เสียงหัวเราะเบา ๆ ยังไม่ทันจางลง อัญญาก็วางสาย พลิกตัวเอนหลังกับพนักโซฟา แต่ทันใดนั้นเสียงทุ้มเรียบของธาวินก็ดังขึ้นจากโต๊ะทำงาน
“คุยอะไรนักหนา…ออกรสดีนะ”
คิรินก็เงยหน้าขึ้นจากหน้าจอพอดี มุมปากยกยิ้มเจ้าเล่ห์ “ใช่…หัวเราะจนลืมไปเลยนะ ว่าพวกเรานั่งทำงานหัวฟัดหัวเหวี่ยงอยู่”
อัญญาเงยหน้าขึ้นเลิกคิ้วแกล้งทำตาใส “ก็แค่คุยกับพี่ดารินน่ะ ไม่มีอะไรหรอก”
ธาวินเลิกคิ้วขณะกดปากกาลงบนแฟ้มชิ้นสุดท้าย “ไม่มีอะไร…แต่ดูเธอเพลินจนไม่สนใจเราเลย”
คิรินหัวเราะหึ ๆ พลางเอนหลังลงกับเก้าอี้ หมุนตัวหันมามองตรง ๆ “บอกมาก็ดี ว่าพี่ดารินเล่าอะไร ทำไมถึงทำหน้าแดง ๆ แบบนั้น”
อัญญาส่ายหน้าแรงแต่ริมฝีปากยังมีรอยยิ้ม “พวกคุณนี่มันชอบยุจริง ๆ เลยนะ”
บรรยากาศในห้องทำงานที่เครียดมาตลอดทั้งคืน คลี่คลายด้วยเสียงหยอกล้อเบา ๆ นาฬิกาบนผนังบอกเวลาเกือบตีหนึ่ง เอกสารกองสุดท้ายถูกปิดแฟ้มเรียบร้อย ไฟหน้าจอคอมดับลง คิรินยกแขน
