Episode 2
1291 คำ
เช้าวันต่อมา
ร่างระหงมีการขยับตัวตื่นขึ้น หลังจากที่หลับไปได้เพียงไม่กี่ชั่วโมง ใบหน้าสวยบิดเบี้ยวเพราะความเจ็บที่วิ่งเข้าเล่นงานในขณะที่สมองยังคงพยายามคิดทบทวนถึงสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อวานนี้
ทัชชารินจำได้ว่าเมื่อวานเธอเดินทางมาเที่ยวกับเพื่อนสนิทอย่างเขมจิราหรือขวัญ เพื่อนสนิทตั้งแต่สมัยเรียนมัธยมปลายด้วยกัน แต่ในระหว่างที่จะกลับ เธอกลับรู้สึกเหมือนร่างกายผิดปกติความร้อนรุ่มภายในตัววิ่งเข้าเล่นงานเธออยู่ตลอดเวลา จนกระทั่ง....
“ฌา ทำอะไรของแกลงไปเนี่ย”
ทัชชารินเอ่ยออกมาอย่างหัวเสียเมื่อนึกขึ้นได้ว่าตัวเองปืนขึ้นเตียงคนอื่น ซึ่งคนที่เธอปืนขึ้นเตียงในตอนนี้ยังคงนอนกอดเธออยู่
เรียวปากสวยเม้มเข้าหากันแน่นมือเรียวบางได้ส่งไปจับแขนแกร่งที่ตอนนี้พาดผ่านกลางตัวของเธอ ใบหน้าของทัชชารินในเวลานี้เต็มไปด้วยความกังวลใจ เธอกลัวว่าอีกฝ่ายจะตื่นขึ้นมาแล้วทุกอย่างจะกลายเป็นเรื่องใหญ่โต
แต่ในขณะที่ทัชชารินพยายามออกแรงในการจับให้แขนของอีกฝ่ายยกขึ้น เพื่อจะพาตัวเองออกมาให้พ้นจากพันธนาการของอีกฝ่าย ร่างหนากับมีการขยับตัวเองก่อนส่งเสียงออกมาอย่างหงุดหงิดที่ถูกรบกวนเวลาพักผ่อน
“อืม”
นนท์นภัทรขยับพลิกตัว เพื่อนอนหงายหลังจากที่นอนกอดคนข้างกายมานานหลายชั่วโมง แต่จังหวะที่เขาส่งเสียงออกมานั้นเรียกสายตาให้ทัชชารินหันกลับไปมองใบหน้าของคนข้างกายได้ทันที
“ซวยแล้วไหมล่ะ”
ทัชชารินเอ่ยออกมาอย่างตกใจ ดวงตาคู่สวยเบิกกว้าง เพราะไม่คิดว่าคนที่ตัวเองขึ้นเตียงด้วยเมื่อคืนจะเป็นนนท์นภัทร
“ฌา! เลือกได้ดีจริง ๆ”
ทัชชารินแทบอยากจะหายออกไปจากตรงนี้ในทันที เพราะคนที่เธอไม่คิดว่าจะมาอยู่ที่นี่กลับกลายเป็นคู่นอนของเธอ
หญิงสาวพาตัวเองลงจากเตียงนอนด้วยความรีบร้อน แต่ทันทีที่เท้าเรียวสวยก้าวเหยียบลงบนพื้นความเจ็บร้าวก็วิ่งเข้าเล่นงานเธอทันที ทัชชารินพยายามอดทนต่อความเจ็บไม่ยอมร้องออกมาแม้แต่คำเดียว
ในขณะที่สายตายังคงมองไปยังเจ้าของร่างหนาที่หลับใหลอย่างหวาดระแวงกลัวว่านนท์นภัทรจะตื่นขึ้นมา หญิงสาวใช้เวลาเพียงไม่นานในการแต่งตัวและพาตัวเองออกมาจากห้องพักในไนต์คลับ ซึ่งทัชชารินเลือกที่จะแวะซื้อยาคุมฉุกเฉินที่ร้านขายยาใกล้ ๆ แถวคอนโดก่อนกลับเข้ามาภายในคอนโดของตัวเอง
แต่ทว่าทันทีที่เธอทิ้งตัวเองลงนั่งบนโซฟาแล้ว หญิงสาวกลับถอนหายใจเฮือกใหญ่ออกมาอีกครั้ง คิ้วเรียวสวยขมวดเข้าหากันอย่างคิดไม่ตก เพราะคนที่เธอเพิ่งไปมีอะไรด้วยมาเมื่อกี้นี้เป็นเจ้านายของเธอ
“เอายังไงดี ฌา ถ้าคุณภัทรรู้เรื่องเขาเอาแกตายแน่ ๆ” ทัชชารินยังคงเอ่ยกับตัวเองด้วยความกังวล เธอไม่รู้ว่า เมื่อคืนนี้เธอทำอะไรน่าอายลงไปบ้างแล้วอีกฝ่ายจะจำเธอได้หรือไม่
ด้วยเพราะปกติทัชชารินจะเป็นเพียงเลขาสาวแสนเฉิ่มที่แต่งตัวเชยขั้นสุด จนทำให้คนในบริษัทต่างมองว่าเธอเป็นสาวที่ขี้เหร่ที่สุด แต่ทว่าเธอกลับทำงานได้เก่งที่สุดจนทำให้เจ้านายแสนเจ้าระเบียบอย่างนนท์นภัทรที่ขึ้นชื่อเรื่องเจ้าชู้และชอบของสวยของงามยอมทนทำงานกับทัชชารินอย่างไม่คิดจะบ่นเลยสักคำ
แต่ยังไม่ทันที่ทัชชารินจะคิดเรื่องต่าง ๆ ไปได้ไกล เสียงของโทรศัพท์เครื่องหรูของทัชชารินก็ดังขึ้น
(“แกหายไปไหนมา?”) ปลายสายเอ่ยถามออกมาทันที เมื่อเพื่อนสนิทของเธอกดรับสาย
“ไม่ได้หายไปไหน”
(“ไม่ได้หายไปไหน แล้วทำไมไม่รับสาย รู้ไหมว่าฉันเป็นห่วงเธอมาแค่ไหน?”) เขมจิราเอ่ยออกมาอย่างไม่สบอารมณ์ เพราะเมื่อวานหลังจากเพื่อนสนิทของเธอบอกว่าจะไปเข้าห้องน้ำ แต่แล้วอยู่ ๆ ก็หายไป ทำให้เธอพยายามตามหาแต่กลับไม่เจออีกฝ่าย
“ขอโทษ เมื่อวานนี้ฉันเมามากเลยกลับคอนโดมาก่อน”
(“กลับเลยเหรอ?”)
“ใช่ เมื่อวานนี้เมาจนแทบจะเดินไม่ไหวแล้วให้เด็กเสิร์ฟเรียกรถให้” ทัชชารินเอ่ยโกหกเพื่อนสนิทออกมา ขืนถ้าเธอบอกเพื่อนว่าตัวเองปืนขึ้นเตียงของเจ้านายตัวเองคงได้เป็นเรื่องใหญ่โตแน่นอน
(“วันหลังถ้าจะกลับก็บอกฉันบ้าง รู้ไหมว่าเป็นห่วงแค่ไหน?”) เขมจิรายังคงเอ่ยออกมาอย่างไม่พอใจทัชชาริน
“โอเค ครั้งหน้าฉันจะบอกก่อนแล้วกัน ครั้งนี้ขอโทษ อย่างอนเลยนะ”
(“ไม่งอนก็ได้ แต่ต้องมาเลี้ยงข้าวฉันด้วยนะ”)
“ได้ ๆ แค่นี้ก่อนนะ”
(“อืม”)
หลังจากวางสายเพื่อนสนิทไปแล้ว ทัชชารินก็ทิ้งตัวเองนอนไปกับโซฟาอย่างหมดแรง เธอไม่รู้เลยว่าตัวเองควรไปชิงลาออกจากบริษัทก่อนหรือว่าจะปล่อยให้ถูกไล่ออก แต่ยิ่งคิดเท่าไหร่ทัชชารินก็ยิ่งคิดไม่ออก
อีกด้านของเมือง
นนท์นภัทรตื่นขึ้นเพราะเสียงของโทรศัพท์ที่ดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง ชายหนุ่มเอื้อมไปหยิบโทรศัพท์มารับทั้ง ๆ ที่ตอนนี้เขายังคงหลับตาอยู่เหมือนเดิม
“ว่าไง?”
(“เอ่อมีเอกสารด่วนให้ท่านประธานเซ็นครับ”) ปลายสายเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงกล้า ๆ กลัว ๆ เขากลัวว่านนท์นภัทรพักผ่อนอยู่แล้วตัวเองจะรบกวนอีกฝ่าย
“อืม” นนท์นภัทรตัดสายของอีกฝ่ายก่อนจะขยับตัวเองลุกนั่งเต็มความสูง
สายตาคู่คมมองสำรวจไปรอบ ๆ ห้องแต่ทว่ากลับไม่เจอคนที่อยู่ด้วยกับเขาเมื่อคืนนี้ ทำให้นนท์นภัทรหงุดหงิดไม่น้อย
“บ้าจริง”
นนท์นภัทรสบถออกมาอย่างหัวเสีย ก่อนจะกดโทรศัพท์ของตัวเองออกไปอีกครั้ง
“ภูผาตามหาผู้หญิงที่เข้ามาในห้องฉันเมื่อคืนนี้” นนท์ภัทรเอ่ยออกมาอย่างหัวเสีย เมื่อปลายสายกดรับสายโทรศัพท์ของเขาแล้ว
(“ผู้หญิงเหรอครับ?”) ปลายสายเอ่ยถามอย่างประหลาดใจเพราะปกติเจ้านายของเขาไม่ให้ผู้หญิงที่ไหนเข้าใกล้
“ก็ใช่น่ะสิ” นนท์นภัทรเอ่ยออกมาอีกครั้งอย่างไม่ชอบใจ
(“ได้ครับ”)
หลังจากวางสายโทรศัพท์อีกครั้งนนท์นภัทรได้พาตัวเองเข้าไปอาบน้ำแต่งตัวใหม่ ซึ่งห้องที่เข้าอยู่นี้เป็นห้องพัก VVIP ซึ่งชายหนุ่มจะเข้ามาพักที่นี่เฉพาะเวลาที่ดื่มจนเมาแล้วเท่านั้น แต่เมื่อวานนี้เขายังไม่ทันได้เมาก็ต้องเข้ามาพักเสียก่อน เพราะว่าหลังจากที่นนท์นภัทรได้พูดคุยเรื่องธุรกิจกับลูกค้าแล้ว เขากลับรู้สึกแปลก ๆ เหมือนกับถูกวางยา ก่อนที่จะมีคนเดินเข้ามาให้ห้องของเขา
จากเดิมที่นนท์นภัทรคิดว่าอีกฝ่ายคงมาจับเขา ซึ่งแน่นอนว่าคนอย่างนนท์นภัทรหนุ่มนักธุรกิจแนวหน้า ไฟแรงคนนี้ไม่มีทางให้ใครทำได้สำเร็จ แต่ทว่าเขากลับคิดผิดเพราะหญิงสาวที่ควรอยู่เรียกร้องให้เขารับผิดชอบกลับหายไปอย่างไร้ร่องรอยราวกับที่นี่ไม่เคยเกิดเรื่องอะไรขึ้น
หลังจากนนท์นภัทรเคลียร์ตัวเองเสร็จเขาก็กลับเข้าไปที่บริษัทในทันทีเพื่อเข้าไปเคลียร์เอกสารด่วนตามที่ลูกน้องคนสนิทของเขาบอกก่อนหน้านี้
- ผู้เขียน
