อัญญายังซบอยู่บนอกธาวิน แต่เสียงที่เปล่งออกมาเริ่มชัดเจนขึ้น น้ำเสียงติดหงุดหงิดจริงจัง “ฉันไม่เข้าใจเลย…มันยังไม่รู้จักแฟนฉันดีด้วยซ้ำ ทำไมถึงกล้าพูดแบบนั้น”
เธอขยับตัวขึ้นเล็กน้อย มองสบตาธาวินสลับกับคิริน “มันไม่มีสิทธิ์มาตั้งคำถามว่าคนที่อยู่ข้างฉันจะยืนได้นานแค่ไหน เพราะมันไม่ใช่เรื่องของมันเลยสักนิด”
ธาวินนั่งนิ่ง แต่แววตาคมเข้มขึ้นทันที เขาเอ่ยเสียงทุ้ม “มันก็แค่พวกที่ชอบลองเชิง อยากท้าทายไปเรื่อย แต่คำพูดของมันไม่อาจสั่นคลอนสิ่งที่เรามีได้หรอก”
คิรินพยักหน้าช้า ๆ เสริมเสียงเรียบ “อัญญา…จำไว้นะ ผู้ชายแบบนั้นพูดได้ทุกอย่าง แต่ไม่มีความจริงใจสักคำ ต่างกับเราที่ไม่ต้องพูดเยอะ เพราะสิ่งที่เราทำมันบอกอยู่แล้วว่าเราจะยืนอยู่ข้างเธอ”
อัญญากัดริมฝีปากแน่น สายตาสั่นระริก แต่ก็มีประกายบางอย่างแฝงอยู่ เธอเอื้อมมือไปกุมมือของทั้งคู่แน่น “ใช่…ฉันเชื่อในสิ่งที่พวกคุณทำมากกว่าคำพูดของใครทั้งนั้
