ดรุณีน้อย ผู้ทำหน้าที่เป็นหญิงรับใช้ส่วนตัวของมารดาผู้ให้กำเนิดแม่ทัพประจิม บัดนี้นางพยายามส่งสายตามองไปยังเหล่าสาวใช้คนอื่น ๆ ที่อยู่ไม่ไกลจากตนนัก ในวันที่หลงฮูหยินหายตัวไป ใช่ว่าสาวใช้คนอื่นไม่รู้เสียเมื่อไหร่ ตอนนั้นพวกนางยังหัวเราะกันอย่างสนุกปากด้วยกันอยู่เลยแม้ ๆ ยามนี้พอเห็นว่าพวกเขาเอาแต่ก้มหน้าทำเมินก็ได้แต่คับแค้นใจที่ตนถูกลอยแพเสียแล้ว
“ว่าต่อ” เฉินฮ่าวเทียนเอ่ยปากบอกกล่าวกับเด็กหนุ่มแปลกหน้าที่เขาพาตัวกลับมาด้วยกัน คนรอบข้างได้แต่กลืนน้ำลายลงคอ โดยไม่มีใครคิดปริปาก เนื่องเพราะเจ้าบ้านเป็นผู้เอ่ยเองใครหน้าไหนจะกล้าทัดทาน
“ท่านรู้หรือไม่ว่าตอนที่ข้าพบมารดาท่านคราแรกสภาพนางเป็นเช่นไร…มอมแมมดูไม่ได้…เนื้อตัวมีแต่บาดแผล…หิวโซขนาดหยิบของตกพื้นกิน…ดูไม่ต่างจากคนเร่ร่อนก็ไม่ปาน”
เสี่ยวเม่ยบอกกล่าวเล่าความให้ฝ่ายบุตรชายของท่านป้าคนงามรับฟัง ทุกประโยคที่เอ่ยนำพาความกดดันให้ปกคลุมไปทั
