@โรงพยาบาลเอกชน
ณ..แผนกฉุกเฉิน
“เป็นไงบ้างครับหมอ หมอ!”
เสียงดังโวกเวกอยู่หน้าห้องฉุกเฉิน มีพยาบาลออกไปบอกหลายครั้ง แต่ผู้ชายตัวโตก็ยังไม่ยอมหยุดส่งเสียง
“นิ ไอ้พี่อาทิตย์ เบาๆหน่อยครับ นี้มันโรงพยาบาลนะ ไม่ใช่โรงฆ่าสัตว์” พูดเสียงเบาเพราะทั้งคนไข้และเจ้าหน้าต่างมองมาที่พวกเขา
“เมียกูทั้งคน มึงไม่เข้าใจหรอก” เสียงตัดพ้อ ชำเลืองมองด้วยหางตา
“คำก็เมีย สองคำก็เมีย” หันหน้าไปทางอื่นพูดเบาๆ
“เรื่องของกู ก็เมียกูจริงๆมันผิดตรงไหนวะ”
“ยังได้ยินอีก หูดีชิบ” บ่นพรึมพร่ำ
คนตัวโตเดินวนไปมา อยู่หน้าห้องฉุกเฉิน ไม่ยอมนั่ง เสียงเรียกหมอกับพยาบาลดังขึ้นแทบจะทุกห้านาที จนคนที่มาด้วยเอามือกุมขมับอย่างหมดปัญญา
ผมเฝ้ารออย่างใจจดใจจ่อ ไม่รู้เวลาผ่านนานเท่าไหร่ แต่ความรู้สึกมันช่างเป็นช่วงเวลาที่ยาวนาน ขณะที่ผมกำลังเดือดเนื้อร้อนใจ พอหันมองไอ้คนที่มาด้วย แม่ง! เสือกหลับสบายใส่ซะงั้น
ปึง! เสียง
