รักรสขม

บทที่ 7 ยัยเด็กโง่

ตอนนี้ซัมเมอร์ เดินกลับเข้าห้องของเธอ พี่ยังไม่ได้คืนกุญแจให้เธอ เธอจึงไม่ล็อกห้องตอนลงไปด้านล่าง

โชคดีที่ว่า คุณลุงคุณป้าไม่ตำหนิเธอ มีแต่ปลอบโยนและปลอบใจ แล้วก็ขอโทษแทนพี่ และจะให้เธอและพี่ แต่งงานกันภายในเดือนหน้า จริงอยู่เธอเองก็ชอบพี่มาตั้งนานแล้ว แต่หากพี่ไม่เต็มใจที่จะแต่งงานกับเธอ เธอก็ไม่อยากจะแต่งงานกับพี่เช่นกัน ซัมเมอร์ตอบปฏิเสธคุณป้าไป ตอนที่พี่เดินแยกขึ้นมาก่อน แต่คุณป้าไม่ยอมท่าเดียว ตอนนี้เธอเองก็กลุ้มใจไม่น้อย เพราะการแต่งงานมันไม่ใช่เรื่องเล็กๆเลย ซัมเมอร์เดินไปอาบน้ำแล้วแต่งตัวเข้านอน ด้วยความมากมายของเรื่องราวที่ประเดประดังเข้ามาทำให้เธอหลับไปด้วยความเหนื่อยล้า

แกร่ก

เสียงประตูห้องของซัมเมอร์ถูกเปิดออก

ร่างสูงเดินเข้ามาภายในห้อง ดวงตาคมกริบมองร่างบางที่นอนหลับไปแล้ว เข้านั่งลงข้างๆที่ร่างบางที่นอนหลับ แล้วเอานิ้วเขี่ยที่แก้มของสาวน้อยตรงหน้าเบาๆ

ซัมเมอร์รู้สึกตัว ลืมตาขึ้นมา เห็นออกัสที่นั่งอยู่เธอสะดุ้งตกใจ

"พี่ออกัส ขะเข้ามาทำมัยคะ"

"หึ เอายาอีกเม็ดมาให้กิน"เสียงทุ้มบอกออกมา

"อะออ ค่ะ" ซัมเมอร์รีบลุกขึ้นนั่ง แล้วแบมือรับยาจากพี่

ออกัสวางยาใส่มือของซัมเมอร์ พร้อมกับส่งขวดน้ำให้

ซัมเมอร์รีบกินยา เพราะเธอไม่อยากตั้งครรภ์ในเวลานี้

"อะนี่กุญแจห้องของเธอ"ออกัสส่งกุญแจใส่มือน้อง

ซัมเมอร์รับกุญแจแล้ววางไว้ที่หัวเตียง

"พี่ออกไปได้แล้วค่ะ ซัมเมอร์ง่วง" ซัมเมอร์บอกออกมาอย่างไม่สบสายตาของพี่

"หึ ทำมัยชอบไล่จัง"เสียงทุ้มเอ่ยออกมา

"มันดึกแล้วค่ะ ซัมเมอร์จะนอนแล้ว" ซัมเมอร์อธิบาย

"นอนสิ ฉันจะนอนนี่" เสียงทุ้มตอบออกมา

"ไม่ได้นะคะ พี่กลับไปนอนที่ห้องเลยค่ะ"

"พูดเก่งจริงนะเดี๋ยวนี้ ทำมัยฉันจะนอนห้องเมียไม่ได้" ออกัสพูดออกมาเต็มปากเต็มคำ

"ไม่ใช่นะคะ เห้อ เรื่องเมื่อคืนมันเป็นความผิดพลาด พี่ไม่ได้รักซัมเมอร์ ซัมเมอร์พยายามอธิบายกับคุณป้าอยู่แต่คุณป้าไม่ยอม ซัมเมอร์ก็ไม่รู้จะทำยังไง ถ้าพี่ไม่อยากแต่งเรามาช่วยกันอธิบายมั้ยคะ" ซัมเมอร์พูดออกมายืดยาว

"ไม่มีทาง ยัยเด็กโง่ หยุดอธิบายกับแม่ฉัน หยุดพยายามหลีกหนีงานแต่งงาน"ออกัสพูดออกมาเสียงดัง

"แต่"

"ถ้าไม่หยุดพูด ฉันจะเอาเธออีกรอบ"

สิ้นคำพูดของออกัสทุกอย่างเงียบสนิท

ซัมเมอร์ไม่กล้าพูดต่อ เพราะเธอรู้ว่าพี่ไม่ได้แค่ขู่ แต่พี่ทำแน่

"นอนลงไป" ออกัสพูดออกมาอย่างออกคำสั่ง

ร่างบางนอนลงที่เดิม ออกัสนอนลงข้างๆน้อง แล้วดึงน้องมากอดแนบที่อก

"อย่าดิ้น แล้วจะหาว่าฉันไม่เตือน" ออกัสพูดออกมาเมื่อเห็นท่าทีของซัมเมอร์ที่ขัดขืน

ร่างบางนอนตัวแข็งไม่กล้ากระดิก

"หึ ดีมาก ฝันดีนะยัยเด็กโง่"เสียงทุ้ม บอกร่างบางในอ้อมแขน

จนทั้งคู่หลับตามกันไป

เช้า

คุณวิลาวัลย์ ตั้งใจเดินเข้ามาปลุกหลานสาว เพื่อจะมาดูแลเธอ เพราะคนเป็นป้าสัมผัสได้ว่า หลานสาวจิตใจเปราะบางอยากจะเยียวยาจิตใจของหลานสาว เพราะเธอรู้สึกว่าลูกชายของเธอทำเกินไปมาก

แต่ทว่า คุณวิลาวัลย์ต้องชะงัก เพราะลูกชายเพียงคนเดียวของเธอนอนกอดน้องอยู่บนเตียง

"นกแก้วออกไปก่อนไป" หลังจากให้แม่บ้านออกไปเธอเดินไปแตะตัวบุตรชายและหลานสาว

ทั้งคู่ลืมตามอง

"คุณป้า" ซัมเมอร์ตกใจ

"ไม่เป็นไรลูก ป้าไม่ได้ว่า ออกัสทำมัยเข้ามาในห้องน้อง"

"นอนห้องเมียมันผิดตรงไหนครับคุณแม่"ออกัสตอบอย่างกวนๆ

"เจ้าลูกคนนี้ ฉวยโอกาสได้ยังไงกัน"

"เออ คุณป้าค่ะ พี่เอายาคุมฉุกเฉินอีกเม็ด มาให้ซัมเมอร์กินค่ะ แต่พี่ไม่ยอมกลับห้อง" ซัมเมอร์อธิบายป้าของเธอ

"เรายังไม่แต่งงานกันเลย ทำมัยออกัสรังแกน้องละลูก"ผู้เป็นมารดาถามบุตรชาย

"มันจะต่างกันตรงไหนครับ ซัมเมอร์เป็นเมียผม แล้วอีกอย่างเราก็ต้องแต่งงานกันอยู่ดี"ออกัสไม่พูดเปล่า แต่เอามือขยี้ผมน้อง

"ยัยขี้แย หยุดร้องได้แล้ว"

"ไปๆเลยค่ะ แยกย้ายกันอาบน้ำไปทานข้าว"

"วันนี้ผมจะเข้าบริษัทครับ แล้วก็เย็นเข้าไปดูผับ ไม่แน่ใจว่าจะกลับบ้านหรือเปล่านะ" ออกัสบอกมารดา

"ตั้งแต่นาทีนี้ลูกชายต้องกลับบ้านมาดูแลน้องค่ะ นี่คือคำสั่งของแม่"

"คุณป้าคะ ไม่เป็นไรค่ะ" ซัมเมอร์พูดออกมา

"ไม่เป็นไรไม่ได้ค่ะ อย่ามาห้ามคุณป้า"

"แต่ว่าถ้าพี่ไม่ได้เต็มใจ อย่าไปบังคับเลยค่ะ เรื่องแต่งงานก็เหมือนกัน ซัมเมอร์ว่าซัมเมอร์จะย้ายออกจากบ้านหลังนี้เพื่อจบปัญหา งานแต่งงานไม่ต้องเกิดขึ้นก็ได้ค่ะ พี่ไม่ได้รักซัมเมอร์ ซัมเมอร์ว่ามันก็ไม่แฟร์ที่จะต้องมาบังคับให้ถึงขั้นแต่งงานกัน"

ซัมเมอร์พูดความในใจของเธอออกมา

"ฉันจะแต่งงานกับเธอ ยัยเด็กโง่ เลิกพูดบ้าๆได้แล้ว" ออกัสพูดอย่างหงุดหงิด แล้วเดินออกจากห้องไป

"อย่าคิดมากเลยลูก พี่เขาก็เป็นคนแบบนี้ ป้ารู้ดี ยังไงงานแต่งงานก็ต้องเกิดขึ้น หนูไม่ต้องย้ายไปที่ไหน อยู่เป็นครอบครัวเดียวกันนะคะ"

หลังคุณป้าของเธอพูดจบ ซัมเมอร์มองหน้าของคุณป้า อย่างที่ตัวเธอเองก็ไม่หมั่นใจ

"ไม่ร้องนะคะคนสวยของป้า ครอบครัวของเรารักหนูนะคะลูก หนูอย่าคิดมากเลย"

ซัมเมอร์เองก็ได้แต่นิ่งเงียบ อย่างคิดไม่ตก