้านเหนือจ้ะพ่อ ลูกชายฉันชื่อกระท้อนมันกลับมาบ้านเมื่อคืน..” เสียงพูดขาดหายไป ชายที่เป็นสามีหันไปกอดเมียที่กำลังร้องไห้หนักขึ้น แม้แต่ยายแก่ที่อยู่ๆก็ร้องไม่ต่างกัน
“เอ้าๆ ใจเย็นๆก่อนไหนเล่ามาให้ข้าฟังซิ”
“มันมาไม่ถึงบ้านจ้ะ พ่อผู้ใหญ่ หลานอิฉันมันถูกคนฆ่าตายที่ศาลารอรถหน้าทางเข้าหมู่บ้าน ฮือๆ” ยายแก่พูดพรางร้องไห้ น้ำหมากสีแดงเปอะเปื้อนมุมปาก
หลังได้ฟังเรื่องราวของผู้มาเยือนต่างหมู่บ้าน ผู้ใหญ่บ้านทั้งสองหมู่ ก็ต้องมาปรึกษาหารือกัน หลังสอบถามเพิ่มเติ่มถึงรู้ว่าคนตายเป็นเพื่อนกับเทียนหลานของเชิด ที่มีข่าวว่าถูกรุมโทรมมื่อคืนนี้ นั้นทำให้พวกเขาตรงไปที่บ้านของเชิดในทันที
“ไอ้เชิด ไอ้เชิดโว้ย อยู่บ้านมั้ยวะ”
ร่างไหญ่กำยำนุ่งโสร่งเดินลงมาจากบ้าน ยกมือไหว้ผู้ที่มาเยือนถึงหน้าบ้านอย่างเป็นมิตร
“สวัสดีจ้ะ พ่อผู้ใหญ่ แล้วมาหหาฉันหลายคนขนาดนี้มีเรื่องอะไรหรือ
