“ขอโทษแทนคุณพ่อด้วยนะครับ ปกติท่านเป็นคนจริงจังและเข้มงวดมาก ที่ท่านพูดแบบนั้นเพราะผิดหวังในตัวผม คุณไม่จำเป็นต้องรู้สึกผิดนะครับ”
แดนรบพาชมจันทร์กับรภีร์ออกมาเดินเล่นภายในสวนองุ่น ท้องฟ้ายามค่ำคืนเต็มไปด้วยดวงดาวส่องสว่าง อากาศเย็นสบายช่วยทำให้บรรยากาศรอบตัวผ่อนคลายลง
“ฉันเข้าใจค่ะ ยิ่งได้เห็นน้องภีร์เป็นที่รักของท่านทั้งสอง ฉันก็ยิ่งรู้สึกผิดค่ะ ฉันพรากช่วงเวลาที่พวกท่านควรจะได้อยู่กับหลานไป ฉันเองก็มีส่วนผิด เพราะฉะนั้นคุณไม่ควรต้องรับผิดคนเดียวนะคะ” เธอยิ้มตอบพลางเงยหน้ามองดวงดาวบนท้องฟ้า สีหน้าผ่อนคลาย “แต่อดีตมันผ่านไปแล้ว เรากลับไปแก้ไขอะไรมันไม่ได้แล้วนี่คะ งั้นเราก็ควรมาช่วยกันแก้ไขปัจจุบันแทนดีไหมคะ”
“แก้ไขยังไงครับ” ชายหนุ่มไม่ได้มองท้องฟ้า แต่กำลังจับจ้องใบหน้าครึ่งเสี้ยวของหญิงสาวข้างกาย ยามนี้ไม่มีสิ่งไหนสวยงามน่ามองไปกว่าภาพตรงหน้าของเขาอีกแล้ว
ชมจันทร์ละสายตากลับมามองสบ
