อยากทำอะไรที่ดูเป็นผู้ใหญ่
768 คำ
ฉันถอนหายใจ แล้วลุกไปนั่งข้างๆ เขา...ยังไงเจ้าตัวก็อุตส่าห์หอบเค้กมาเซอร์ไพรส์ตัวเอง นั่งเล่นเป็นเพื่อนสักสิบยี่สิบนาทีก็ได้
“แมงมุม พรุ่งนี้ว่างไหม”
“ฉันไม่ไปปาร์ตี้กับแกนะ คนเยอะ” ยังไงเขาก็ต้องมีปาร์ตี้กับเพื่อนๆ อยู่แล้ว ปีที่แล้วฉันหลวมตัวไปด้วย มันไม่ใช่สไตล์จริงๆ
“รู้ เลยมาเป่าเค้กกับเธอก่อนนี่ไง เพราะคืนนี้จะมีปาร์ตี้ที่ผับไอ้บาส ไม่บังคับเธอไปแล้วละสงสาร”
ฟังแล้วรู้สึกพิเศษยังไงไม่รู้ที่เบสอยากมาเป่าเค้กวันเกิดด้วยน่ะ เราอาจจะโตเกินที่จะอยากหอบเค้กไปเซอร์ไพรส์วันเกิดเพื่อนตอนเที่ยงคืนแล้ว
ปีที่แล้วก็ไปปาร์ตี้ที่ผับของเพื่อนเขา ต้องขอกลับตั้งแต่ยังไม่เป่าเค้ก เวียนหัวหนักมาก ฉันไม่ค่อยเที่ยวกลางคืน นานๆ ทีไปกับเบสบ้าง ส่วนมากเขาจองห้องวีไอพีเอาไว้ดื่มโดยเฉพาะ แต่คืนนั้นคนเยอะ เสียงดัง กลิ่นเหล้ากลิ่นบุหรี่คลุ้ง เลยไม่รอดจริงๆ
“หมายถึงตอนกลางวันน่ะว่างไหม” เขาถามก่อนจะทิ้งตัวนอนบนตัก แล้วก็มองฉันยิ้มๆ จนรู้สึกจะทำตัวไม่ถูก...เขาเคยนอนตักฉันด้วยเหรอ นี่มันเรื่องปกติหรือไง
ไม่รู้ว่าเพราะตัวเองชอบเขามากขึ้นหรือเปล่า หลังๆ มาถึงอาจจะคิดไปเองว่าเบสจะดูวอแวมากเกินไปแล้ว หากคิดว่าเขาอาจจะรู้สึกเหมือนกันก็ดูจะเข้าข้างตัวเองเกินไป
แต่บางทีก็แอบสงสัยว่าเขาจะรับรู้ความรู้สึกของฉันมากน้อยแค่ไหน
“แล้วมีอะไร”
“แบบปีนี้ยี่สิบ เลยอยากทำอะไรที่มันดูเป็นผู้ใหญ่”
เพราะกำลังคิดอะไรเพลินๆ เลยเผลอคิดลึกกับประโยคนั้นของเขา...เล่นเอาหายใจไม่ทั่วท้อง ถ้าเบสไม่เฉลยก่อนก็คงคิดไปไกลกว่านี้แน่ๆ
“อยากสัก จองร้านไว้ พรุ่งนี้ไปเป็นเพื่อนหน่อย”
“สักเหรอ”
“ฮื่อ ต้อนรับอายุยี่สิบ” นี่น่ะเหรออะไรที่ดูเป็นผู้ใหญ่ของเขา
“นานไหมอะ”
“ประมาณสองสามชั่วโมง”
มันก็นานกับการที่จะไปนั่งรอเขาสัก แต่ก็คงต้องไปเป็นเพื่อนนั่นแหละ เจ้าของวันเกิดอุตส่าห์ขอมา
“เธอเล่นเกมรอหรือเอาการ์ตูนไปอ่านแป๊บๆ ก็เสร็จแล้วมั้ง” ดูอยากให้ไปด้วยจริงๆ
“อืม ไปก็ได้ กี่โมงล่ะ”
“บ่ายสาม เราก็ไปกินข้าวก่อน”
“จะออกจากห้องกี่โมง”
“เก้าโมงไหมล่ะ” ถือว่าเช้าสำหรับวันหยุด แต่ก็แล้วแต่เขา
“ไปหาอะไรกิน เดินเล่นชิลๆ ดูหนังสักเรื่องแล้วค่อยไปสัก” กะจะใช้เวลาทั้งวันเลยว่างั้น
“อืม งั้นนอนก่อนแล้วกัน เที่ยงคืนครึ่งแล้ว”
“อืม เธอเข้าไปนอนเถอะ” เขาลุกจากตัก ปล่อยให้ฉันเข้าห้องนอนไป ส่วนเบสเขาจะกลับห้องตอนไหนหรือจะนอนโซฟาไปจนเช้าก็แล้วแต่เขาเลยแล้วกัน
เขานอนที่ห้องจนถึงเช้าจริงๆ ฉันที่ออกจากห้องหลังจากอาบน้ำแต่งตัวเรียบร้อยต้องได้ปลุกให้เจ้าตัวกลับไปอาบน้ำที่ห้อง แล้วเราก็ออกจากคอนโดตอนเก้าโมงหน่อยๆ
แวะกินข้าวเช้าที่ร้านอาหารเช้าก่อน เพราะห้างยังไม่เปิด
“โจ๊กไหม” ฉันถามเขา
“อืม โจ๊กไข่ลวกสองฟอง”
“โจ๊กไข่ลวกสองฟองสองที่ค่ะ น้ำเต้าหู้สองแก้ว ปลาท่องโก๋สามสิบบาท” เลยต้องสั่งไข่สองฟองตามเขา ขี้เกียจคิดเมนู
“อีกชามไหม” เห็นว่าเขากินเกลี้ยงจนต้องถามแต่ของตัวเองพร่องไปครึ่งหนึ่งก็อิ่มแล้ว เน้นปลาท่องโก๋กับน้ำเต้าหู้มากกว่า
“เธอกินแค่นี้เหรอ”
“อืม กินปลาท่องโก๋ไปสามตัวก็อิ่มแล้ว”
“งั้นเอามา” เขาเอาโจ๊กชามของฉันไปซดต่อ เบสมักจะกินต่อจากฉันแบบนี้ประจำแบบที่ฉันก็ไม่ค่อยชินเสียที ถึงจะสนิทกันแค่ไหนแต่กินอาหารเหลือของเพื่อนมันก็ยังไงๆ อยู่...อืม ผู้ชายกับผู้หญิงคงไม่เหมือนกันแหละ
“เอาอีกไหมล่ะ” ก็กินจนหมดอีกชาม อีกฝ่ายส่ายหน้า
“เช็กบิลด้วยนะคะ”
“ทั้งหมดสองร้อยบาทพอดีครับ” ฉันเรียกเช็กบิลและเป็นคนจ่าย วันเกิดเขาก็คงต้องเลี้ยงแหละ
ขออนุญาตย้อนอดีตไปชมความน่ารักของเบสสัก 2 บท นะคะ เผื่อนักอ่านจะสงสารพระเอกของไรต์บ้างตอนหลังจากนั้น ฮาา
- ผู้เขียน
