จองรัก เด็กดื้อของนายวิศวะ

ตอนที่ 1 พี่ชายที่แสนดี

"ฮือๆๆๆ หนูไม่เล่นแล้ว พี่สองคนเล่นแรง"

เด็กสาววัยสิบขวบยืนร้องไห้ท่ามกลางพี่ชายด้วยสีหน้างุนงงของมาวินและราเชนทร์วัยสิบสองขวบ เพราะเผลอเล่นกับน้องสาวตัวเองรุนแรงเกินไปจนทำให้เมย์น้องสาวของมาวินเจ็บจนร้องไห้

"พวกมึงทำอะไรน้องทำไมถึงร้องไห้ขนาดนี้วะ"

ดินแดนเอ่ยถามมาวินและราเชนทร์ขณะที่เดินไปกอดเมย์ไว้เพื่อปลอบใจเธอ

"ไม่เป็นไรนะครับตัวเล็ก อย่าร้องเดี๋ยวไม่สวยนะครับ"

ดินแดนวัยสิบสองขวบเอ่ยปลอบเมย์ด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลจนเธอหยุดร้องไห้

"ฮึก พี่แดน ช่วยหนูด้วย พี่วินกับพี่เชนทร์แกล้งหนู"

เมย์เอ่ยฟ้องดินแดนทันที จนดินแดนได้แต่ยิ้มแล้วลูบหัวเธอเบาๆ

"เล่นฟันดาบไม่เหมาะกับผู้หญิงไปเล่นตุ๊กตามั้ยครับ"

"ไม่เอาค่ะ เล่นตุ๊กตาหนูก็เล่นคนเดียว อยู่บ้านหนูมีเพื่อนเล่นที่ไหน นอกจากพวกพี่ทั้งสามคน"

เมย์เอ่ยบอกดินแดนไปตามตรง ด้วยความที่ครอบครัวของทั้งสามเป็นเพื่อนรักและทำธุรกิจร่วมกัน เมื่อแต่งงานจึงตกลงสร้างบ้านอยู่ใกล้กันทั้งสามหลัง โดยดินแดน มาวิน และราเชนทร์ อายุเท่ากัน แต่มีมาวินที่มีน้องสาวตัวเล็กหนึ่งคนนั่นก็คือเมย์ ซึ่งอายุห่างจากพี่ชายสองปี จึงทำให้พวกเขาสนิทและอยู่ด้วยกันตลอด ด้วยความที่เมย์เป็นเด็กผู้หญิงแค่คนเดียวในบ้าน เธอจึงเล่นแต่กับกลุ่มพี่ชายของเธอแต่ก็มักจะโดนพี่ๆ แกล้งเสมอ ยกเว้นดินแดนที่ทะนุถนอมเธอมาตลอดไม่เคยแกล้ง ไม่เคยทำให้เธอร้องไห้สักครั้ง

"งั้นเดี๋ยวพี่ไปเล่นเป็นเพื่อนดีมั้ยครับ"

ดินแดนเอ่ยถามตัวเล็กของเขาด้วยรอยยิ้ม

"ดีค่ะ ดีมากๆ เลย ไปค่ะ ไปเล่นในบ้านกัน ฝากไว้ก่อนเถอะพี่วิน พี่เชนทร์เดี๋ยวหนูจะมาเอาคืน แบร่รร"

เมย์พูดขึ้นด้วยท่าทางดีใจเมื่อดินแดนจะไปเล่นกับเธอ พร้อมกับหันไปคาดโทษมาวินและราเชนทร์ที่กำลังยืนมองเธออยู่ จากนั้นเมย์ก็จูงมือดินแดนเข้าบ้านทันที

"ไอ้แดนมันใช่ชายแท้มั้ยวะ ไปเล่นแต่กับน้องเมย์อยู่ตลอด"

ราเชนทร์เอ่ยพูดขึ้นเมื่อเห็นดินแดนเดินไปกับเมย์

"มันก็เป็นแบบนี้อยู่แล้ว มึงยังไม่ชินหรอ"

มาวินพูดขึ้นพร้อมกับมองเพื่อนเดินไปกับน้องสาวตัวเอง จากนั้นมาวินและราเชนทร์ก็หันมาสนใจเล่นฟันดาบกันต่อ ส่วนเมย์ก็นั่งเล่นกับดินแดนในห้องของเล่นของเธอ

"พี่แดนคะ"

"ว่าไงครับตัวเล็ก"

ดินแดนขานตอบเมย์เมื่อได้ยินเธอเรียกเขา

"พี่แดนมีแฟนยังคะ"

ดินแดนเงยหน้ามองคนตัวเล็กทันทีเมื่อได้ยินคำถามของเธอเพราะไม่คิดว่าเธอจะถามคำถามนี้ขึ้นมา

"เป็นเด็กเป็นเล็กมาถามอะไรแบบนี้ครับ วัยอย่างเราไม่ควรพูดเรื่องนี้นะ"

ดินแดนเอ่ยปรามน้องสาวไปเบาๆ ถึงเขาจะตามใจเธอมาตลอดก็จริงแต่อะไรที่ผิดเขาก็มักตักเตือนเธอเสมอ

"ก็หนูเห็นรุ่นพี่ในโรงเรียนบอกว่าจะจีบพี่ หนูเลยอยากรู้ว่าพี่คบกับพี่คนนั้นมั้ยแค่นั้นเอง"

เมย์เอ่ยพูดไปตรงๆ ตามประสาเด็ก

"พี่ยังไม่อยากมีแฟนตอนนี้หรอกครับ เพราะยังเด็กอยู่ หนูก็เหมือนอย่าเพิ่งคิดเรื่องนี้นะครับ"

"ถ้าพี่ไม่มีแฟน งั้นหนูจองตัวพี่นะคะ"

"ห๊ะ!"

ดินแดนอุทานตกใจเมื่อได้ยินคำพูดของเมย์

"ตกใจอะไรคะพี่แดน"

"ตกใจคำพูดของหนูไงครับ รู้ตัวมั้ยว่าพูดอะไรออกมา"

ดินแดนเอ่ยพูดกับเมย์พร้อมกับมองหน้าเธอ เช่นเดียวกับเมย์ก็สบตาและส่งยิ้มหวานให้เขา

"รู้สิคะ พี่บอกว่าตอนนี้หนูยังเด็กห้ามคิดเรื่องแฟน เพราะฉะนั้นหนูขอจองพี่ไว้ก่อน โตขึ้นพี่ต้องมาเป็นแฟนกับหนูโอเคมั้ยคะ"

ดินแดนชะงักนิ่งทันทีไม่คิดว่าคนตรงหน้าที่เขารักแบบน้องสาวจะพูดคำนี้กับเขา

"คิดดีแล้วใช่มั้ยครับที่พูดออกมา"

ดินแดนเอ่ยถามเมย์อีกครั้งด้วยน้ำเสียงจริงจัง

"อือ คิดดีแล้วค่ะ ตกลงนะคะพี่ห้ามมีแฟน ห้ามให้สาวๆ คนไหนเข้าใกล้ ยกเว้นหนู"

เมย์เอ่ยตอบด้วยรอยยิ้ม

"ครับ"

ดินแดนพยักหน้าตอบทันที เมื่อเธอพูดจบ

"เย้ พี่แดนน่ารักที่สุด มาเกี่ยวก้อยสัญญากันค่ะ"

เมย์ยกนิ้วก้อยเล็กมาต่อหน้าดินแดน เขาไม่รอช้ายกนิ้วก้อยมาเกี่ยวกับเธอด้วยรอยยิ้ม จากนั้นทั้งสองก็นั่งเล่นตุ๊กตากันเหมือนเดิม หลายปีผ่านไปจากเด็กน้อยวัยสิบขวบกลายเป็นสาวสวยวัยสิบหกปีแล้ว เมย์วิ่งลงมาจากบ้านด้วยท่าทางอารมณ์ดีมายังห้องรับประทานอาหารที่ตอนนี้มีพ่อ แม่ และมาวินพี่ชายของเธอมานั่งรอแล้ว

"อารมณ์ดีแต่เช้าเชียวน๊าคนสวยของแม่"

เอมจิราเอ่ยถามลูกสาวด้วยรอยยิ้มเมื่อเห็นท่าทางร่าเริงของเธอ

"แน่นอนสิคะคุณแม่ วันนี้ได้ใส่ชุดมอปลายครั้งแรกบ่งบอกว่าหนูเป็นสาวแล้วน๊า"

เมย์เอ่ยบอกแม่ด้วยรอยยิ้มพร้อมกับนั่งลงข้างพี่ชายตัวเองที่ใส่ชุดนักเรียนเรียบร้อยแล้ว ตอนนี้เธออายุสิบหกปีแล้ว วันนี้เป็นวันแรกที่เปิดเรียนเลยตื่นเต้นที่ได้ใส่ชุดมอปลายครั้งแรก

"บอกว่าตัวเองเป็นสาว แต่การกระทำก็ยังเหมือนเด็กน้อยเหมือนเดิม"

มาวินพูดแซะน้องสาวตัวเองจนเมย์ได้แต่มองค้อนใส่พี่ตัวเอง

"ว่าแค่เค้าตัวเองโตตายล่ะ ชิ"

"อยู่มอหกก็โตกว่าเธออยู่แล้ว"

มาวินยังกวนน้องสาวตัวเองต่อ จนเมย์ทำสีหน้าโมโหใส่พี่ตัวเองทันที

"คุณแม่ ทำไมไม่คลอดหนูมาก่อนเนี่ย งืออ เกลียดพี่จริงๆ"

เมย์พูดขึ้นด้วยท่าทางกระฟัดกระเฟียดจนพ่อกับแม่ได้แต่ส่ายหน้ายิ้มเอ็นดูพี่กับน้องทะเลาะกัน ถึงมาวินจะชอบพูดว่าน้องแต่เขาก็ไม่เคยพูดแรงจนผิดใจกัน ส่วนมากจะพูดแซะน้องนิดๆ หน่อยๆ แต่เพราะด้วยท่าทางบุคลิกนิ่งๆ ของเขา จึงทำให้น้องสาวโมโหได้ง่ายๆ ตลอด สองพี่น้องเลิกทะเลาะกันแล้วหันมากินข้าวเพราะใกล้ได้เวลาไปเรียนแล้ว

"วันนี้รถบ้านไหนไปส่งล่ะลูก ตาวิน"

เอมจิราเอ่ยถามมาวินขณะนั่งกินข้าวอยู่ เพราะด้วยความที่บ้านทั้งสามครอบครัวอยู่ติดกัน จึงให้คนขับรถแต่ละบ้านเวียนไปรับไปส่งลูกๆ พร้อมกัน ถึงพวกเขาจะรวยแต่ก็สอนให้ลูกประหยัดตลอดไม่ให้ถือตัวแบ่งชนชั้นกับคนอื่น

"วันนี้รถบ้านไอ้แดนครับ"

มาวินเอ่ยตอบแม่ไปสั้นๆ ส่วนเอมจิราก็พยักหน้าเข้าใจทันที เมื่อกินข้าวจนเสร็จ ก็เห็นดินแดนและราเชนทร์เดินเข้ามาหาพวกเขา

"สวัสดีครับพ่อคิน แม่เอม"

ดินแดนและราเชนทร์ยกมือสวัสดีพ่อกับแม่ของมาวินด้วยความนอบน้อม ด้วยความที่พ่อๆ ของพวกเขาเป็นเพื่อนกัน จึงปลูกฝังให้ลูกๆ ต่างเรียกพวกเขาว่าพ่อแม่แล้วตามด้วยชื่อแบบนี้ทุกคน จึงทำให้เด็กๆ ติดนิสัยเรียกมาตั้งแต่เด็ก

"กินข้าวมายังลูก แดน เชนทร์"

"กินมาแล้วครับ ว้าวว น้องเมย์ของพี่ใช่ชุดมอปลายแล้วเป็นสาวสวยขึ้นเยอะเลย"

ราเชนทร์เอ่ยแซวเมย์ตามประสาคนช่างพูด จนดินแดนหันไปมองตามก็ตะลึงเล็กน้อยเมื่อเห็นตัวเล็กของเขาเริ่มโตแล้ว ได้แต่กระตุกยิ้มบางๆ เมื่อคิดถึงคำพูดของเธอในตอนนั้น

"เห็นมั้ย พี่เชนทร์ตาถึง ไม่เหมือนพี่วินว่าเมย์ยังเป็นเด็กอยู่ได้ พี่แดนยิ้มอะไรคะ"

เมย์เอ่ยพูดกับราเชนทร์ด้วยท่าทางระริกระรี้ แต่ก็ต้องหันไปถามดินแดนด้วยความสงสัยเมื่อเห็นเขามองเธอแล้วยิ้มให้ จนดินแดนหุบยิ้มเพราะทุกคนหันมาสนใจเขาหมด

"เปล่าครับ กินข้าวอิ่มยัง ไปเรียนกันเถอะครับ"

ดินแดนเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลปกติของเขาเวลาพูดกับเมย์

"อิ่มแล้วค่ะ ไปกันเถอะค่ะพี่ๆ ไปเรียนแล้วนะคะคุณพ่อคุณแม่ จุ๊บ"

เมย์เอ่ยบอกพ่อกับแม่แล้วยกมือสวัสดีท่านทั้งสอง จากนั้นก็วิ่งไปหอมแก้มพ่อกับแม่ของเธอด้วยท่าทางอารมณ์ดี เธอทำแบบนี้เป็นประจำอยู่แล้ว จนดินแดนได้แต่ยิ้มเอ็นดูกับท่าทางของตัวเล็กของเขา ทั้งสี่คนขึ้นรถมาเรียนด้วยกันแบบนี้ตลอดจนตอนนี้ดินแดน มาวิน และราเชนทร์ก็เรียนมอหกแล้ว เรียกได้ว่าเป็นปีสุดท้ายที่พวกเขาจะได้นั่งรถมาเรียนด้วยกัน เพราะเมื่อขึ้นมหาลัยพวกเขาต้องขับรถไปเรียนเอง เมื่อมาถึงโรงเรียนเมย์ก็รีบลงรถวิ่งไปยังตึกเรียนใหม่ของตัวเองทันที แต่พอกำลังจะเดินขึ้นบันไดก็ต้องหยุดชะงักเมื่อเห็นดินแดนเดินตามมา

"พี่แดนตามหนูมาทำไมคะ ห้องเรียนพี่อยู่ตึกแรกนิ"

เมย์เอ่ยถามด้วยความสงสัยเพราะโรงเรียนเธอแบ่งตึกเรียนแต่ละสายชั้นไว้ชัดเจนเพราะนักเรียนเยอะ

"ก็มาส่งหนูเข้าห้องเรียนไงครับ"

ดินแดนเอ่ยบอกเธอไปตามตรง

"พี่แดนไม่ต้องเดินมาส่งหนูแล้วก็ได้ค่ะ หนูโตแล้วน๊า"

เมย์เอ่ยบอกดินแดนด้วยรอยยิ้ม เพราะเมื่อก่อนดินแดนมักจะเดินมาส่งเธอที่ห้องเรียนทุกวันถึงแม้ตึกเรียนจะห่างกันไกลก็ตาม

"เบื่อพี่แล้วหรอ ถึงไม่อยากให้เดินมาส่ง"

"นี่น้อยใจจริงๆ หรอคะ ดูทำหน้าเข้า"

เมย์เอ่ยถามพร้อมกับกลั้นขำเมื่อเห็นสีหน้าซึมๆ ของดินแดน

"โอเคๆ ให้เดินไปส่งก็ได้ ที่หนูบอกจะไปเองเพราะกลัวสาวๆ ที่ชอบพี่จะเข้าใจผิดคิดว่าพี่เป็นแฟนหนู เดี๋ยวจะอดได้แฟนนะคะ"

เมย์เอ่ยพูดล้อเลียนดินแดน ส่วนดินแดนก็กระตุกยิ้มมุมปากทันทีเมื่อได้ยินคำพูดของเธอ

"หึ ให้เข้าใจแบบนั้นก็ดีแล้วครับ เพราะพี่ก็ต้องการให้เป็นแบบนั้นอยู่แล้ว"