EP07 เป็นเพื่อนกันมันก็ดีอยู่แล้ว -- NC+
“ถ้ากูคบ...มึงจะว่ายังไง?”
"..."
ไม่มีคำตอบจากคนที่กอดเอวฉันอยู่นอกจากแรงกอดรัดที่คลายตัวลง เจไดปล่อยกอดฉันแล้วยกร่างฉันให้ลงไปนั่งลงบนโซฟาข้างๆ กันแทนก่อนจะลุกขึ้นยืนเต็มความสูงคว้ากุญแจรถแล้วเดินออกจากห้องไป
เจไดกำลังไม่พอใจ เวลาที่มันกำลังโมโหและรู้ว่ากำลังจะควบคุมตัวเองไม่ได้เจไดมักจะเดินหนีแบบนี้ตลอดแต่ครั้งนี้ฉันไม่ยอมให้มันทำแบบนั้นรีบเดินตามไปกอดเอวคนตัวสูงไว้จากทางด้านหลังก่อนที่เขาจะเปิดประตูออกจากห้องไป
"ปล่อย"
"ไหนบอกว่าจะค้างด้วยไง"
"มึงก็รู้ว่าทำไมทิชา ปล่อย!”
"ทำไมต้องโมโหด้วยกูแค่สมมติเอง ยังไม่ได้คบจริงสักหน่อย"
"กูไม่เล่น ปล่อย"
“แป๊บนึงซี่" ฉันรั้งคนตัวสูงไว้พร้อมกับยกมือถือขึ้นมากดต่อสายหาคนที่เป็นต้นเหตุให้เจไดอารมณ์ไม่ดีโดยที่ยังยืนกอดเอวมันอยู่
"ฮัลโหลค่ะพี่ธนา..." พอได้ยินชื่อคนที่ฉันโทรหาเจไดก็พยายามจะแกะมือฉันออ
