บทที่ 1.4 - จุดเริ่มต้น (เธอคือผู้หญิงของฉัน) (จบตอน)
1057 คำ
เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นมันรวดเร็วเกินกว่าที่เอื้องฟ้าจะตั้งหลักทัน หญิงสาวนั่งเงียบมาตลอดทาง ปริญลอบมองใบหน้าหวานตลอดเวลา ไม่มีสักวินาทีที่แก้มนวลจะไม่เปื้อนคราบน้ำตา แม่คุณเล่นร้องไห้ตั้งแต่อยู่ที่คอนโดฯ ของเขา จนกระทั่งถึงหน้าหอพักที่พักอาศัยของเธอ
“เดี๋ยว” เอื้องฟ้าหยุดชะงักแต่ไม่ยอมหันไปมองหน้าสารถีหนุ่ม
“อย่าคิดทำอะไรโง่ๆ เด็ดขาด ถ้าเธอไม่อยากเห็นตากับยายที่บ้านนอกต้องเดือดร้อน” คำพูดเลือดเย็นประหนึ่งนักโทษไร้หัวใจ เอื้องฟ้าจ้องหน้าเขาด้วยแววตาเจ็บช้ำระคนเคียดแค้น
“ถ้าเธอตาย คนที่เธอรักย่อยยับแน่!”
เขาจำเป็นต้องขู่เพื่อป้องกันไม่ให้เธอคิดสั้นหรือทำร้ายตัวเอง ปริญยอมรับว่ามันเป็นวิธีแสนโหดร้าย แต่ถ้าเขาไม่ทำพรุ่งนี้อาจมีข่าวหญิงสาวผูกคอตายคาห้องพักก็ได้ใครจะไปรู้ เขาไม่อยากเข้าตำราวัวหายล้อมคอก และไม่ต้องการเสี่ยงให้หล่อนเป็นอันตรายด้วย
“เข้าใจที่ฉันพูดใช่ไหม”
ดวงตาคมดุเค้นเอาคำตอบ ริมฝีปากอวบอิ่มสั่นระริก เอื้องฟ้าปล่อยน้ำตารินไหลอาบแก้มพร้อมๆ กับเสียงสะอื้นน่าสงสาร
“ฉันเกลียดคุณ คนสารเลว”
“และสิ่งที่เธอควรจำให้ขึ้นใจ อย่าด่าฉันด้วยถ้อยคำหยาบคายพวกนั้นอีก ฉันไม่ชอบ” ชี้หน้าย้ำเตือนให้รู้ ฟังทีไรอารมณ์พานจะขึ้นทุกที และหล่อนก็ช่างกระไร จูบป่าเถื่อนที่มอบให้ยังไม่เข็ดหลาบใช่ไหมถึงได้สรรเสริญเขาว่าเลวไม่เลิกรา น่าหงุดหงิดชะมัด
และต่อให้เขาเลวดังปากหล่อนว่า แต่เรื่องอะไรจะยอมรับล่ะ!
“เรียกฉันว่าคุณนัยแล้วแทนตัวเองว่าฟ้า” ได้โอกาสจึงออกคำสั่งต่อเนื่อง
“ไม่!”
“ถ้าเธอไม่เรียกฉันจะจูบเธอจนกว่าจะขาดใจตายกันไปข้าง ขัดคำสั่งที่ไหนจูบที่นั่น ไม่สนหน้าอินทร์หน้าพรหม จะเอาแบบนั้นไหม!”
ปริญกัดฟันกรอด เอื้องฟ้าอ้าปากค้าง ไม่คิดว่าเขาจะบ้าระห่ำถึงเพียงนี้ ภายนอกดูดีราวเทพบุตร หากความจริงแล้วเขามันยิ่งกว่าผีห่าซาตานในคราบมนุษย์ น่ารังเกียจ ไม่น่าอยู่ใกล้แม้แต่วินาทีเดียว
“เลือกเอาเอื้องฟ้า จะเรียกหรือไม่เรียก” ร่างบางเงียบ ทอดสายตามองไปยังด้านนอกอย่างไร้จุดหมาย
“เริ่มตั้งแต่ตอนนี้ เรียกฉันว่าคุณนัย” ฝ่ายคนที่ต้องการเอาชนะไม่ยอมเลิกรา ปริญไม่เคยถูกใครขัดใจ ทั้งชีวิตเขามีแต่ได้กับได้ และยิ่งเห็นหล่อนพยศเขายิ่งอยากอยู่เหนือให้อีกฝ่ายเกรงกลัว
“หนึ่ง!”
“…”
“สอง!”
ให้ตายเถอะ หล่อนมันดื้อเงียบ เห็นหน้าหงิมๆ แต่ร้ายใช่เล่น แบบนี้ต้องเจอคนอย่างเขา จะปราบม้าพยศให้กลายเป็นลูกแมวครางหงิงๆ ในอ้อมกอดให้ได้เลยคอยดู
“สา…”
“คุณนัย!” เสียงหวานแทรกขึ้นก่อนที่เขาจะนับถึงสาม ปริญกระตุกยิ้ม
“เสียงมันกระด้างเกินไป เรียกใหม่ ขอแบบหวานๆ ฟังแล้วชื่นใจ” ได้คืบเอาศอก คนตัวโตรู้สึกสนุกกับการได้แกล้ง
“คุณนัยคะ”
‘หวานมากแม่ดอกเอื้องฟ้าของเขา’
ปริญพึงพอใจกับน้ำเสียงหวานใสดุจระฆังแก้ว
“ดีมาก พูดง่ายๆ แบบนี้ค่อยน่ารักหน่อย”
ปลายนิ้วแกร่งโยกคางมนเบาๆ เอื้องฟ้าไม่กล้าแสดงท่าทีอวดเก่งเพราะกลัวจะถูกเขาลงโทษด้วยจูบร้อนแรง เขาร้ายกาจกว่าที่คิด ทางที่ดีเธอต้องสงบปากสงบคำเอาไว้ เพื่อรักษาเนื้อรักษาตัวไม่ให้เขาเอาเปรียบไปมากกว่านี้
“แล้วที่อยากเตือน เวลาอยู่กับฉันห้ามร้องไห้เด็ดขาด เห็นแล้วมันรกหูรกตา!”
เครื่องหน้างดงามไม่ควรมีคราบน้ำตาให้ขุ่นหมอง เขาอยากเห็นหล่อนยิ้มสดใสมากกว่าเบ้ปากร้องไห้เสียใจตลอดเวลา ทำราวกับว่าการเป็นเมียเขาเป็นเรื่องฝืนใจเต็มประดา ผู้หญิงหน้าไหนก็อยากเป็นเมียเขาทั้งนั้น แต่พวกหล่อนเหล่านั้นไม่เคยได้รับโอกาสเหมือนอย่างที่เอื้องฟ้าได้รับ แล้วเหตุไฉนถึงทำท่าทีรังเกียจผู้ชายที่ขึ้นชื่อว่าเพียบพร้อมทุกด้านอย่างเขา แทนที่จะกอบโกยช่วงเวลาเหล่านี้เอาไว้ ทำตัวดีๆ ว่านอนสอนง่ายเขารับรองว่าเปย์ไม่อั้น อยู่ที่ว่าแม่ตัวดีจะรู้จักใช้เสน่ห์ของสตรีเข้าหาบุรุษอย่างเขาเป็นหรือเปล่า
“เช็ดน้ำตาซะ” โยนผ้าเช็ดหน้าส่วนตัวไปที่ตักเล็ก “อย่าให้เห็นแม้แต่หยดเดียวเชียว!” เอ่ยเสียงขู่สมทบ
ผู้ชายบ้าอำนาจ นึกว่าตัวเองเป็นผู้ยิ่งใหญ่คับฟ้าหรือไร เอะอะก็ขู่ท่าเดียว
“รู้นะว่าด่าฉันในใจ” หรี่ตามองจับผิด เอื้องฟ้าตีหน้าซื่อใส่
“เปล่าค่ะ ฉัน เอ่อ ฟ้าไม่ได้ด่าคุณนัย”
รีบเปลี่ยนสรรพนามแทบไม่ทัน ดูเหมือนปริญพร้อมจู่โจมเธอด้วยจูบทุกเมื่อหากพลั้งเผลอขัดคำสั่งของเขา
“หอพักเธอมันโทรมไปหรือเปล่า”
หอพักหญิงราคาเช่าตกห้องละครึ่งหมื่นต่อเดือนนั้นหรูหราสำหรับเธอแล้ว แต่พอมันอยู่ในสายตาของคนรวยระดับแสนล้านอย่างปริญกลับถูกมองว่าคับแคบและไม่น่าปลอดภัย ดูไม่น่าอยู่หากเทียบกับคอนโดฯ หรูใจกลางเมืองและคฤหาสน์ของเขา
“ฟ้าอยู่ได้ค่ะ” เอื้องฟ้าไม่ได้เดือดร้อนอะไร ออกจะสุขสบายด้วยซ้ำ ที่อยู่ที่นอนดีกว่าที่บ้านนอกที่เธอจากมาเป็นไหนๆ แต่ต่อให้สบายกายเพียงใดหัวใจดวงนี้ก็คิดถึงบ้านเกิดเมืองนอนตลอดเวลา
“ย้ายไปอยู่ที่คอนโดฯ ของฉันไหม เดี๋ยวให้คนมาขนเสื้อผ้าให้”
“ไม่ค่ะ ฟ้าอยากอยู่ที่นี่” เรื่องอะไรจะไปอยู่ในถ้ำเสือ แค่คืนเดียวเขายังขย้ำเธอจนไม่เหลือซาก
“ทำไม กลัวหรือ?” คำถามช่างรู้ทัน เอื้องฟ้าไม่ตอบ ความเงียบของเธอส่งผลให้ปริญแค่นเสียงหัวเราะในลำคอ
อา… หากกวางน้อยจะหวาดกลัวราชสีห์ผู้ยิ่งใหญ่มันก็ไม่ใช่เรื่องแปลก
“ไม่ต้องกลัวไป… ยังไงซะเธอก็หนีฉันไม่พ้นอยู่แล้ว”
ปลดสายนิรภัยออกจากตัวแล้วโน้มใบหน้าคมคายเข้ามาใกล้ ร่างบางเกร็งตัวจิกเท้ากับพื้นพรมสุดฤทธิ์
“เพราะเธอเป็นผู้หญิงของฉันแล้ว!”
- ผู้เขียน
