“ไม่ต้องค่ะพี่ไปนั่งรอได้เลย” ร่างบางส่ายหน้าแล้วหันมาส่งยิ้มพลางชี้นิ้วให้เขาไปนั่งรอที่โต๊ะอาหาร นายน์ที่เห็นว่าพาฝันไม่ได้มีอะไรให้เขาช่วยเหลือก็เดินไปนั่งรอเธอที่โต๊ะอาหารตามที่เธอได้บอกเอาไว้และเพียงไม่นานข้าวผัดทะเลก็เสร็จพร้อมเสิร์ฟเป็นที่เรียบร้อย
พาฝันถือจานข้าวทั้งสองมาวางไว้บนโต๊ะอาหาร กลิ่นอาหารหอมๆของข้าวผัดทะเลทำให้เขารีบตักคำแรกเข้าปากและในทันทีที่ลิ้นได้สัมผัสรสชาติของอาหารเขาชะงักทันที ไม่อยากจะเชื่อว่าเธอจะทำอาหารได้อร่อยขนาดนี้ คนตัวสูงลอบมองเธอเพียงนิดก่อนที่จะตักอาหารเข้าปากโดยที่ไม่ได้พูดอะไรออกมา
นายน์ตักข้าวใส่ปากเคี้ยวไม่หยุดทำร่างบางที่จ้องดูอยู่รู้สึกภูมิใจที่อย่างน้อยเขาชอบอาหารฝีมือของเธอ พาฝันเริ่มตักอาหารใส่ปากเล็กๆของตัวเอง อีกทั้งยังแอบคิดเข้าข้างตัวเองว่าวันนี้เธอทำอาหารอร่อยถึงเพียงนี้เชียวหรือพูดแล้วก็ยิ้มไปด้วยความภาคภูมิใจ
“มีเรียนตอนบ่ายใช่มั้ย?” อ
