หมาหวงเพื่อน

แต่ก็เป็นคนเดียวที่อยู่ข้างๆ ในวันที่แตกสลาย

“ฮัลโหลแม่...อืม อยู่” แล้วเขาหันมามองหน้าฉัน แบบที่เดาได้ว่าน้าบัวคงถามถึง แล้วไม่รู้ว่าคุยอะไรกันคิ้วที่ขมวดยิ่งขมวดเข้าไปอีก หากสายตาเขาเปลี่ยนไป จากที่หงุดหงิดมันเต็มไปด้วยความกังวล

“ครับ” เขาวางสาย ก้มลงกดมือถือยุกยิกแล้วเป็นฝ่ายจูงแขนฉันเดินต่อ ทำเอาปรับอารมณ์ไม่ทันเลยเหมือนกัน แล้วเขาก็กุมมือฉันไว้แบบนั้นจนรถที่เขาเรียกผ่านแอปมาจอดเทียบ

ฉันเริ่มรู้สึกถึงลางสังหรณ์บางอย่าง ถึงเหตุผลที่ทำให้คนที่เพิ่งจะเถียงกันเอาเป็นเอาตายมาเปลี่ยนอารมณ์ฉับพลันขนาดนี้ ถึงปกติจะสามวันดีสี่วันไข้...แต่ครั้งนี้ไม่ปกติ

พอมานั่งบนรถ เขาก็ประสานมือเข้ากับมือฉันให้ความรู้สึกที่แนบแน่นมากขึ้น ดึงมาวางบนขาตัวเอง แววตาของเขายังมองตรง หากฉันที่มองเขาจากด้านข้างก็ยังเห็นว่ามันเต็มไปด้วยความกังวล

หัวใจฉัน...ค่อยๆ แหลกสลายในวินาทีนั้นโดยที่เบสไม่จำเป็นต้องพูดอะไร บีบมือเขาแน่นจนอีกฝ่ายหันมามอง

“เบส” รับรู้ว่าเสียงตัวเองสั่นเครือ ขอบตาร้อนผ่าวและน้ำตาก็ไหลอาบแก้มลงมาในที่สุด เขาบีบมือฉันแน่นเหมือนกัน มืออีกข้างกดศีรษะฉันแนบอก ก่อนจะเอ่ยถ้อยคำที่ฉันหวาดกลัว

“แมงมุม น้าผึ้งไม่อยู่กับเราแล้ว”

เหมือนหูดับไปในวินาทีนั้น อยากกรีดร้องออกมาแต่กลายเป็นว่ามีเพียงน้ำตาหยดนั้นที่ได้รินไหลออกมา ทุกอย่างมันเบลอไปหมดในความเจ็บปวดสุดหัวใจ

“เราไปโรงพยาบาลกัน” เบสดึงตัวออกจากฉัน เขามองด้วยสายตาที่ทำให้ฉันยังไม่รู้สึกโดดเดี่ยว เขาจะอยู่ตรงนี้และพาฉันไปหาแม่ด้วยกัน

ฉันไม่ได้ร้องไห้โฮ แบบภาพที่อยู่ในหัว มันร้องไม่ออก ทุกอย่างเลื่อนลอยและเอาแต่หลอกตัวเองว่ามันไม่จริง สิ่งที่ยังประคับประคองความรู้สึกฉันได้ก็คือยังมีเขาที่อยู่ข้างๆ มือข้างนี้ที่กุมแน่น แล้วพอเขาประคองศีรษะให้พิงไหล่ฉันก็เหมือนไร้เรี่ยวแรง มีเพียงไหล่เขาที่พักพิงให้พยุงตัวเองได้

หลังจากแม่เสีย ฉันก็ย้ายมาอยู่บ้านน้าบัวกับเบส มันรู้สึกสนิทและไว้วางใจมากกว่าญาติแท้ๆ ของฉันเสียอีก

แม่เป็นแม่เลี้ยงเดี่ยว ฉันไม่เคยเห็นหน้าพ่อเลยตั้งแต่เกิดมาจนอายุสิบห้าถึงได้เจอกัน แต่ก็ไม่ได้รู้สึกโหยหาหรือผูกพัน

อาจเพราะเรื่องของพ่อทำให้แม่ไม่ค่อยลงรอยกับตายายหรือญาติคนอื่นๆ เท่าที่ฉันจำได้ชีวิตเลยมีแค่แม่ที่ทำงานหนักและเลี้ยงฉันมาคนเดียว มีน้าบัวที่ช่วยเลี้ยงเวลาแม่งานยุ่งๆ และไปทำงานที่ไหนไกลๆ มีเบสเป็นเพื่อนที่สนิทที่สุด

“นอนได้นะลูก มีอะไรก็เรียกน้าได้ตลอดนะ” ฉันรู้ว่าน้าบัวหมายถึงอะไร เพราะฉันก็มานอนบ้านน้าบัวตั้งแต่เด็กๆ อยู่แล้ว แต่น้าบัวหมายถึงการอยู่คนเดียวโดยไม่มีแม่อีกแล้ว หลังจากงานศพของแม่เพิ่งผ่านไป

“นอนได้ค่ะ” ฉันยิ้มจางๆ ไม่อยากให้ใครต้องคิดมาก เดินเข้าห้องตัวเอง ปิดประตูแล้วปล่อยโฮออกมาอย่างสุดกลั้น นับตั้งแต่วันที่แม่เสีย จนถึงวันที่เผาร่างแม่ในวันนี้ มันเป็นครั้งแรกที่ฉันร้องไห้ออกมาได้สำเร็จ

ร้องจนหมดแรง จนกองไปอยู่กับพื้นแบบที่แทบจะลุกไม่ไหว มองมือถือที่ร้องเตือนหลายรอบบนเตียงก็ไม่สามารถลุกไปหยิบมันได้ จนได้ยินเสียงเคาะประตูสามสี่ทีก่อนที่มันจะถูกเปิดออกเพราะฉันยังไม่ได้ล็อกไว้พร้อมเบสที่อยู่หลังบานประตู

ในความมืดสลัวที่มีเพียงแสงสว่างรางๆ จากด้านนอกส่องเข้ามา ฉันเห็นว่าเขายืนหอบอยู่ครู่หนึ่ง ถอนหายใจด้วยความโล่งอกก่อนจะก้าวเข้ามา ทรุดตัวนั่งคุกเข่ากับพื้น

มองกันใกล้ๆ ฉันก็เบะ ให้เขาดึงตัวไปกอดให้ร้องไห้โฮได้อีกรอบ...และกี่รอบไม่รู้ ไม่คิดว่าตัวเองจะร้องไห้ได้ขนาดนี้ และคราวนี้มันหมดแรงจริงๆ แบบที่เอนตัวไปพิงเขาไว้ ให้เบสช่วยดึงให้ลุกยังจะไม่ไหว จนเขาอุ้มไปที่เตียง

เบสให้ฉันนั่งบนเตียง ก่อนตัวเองจะไปเปิดไฟหัวเตียง แล้วก็ลากเก้าอี้มานั่งตรงข้าม เรามองหน้ากันแบบที่ไม่รู้จะพูดอะไร มันคงมีคำมากมายที่เขาอยากถามไถ่หรือปลอบโยน

แม้เขาจะไม่ได้ถามหรือปลอบ แต่ก็รู้สึกอุ่นใจเพียงแค่เห็นเขานั่งอยู่ตรงนี้

“เดี๋ยวอยู่เป็นเพื่อน” พอเขาบอกว่าจะอยู่ด้วยมันก็ยิ่งรู้สึกอยากให้เขาอยู่ด้วยมากๆ

“ไม่เป็นไร อยู่ได้ ดีขึ้นแล้ว” แต่ก็ไม่อยากลำบากเขา

“เพิ่งจะสามทุ่มเอง ฉันจะอยู่นี่แหละ” แต่ก็รู้เหมือนกันว่าคงไม่มีอะไรเปลี่ยนความตั้งใจของเขาได้ เบสลุกไปปิดประตู ลงกลอน แล้วก็กลับมานั่งเก้าอี้ตัวเดิม

“นอนเลยไหมแมงมุม พรุ่งนี้ไปโรงเรียนแล้ว”

“อืม” ฉันทิ้งตัวนอนหงาย ดึงผ้าห่มมาคลุม พยายามนอนให้หลับเพราะคิดว่าเดี๋ยวเขาก็คงขึ้นห้องถ้าเห็นว่าฉันไม่เป็นไรแล้ว ขณะที่เจ้าตัวนั่งเล่นมือถือบนเก้าอี้ตัวเดียวที่มีในห้อง...ฉันขอน้าบัวซื้อโซฟาสักตัวให้เขานั่งสบายๆ ดีไหม

มันเป็นห้องนอนเล็กที่เคยมานอนเป็นครั้งคราวตั้งแต่เด็กๆ น่ะ เลยไม่ได้มีอะไรมากมาย ถ้าเป็นตอนเด็กๆ อาจจะมีที่นอนปิ๊กนิกมาให้เขาปูนอนเล่น แต่พอโตมามันก็ไม่ใช่เรื่องที่เบสจะมานอนเล่นห้องฉันบ่อยๆ ไง

ขอเบสในเวอร์ชันที่ดีกับแมงมุมไปตลอดได้ไหม อย่ากลับไปผีบ้าบ่อยนัก ^^