ตอนที่ 1
1380 คำ
แสงไฟคริสตัลระยิบระยับเหนือเพดานโถงใหญ่ของโรงแรมชื่อดังกลางกรุงเทพฯ ดนตรีแจ๊สคลอเบา ๆ ท่ามกลางเสียงหัวเราะและบทสนทนาของเหล่าแขกชั้นสูงในงานปาร์ตี้เอ็กซ์คลูซีฟคืนนี้
อัญญา ก้าวเท้าเข้ามาในชุดเดรสผ่าข้างสีขาว ริมฝีปากทาลิปสีแดงสดตัดกับชุดที่ใส่ทำให้ดูเด่น เธอรู้ดีว่าทุกสายตากำลังจับจ้อง แต่กลับยิ้มเย็นอย่างมั่นใจ เพราะเธอไม่ได้มาเพื่อเป็นแค่แขก แต่เพื่อเก็บรายละเอียดทุกมุมสำหรับคอลัมน์ใหม่ที่เธอกำลังจะเขียน “โลกแห่งความลับของไฮโซ”
ทันทีที่เดินผ่านล็อบบี้ สายตาของเธอก็ปะทะเข้ากับผู้ชายคนหนึ่งที่ยืนพิงเคาน์เตอร์บาร์อยู่ เขาในสูทดำพอดีตัว ดวงตาคมดั่งเหล็กกล้า และท่าทีสุขุมเย็นชา
“คุณคงชื่ออัญญา…” เสียงทุ้มต่ำดังขึ้น พร้อมรอยยิ้มที่ไม่ได้อ่อนโยนเลยแม้แต่น้อย
เธอเลิกคิ้วเล็กน้อย “ใช่ค่ะ แล้วคุณคงเป็น…เจ้าของงานคืนนี้?”
เขาเพียงพยักหน้า ธาวิน นักธุรกิจผู้ครอบครองโรงแรมหรูแห่งนี้ และขึ้นชื่อว่าเป็นชายผู้ลึกลับเย็นชา แต่ก็อันตรายพอ ๆ กับเสน่ห์ของเขา
ก่อนที่อัญญาจะได้ตอบโต้ เสียงหัวเราะเจือเจ้าเล่ห์ก็ดังขึ้นจากด้านหลัง
คิริน ช่างภาพชื่อดัง และเพื่อนสนิทของธาวิน เดินเข้ามาพร้อมกล้องในมือ แต่สายตากลับไม่ได้มองผ่านเลนส์ หากแต่มองตรงมายังเธอโดยไม่เกรงใจ
“นึกว่าคืนนี้จะเจอแต่คนสวยในรูปถ่ายซะอีก…ของจริงดึงดูดยิ่งกว่า”
อัญญาหัวเราะในลำคอ ตอบกลับด้วยแววตาท้าทาย “ระวังจะเผลอตกหลุมพรางคนสวยเข้าซะเองนะคะ”
ธาวินเหลือบมองคิรินสั้น ๆ ก่อนกดเสียงเข้ม “อย่ายั่วนัก เธอไม่รู้หรอกเหรอว่าเวลาไฟลุกขึ้นมา…จะดับยังไง”
ประโยคสั้นนั้น ทำให้อัญญารู้สึกหวิววาบอย่างประหลาด หัวใจเต้นแรงกว่าเดิม ทั้งที่เธอมักควบคุมตัวเองได้เสมอ
และนั่นเป็นเพียงจุดเริ่มต้นค่ำคืนที่โซ่แห่งสวาทเริ่มคล้องเข้ามาโดยไม่รู้ตัว
อัญญาเชิดปลายคางขึ้นเล็กน้อย ดวงตาเป็นประกายวาววับ “แล้วถ้าไฟลุกจริง ๆ …ฉันอาจจะไม่อยากดับมันเลยก็ได้”
คำพูดนั้นทำให้คิรินหัวเราะในลำคอทันที เขาก้าวเข้ามาใกล้จนกลิ่นน้ำหอมของเธอลอยแตะจมูก ริมฝีปากเอ่ยเสียงต่ำ “ผู้หญิงคนนี้แหละที่น่าสนใจ…กล้าเสี่ยง กล้าเล่นกับไฟ”
ส่วนธาวินกลับไม่หัวเราะ เขาเพียงจ้องลึกลงในดวงตาของเธอ รอยยิ้มบาง ๆ ผุดขึ้นที่มุมปาก ราวกับกำลังพอใจในสิ่งที่เธอไม่ได้หวาดกลัว “งั้นก็อย่าเสียใจทีหลังละกัน อัญญา”
บรรยากาศรอบข้างเต็มไปด้วยเสียงดนตรีและผู้คน แต่สำหรับเธอแล้ว โลกทั้งใบเหมือนแคบลง เหลือเพียงสายตาของผู้ชายสองคนที่กำลังประชิดเข้ามาทีละก้าว ความท้าทายที่เธอโยนออกไป กลับสะท้อนกลับมาเป็นแรงดึงดูดอันร้อนแรง จนหัวใจเต้นถี่ไม่เป็นจังหวะ
อัญญายิ้มพลางก้าวเข้าสู่กลุ่มแขกเพียงไม่กี่คนที่เธอพอคุ้นหน้า “สวัสดีค่ะคุณรณภพ…ไม่ได้เจอกันนานเลยนะคะ”
ชายหนุ่มรูปร่างสูงโปร่ง หล่อเหลาสไตล์เพลย์บอยที่เธอเคยสัมภาษณ์ลงคอลัมน์มาก่อน รีบหันมาทักทายด้วยรอยยิ้มเจ้าเสน่ห์ “อัญญา…คืนนี้คุณสวยจนผมเกือบจำไม่ได้เลยนะครับ ดีใจจริงที่ได้เจอกันอีก”
เขาก้มลงกระซิบใกล้หูเธอเล็กน้อย ราวกับหวังจะให้เป็นบทสนทนาส่วนตัว แต่สายตาของอัญญากลับเหลือบเห็นร่างสูงสองคนในระยะไม่ไกล
ธาวิน ที่ยืนสงบนิ่งแต่ดวงตาคมเข้มกำลังจับจ้องอยู่ และ คิริน ที่เอนกายพิงเสา มุมปากยกยิ้มอย่างผู้ชมที่รู้ว่าจะสนุกกว่าที่คิด
อัญญาหัวเราะเบา ๆ พลางวางมือลงบนแขนเพลย์บอยคนนั้น “คุณยังคงมีเสน่ห์เหมือนเดิมเลยนะคะ”
แม้ประโยคฟังดูธรรมดา แต่ท่าทีมั่นใจที่เธอแสดงออก กลับยิ่งเหมือนการท้าทายตรงไปถึงผู้ชายสองคนที่กำลังเฝ้ามองอยู่ไม่กะพริบตา
ไฟที่เริ่มก่อตัวในดวงตาของธาวินเข้มขึ้น ส่วนคิรินก็ยกแก้วไวน์ขึ้นจิบอย่างเชื่องช้า ราวกับกำลังรอให้เกมนี้เดือดขึ้นอีกขั้น
อัญญาจบการสนทนากับเพลย์บอยหนุ่มด้วยรอยยิ้มบางๆ ก่อนยกแก้วไวน์ขึ้นจิบเบา ๆ แล้วหมุนตัวเดินออกมาโดยไม่ได้สนใจนักเธอจึงเลือกมุมนั่งเลาจ์ที่สงบกว่า แสงไฟสลัวๆทอดเงาลงบนโซฟากำมะหยี่สีเข้ม ตัดกับผิวเนียนและชุดเดรสที่ขาวที่ทำให้เธอโดดเด่นราวกับหงส์
เธอไขว้ขาอย่างผ่อนคลาย วางแก้วลงบนโต๊ะกระจกแวววาว พลางหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเลื่อนดูเหมือนไม่ใส่ใจสิ่งรอบตัว ทั้งที่รู้ดี…ทุกสายตายังจับจ้องอยู่
จากอีกฝั่งของห้องโถง ธาวินยืนกอดอกเงียบ ๆ แววตาเย็นจัดเหมือนนักล่าที่เฝ้าดูเหยื่อ ส่วนคิรินกลับหัวเราะเบา ๆ พลางสบตากับเพื่อนสนิท รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ฉายชัด “เธอทำเป็นไม่สนใจ…แต่นี่แหละคือการท้าทายที่สุด”
อัญญาไม่ได้หันไปมอง แต่ปลายนิ้วที่ลากริมแก้วไวน์อย่างเชื่องช้า กลับเป็นสัญญาณชัดเจนว่าเธอกำลังท้าทายอยู่เงียบ ๆ
เสียงรองเท้าหนังดังแผ่วเบาบนพื้นหินอ่อน ก่อนที่ร่างสูงสองร่างจะทอดเงามืดลงบนโต๊ะกระจกตรงหน้า
อัญญาเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย เห็นธาวินยืนกอดอกข้างหนึ่ง ส่วนคิรินเอนกายพิงพนักโซฟาอีกด้าน ราวกับทั้งสองตั้งใจขนาบเธอไว้กลางวงอย่างไม่เปิดโอกาสให้ใครอื่นเข้ามาใกล้
“คุณเลือกที่นั่งได้ดีนะ” ธาวินเอ่ยเสียงต่ำ น้ำเสียงฟังดูเหมือนชื่นชม แต่แฝงแรงกดดันราวกับเขาเป็นเจ้าของพื้นที่ทั้งหมด
คิรินหัวเราะเบา ๆ พลางยื่นมือมาแย่งแก้วไวน์จากเธอไปจิบเอง “แต่ผมว่าเธอเลือกนั่งตรงนี้เพื่อให้เราเข้ามาหามากกว่า…ใช่มั้ย คุณอัญญา”
หญิงสาวยกคิ้วขึ้นเล็กน้อย ไม่รีบปฏิเสธ เธอเพียงเอนตัวพิงโซฟา ไขว้ขาโชว์เรียวขาเนียน แล้วตอบกลับด้วยรอยยิ้มเจือเย้า “แล้วคุณคิดว่าฉันอยากให้ใครเข้ามาล่ะคะ”
เงียบ…แต่เป็นความเงียบที่หนักแน่น
สายตาของธาวินกดลึกจนเธอแทบลืมหายใจ ขณะที่รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ของคิรินทำให้บรรยากาศในเลาจ์ร้อนขึ้นอย่างน่าประหลาด
อัญญายกมือขึ้นเกลี่ยผมตัวเองช้า ๆ เหมือนตั้งใจ เธอรู้ว่าเพียงแค่นี้ก็เพียงพอที่จะทำให้ไฟในดวงตาของผู้ชายทั้งสองลุกโชนขึ้นมาแล้ว
ธาวินทรุดนั่งลงข้างอัญญาอย่างเงียบเชียบ กลิ่นน้ำหอมผู้ชายเข้มขรึมแผ่ซ่านจนเธอเผลอหายใจติดขัด ส่วนคิรินโยนตัวลงนั่งอีกฝั่งอย่างสบาย ๆ ยกแก้วไวน์ขึ้นหมุนเล่น
“คุณมางานแบบนี้บ่อยหรือเปล่า” ธาวินถามเสียงเรียบ แต่แววตากลับคมกริบเหมือนต้องการคำตอบที่มากกว่าคำว่า ‘ใช่’ หรือ ‘ไม่’
อัญญาเอียงศีรษะเล็กน้อย “ไม่บ่อยหรอกค่ะ…แต่งานของคุณดูน่าสนใจกว่าที่อื่น”
คิรินหัวเราะหึ พลางเอนตัวเข้ามาใกล้ “น่าสนใจเพราะคน…หรือเพราะบรรยากาศ”
“ทั้งสองอย่าง” เธอตอบตรง ๆ ริมฝีปากแตะรอยยิ้มยั่วยวน
สายตาสองคู่ประสานกันชั่ววูบคิรินกับธาวินก่อนที่ธาวินจะพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ “ถ้าแค่บรรยากาศตรงนี้ยังทำให้คุณพอใจ…แล้วถ้าได้เห็นห้องข้างบนล่ะ จะยิ่งตื่นเต้นกว่านี้อีก”
คิรินหัวเราะเบา ๆ เติมคำอย่างคนรู้ทัน “ห้องพิเศษ…วิวสวยจนลืมทุกอย่างนอกจากสิ่งที่อยู่ตรงหน้า”
อัญญาเลิกคิ้ว ยกแก้วขึ้นจิบไวน์ช้า ๆ ก่อนจะวางลง “ฟังดูเหมือนคำเชิญที่อันตรายนะคะ…แต่ก็น่าสนใจสำหรับฉันไม่น้อย”
ธาวินเอนกายเข้ามาใกล้กว่าเดิม จนลมหายใจอุ่นๆรนรดผิวแก้มเธอ “อันตราย…ถ้าคุณไม่กล้าเสี่ยง แต่ถ้าใจกล้าคุณจะได้มากกว่าที่คิด”
- ผู้เขียน
