เช้าวันเสาร์ที่หลินเสี่ยวเหยานัดกับไป๋จวงจวงเอาไว้ เด็กหญิงวัยสิบสองขวบเดินทางมาพร้อมกับพี่ชายที่มาส่งเธอ เขาแวะทักทายหลินเสี่ยวเหยาเล็กน้อยก่อนจะรีบเดินทางไปอีกหมู่บ้านเพื่อทำงานของตนให้เสร็จ
กลิ่นแป้งสดใหม่คลุ้งไปทั่ว ขณะที่หลินเสี่ยวเหยากำลังพยายามปั้นแป้งในมือของเธอและสอนเสี่ยวจวงไปด้วย เธอมองดูท่าทางเก้ ๆ กัง ๆ นิ้วอวบแต้มด้วยแป้งสีขาวนวล แล้วบีบจับก้อนแป้งให้ขึ้นรูป
“พี่เสี่ยวเหยา แบบนี้มันจะเป็นซาลาเปาได้ยังไงกันล่ะคะ!” เธอพูดพลางดึงแป้งก้อนที่บิดเบี้ยวออกจากมือของตัวเองแล้วปั้นใหม่อีกครั้ง
หญิงสาวมองดูพลางกลั้นขำก่อนจะถอนหายใจเบาๆ เอ็นดูดวงตาของเด็กหญิงที่ฉายแววไม่ยอมแพ้
“ทำแบบนี้จ้ะเสี่ยวจวง ดูฉันทำนะ” เธอสอนให้ไป๋จวงจวงดูเธอปั้นแป้งอีกครั้ง
ไป๋จวงจวงพยายามจดจำทุกขั้นตอน พลางมองใบหน้างามของหลินเสี่ยวเหยาด้วยความชื่นชม แม้จะเป็นหม้ายที่ถูกซุบซิบนินทาในหมู่บ้าน แต่เธอยังคงมุ
