02
961 คำ
รุ่นพี่ตามตื้อ & ความเข้าใจผิดครั้งแรก
เช้าวันถัดมา….หน้าประตูมหาวิทยาลัย
แสงแดดยามเช้าส่องลอดผ่านใบไม้ใหญ่ตรงหน้าประตูมหาวิทยาลัย ลมเช้าอ่อน ๆ พัดเอากลิ่นหอมของปาท่องโก๋ทอดใหม่จากถุงในมือหมวยเล็กกระจายออกไปทั่วทางเดิน
หมวยเล็กสะพายกระเป๋าผ้าสีขาวลายการ์ตูนหมี มืออีกข้างถือถุงปาท่องโก๋ขนาดใหญ่จนบวมตุ่ย เธอเดินเร็ว ๆ เพราะอยากไปถึงโต๊ะเพื่อนให้ไวที่สุดก่อนที่ของจะเย็น กลิ่นหอมฟุ้งจนเพื่อนนักศึกษาที่เดินผ่านหันมามองตามไม่วางตา
ในมือถือโทรศัพท์ขึ้นมาอ่านข้อความ
(ยุนอา: หมวย อยู่ไหนแล้ว หิว! )
(เฟลอกี้: เอามาให้กูด้วยนะ ไม่งั้นงอน!)
หมวยเล็กหัวเราะเบา ๆ ก่อนพิมพ์ตอบสั้น ๆ ว่ากำลังไป
ในขณะที่เธอกำลังจะเก็บโทรศัพท์ เสียงเครื่องยนต์เรียบลึกก็ดังขึ้นจากด้านหลัง เสียงนั้นไม่ใช่เสียงมอเตอร์ไซค์หรือรถยนต์ธรรมดา แต่เป็นเสียงเครื่องยนต์สปอร์ตที่เสียงดังเกินไป…
หมวยเล็กเหลือบมองด้านข้าง รถเปิดประทุนสีดำเงาวับคันนั้นค่อย ๆ ขับเทียบมาช้า ๆ ด้านหลังพวงมาลัยคือ ภัทร รุ่นพี่ปีสี่คณะวิศวกรรมยานยนต์ที่ขึ้นชื่อเรื่องความหล่อและความเจ้าชู้
วันนี้เขาสวมเสื้อช็อปแขนพับขึ้นจนเห็นท่อนแขนแข็งแรง ผมสีน้ำตาลเข้มเซ็ตแบบไม่ตั้งใจ ใบหน้าคมคายซ่อนอยู่หลังแว่นกันแดดสีชา แต่แววตาคมก็ยังมองทะลุเข้ามาจนหมวยเล็กรู้สึกสะดุด
“เช้านี้ขายปาท่องโก๋หมดหรือยัง?”
หมวยเล็กหันขวับไปทันทีเมื่อได้ยินเสียงอีกคนเอ่ยทักทาย
“หา?!”
“ก็เห็นถือถุงใหญ่ขนาดนั้น… จะไม่ขายเร่หน่อยเหรอ?”
หมวยเล็กชะงักไปเสี้ยววินาทีก่อนรีบก้าวข้ามไปอีกฝั่งของทางเดิน
“จะกิน หรือจะซื้อก็ไปที่ร้านค่ะ ไม่ได้ขายเร่!”
“งั้นพาไปสิ เดี๋ยวเหมา”
หมวยเล็กส่ายหน้าแล้วเดินจ้ำอ้าวไปข้างหน้า แต่เสียงเครื่องยนต์ก็ตามหลังมาในความเร็วที่พอดีกับฝีเท้า เหมือนเขาจงใจแกล้ง
“พี่จะตามทำไมเนี่ย”
“ก็ตามคนถือของอร่อย”
“ถ้าหมายถึงปาท่องโก๋ ให้บอกดี ๆ ก็ได้”
“ก็ใช่… แล้วก็คนถือด้วย”
คำพูดนั้นทำให้เธอชะงักไปวินาทีหนึ่ง แต่ก็เลือกจะไม่ตอบ กลับเดินเร่งให้ถึงโรงอาหารเร็วที่สุด
@โรงอาหารเช้าโต๊ะของหมวยเล็ก
หมวยเล็กวางถุงปาท่องโก๋ลงตรงกลางโต๊ะทันทีที่นั่ง ยุนอาและเฟลอกี้มองถุงนั้นเหมือนเจอทองคำ
“แม่หมวยของเพื่อนนนนน” (ทำเสียงอ้อน)
“รักมึงที่สุดดดด”
ทั้งคู่หยิบปาท่องโก๋ออกมาแบบไม่เกรงใจ แต่ยังไม่ทันได้กัด เสียงทุ้มก็แทรกเข้ามา
“ขอนั่งด้วยได้มั้ย?”
สามสาวหันขวับไปพร้อมกัน ยุนอาอ้าปากค้าง เฟลอกี้กัดปาท่องโก๋ค้างกลางอากาศ ส่วนหมวยเล็กตาโตอย่างไม่อยากเชื่อ
“ที่นี่ไม่ใช่โต๊ะ VIP ค่ะ”
“ก็ดีแล้ว จะได้กินปาท่องโก๋ของเธอ”
พูดจบเขาก็นั่งลงตรงข้ามหน้าตาเฉย คว้าปาท่องโก๋ขึ้นมากัดครึ่งหนึ่งเหมือนเป็นของตัวเอง
“อื้มม ของจริง”
“ของจริงอะไรคะ?”
“ก็คนทำไง”
ยุนอากับเฟลอกี้สลับมองหน้ากันเหมือนกำลังนั่งดูซีรีส์เกาหลีสด ๆ ทว่าหญิงสาวอีกคนกลับคว้ากระเป๋า และก้าวขาเดินหนีอย่างรวดเร็ว
@ภายในห้องบรรยายวิชาคณิตเชิงวิศวกรรม
หมวยเล็กนั่งฟังอาจารย์อธิบายสูตรสมการเชิงอนุพันธ์ เธอจดเลคเชอร์อย่างตั้งใจ แต่เสียงเก้าอี้ข้าง ๆ ถูกเลื่อนอย่างแรงจนเธอสะดุ้ง เงยหน้าขึ้น… ปรากฏร่างภัทร
“นี่ไม่ใช่วิชาของพี่นี่คะ”
“ก็เลยมานั่งดูน้อง”
เขายื่นมือมาหาเธอก่อนจะเอ่ยขึ้น
“ยืมปากกาหน่อย”
เธอถอนหายใจแล้วยื่นให้ แต่เขากลับหมุนเล่น ก่อนเปิดสมุดเธอแล้วเขียนชื่อเธอเต็มบรรทัด
“บ้าหรือเปล่า!?”
“ไม่บ้า แค่อยากให้เธอจำได้ว่าฉันเคยนั่งตรงนี้”
อาจารย์หันมามองเล็กน้อย หมวยเล็กรีบแย่งสมุดคืนพร้อมกับใบหน้าที่ร้อนผ่าว
ก่อนที่เสียงออดจะดังขึ้น เป็นสัญญาณเตือนว่าหมดเวลา หมวยเล็กรีบคว้าสมุดและวิ่งหนีออกจากห้องทันที
“…”
ก่อนที่เฟลอกี้จะเดินออกมาเจอหมวยเล็กพอดี
“เห้อออ ” เสียงถอนหายใจออกมาดังชัด
“กูเตือนนะ อย่าไปยุ่งกับไอ้ภัทรเลย มันเจ้าชู้ตัวพ่อ”
“ไม่ได้สนใจซะหน่อย”
แต่ในใจเธอกลับรู้สึกวูบ ๆ แปลก ๆ แบบที่เคยเป็นมาแล้วครั้งหนึ่ง
ขณะหมวยเล็กกำลังจะข้ามถนนไปป้ายรถเมล์ ภัทรก็ขับรถมาจอดใกล้ ๆ
“ไปกินข้าวกัน”
หมวยเล็กกำลังจะปฏิเสธ แต่หญิงสาวหุ่นสวยในชุดรัดรูปก็เดินเข้ามาโอบแขนเขาอย่างสนิทสนม
“ภัทร~ คิดถึงจัง”
หมวยเล็กชะงักไปหนึ่งจังหวะ ก่อนจะหันหลังเดินหนีทันทีโดยไม่พูดอะไร ภัทรพยายามขยับตัวออก แต่ไม่ทันแล้ว เธอก็ลับสายตาไปในฝูงชนนักศึกษา
ภัทรพยายามที่จะรออธิบาย พร้อมกับเข้าไปดักรอเธอที่หน้าตึก
“เมื่อกี้ไม่ใช่อย่างที่คิดนะ”
“ก็ไม่ได้คิดอะไรนี่คะ”
“แต่หน้าบอกว่าคิด”
เธอทำหน้างง ๆ แล้วรีบเดินหนี ทิ้งให้เขามองตามพร้อมรอยยิ้มมุมปาก
ภัทรพิงรถ สูบบุหรี่ช้า ๆ ความคิดย้อนกลับไปถึงแฟนเก่าที่เคยรักมาก แต่เลิกกันเพราะเขาถูกเธอนอกใจ… ใบหน้าของหมวยเล็กในบางมุมเหมือนเธอคนนั้นจนใจเขาสั่น
“ครั้งนี้… ไม่ปล่อยให้หลุดมือ”
- ผู้เขียน
