“เลิกพูดแบบนี้สักทีเถอะ”
“อย่าโมโหนักเลย ฉันแค่พูดความจริง”
ดอกรักไม่ต่อปากต่อคำเพราะรู้ว่าพูดไปก็มีแต่เธอที่ต้องเจ็บช้ำน้ำใจ พอดีกับเสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้น
กริ๊ง
ดอกรักละความสนใจจากร่างสูงตรงหน้าและกดรับอย่างรวดเร็วเมื่อเห็นเบอร์ที่ปรากฏ
(“คุณแม่~”)
“ว่าไงลูกรัก” อารมณ์หงุดหงิดจางหายไปทันควันเมื่อเสียงเล็กของลูกสาวดังลอดผ่านสายโทรศัพท์ ไหนจะใบหน้ากลมยิ้มแฉ่งแสนน่ารักนั่นอีก
(“คุณแม่ถึงหรือยังคะ”)
“ถึงแล้วค่ะ แม่กำลังเก็บของเลย”
(“หนูอยากดูที่นอนคุณแม่”)
“ได้สิ” ดีว่าดอกรักทำความสะอาดเรียบร้อยแล้วจึงไม่ต้องกลัวว่าจะให้ปลายสายเห็นห้องเขรอะฝุ่น
“อ๊ะ !”
แต่เมื่อถอยหลังไม่กี่ก้าวก็ชนเข้ากับแผ่นอกหนาของอีกคนที่ไม่รู้ว่ามาอยู่ใกล้ขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ ใบหน้าหล่อเหลาเรียบเฉยไม่แสดงความรู้สึกอย่างเคย
(“สวัสดีค่ะ”) เสียงเล็กจากปลายสายกล่าวทักทายคนตัวสูงเมื่อดอกรักเผลอหันกล้องไปที่อี
