เพื่อนรัก เพื่อนร้าย

ตอนที่ 2

ในเมื่อบอกแล้ว เตือนแล้ว แต่มันไม่ยอมฟัง ฉันจึงเลือกที่จะปล่อยแขนมัน แล้วหันหลังเดินออกมาทันที

ฝีเท้าของฉันที่กำลังเดินหนี มั่นคงทุกย่างก้าว สมกับที่ฉันทิ้งความพยายามทุกอย่างไปไว้ที่มัน จริงๆฉันไม่ได้อยากเดินออกมาแบบนั้น ฉันไม่อยากทิ้งไอ้เจ้าเอาไว้ แต่รู้ดี ว่าคนอย่างมัน พอบทจะไม่ฟัง มันไม่ฟังเหี้ยไรเลยเหมือนกัน

"มึงห้ามกลับไปหามันนะจี!"

ประโยคที่เหมือนจะพูดกับฉัน ดังมาตามหลัง

"กูบอกให้มึงหยุดไงจี!"

"อ้าวไอ้เหี้ย กูรออยู่นะ ไอ้สัสไม่แน่จริงนี่หว่า!" เสียงของไอ้พวกสามตัวนั่น ดังตามหลังมา

แล้วฉันก็โครตกลัวเลยว่า ไอ้เจ้าจะวิ่งกลับไปกระทืบพวกนั้นดังเดิม

พอคิดได้แบบนั้น ฉันจึงเลือกที่จะขยับเท้าวิ่งหนี หวังที่จะออกมาจากตรงนั้นให้ไกลที่สุดเท่าที่จะทำได้ เพราะรู้ดีว่า หากฉันเอาเรื่องของผู้ชายขึ้นมาต่อรองกับไอ้เจ้าเมื่อไหร่ มันสามารถทิ้งทุกอย่างได้ เพื่อมาห้ามฉันอย่างแน่นอน

"กูบอกให้มึงหยุดไงจีน่า!"

หมับบ~

สุดท้ายมันก็คว้าแขนของฉันเอาไว้จนได้ เพราะหยุดวิ่งกะทันหัน เพราะฉันโดนกระชากกลับ ทำให้ใบหน้าของฉันแนบกับอกของมัน จนกระทั่งได้กลิ่นหอมของน้ำยาซักเสื้อผ้านั่นอย่างชัดเจน

"เหี้ยไรของมึงวะ ไอ้เหี้ยโจ้มันจะหลอกฟัน ได้แล้วก็ทิ้ง มึงจะโง่ไปหามันเพื่อ?"

หน้าตาที่เกรี้ยวกราด เชื่อเถอะ ฉันไม่ได้กลัวมัน

"กูก็จะให้มันฟัน!"

"มึงหุบปากนะจี ถ้ามึงพูดแบบนี้ กูฟ้องพ่อกับแม่มึงแน่!"

"แค่นี้ขู่หรอ ทีมึงล่ะ ทีมึงมีเรื่องเพราะผู้หญิง กูยังไม่คิดที่จะขู่มึง โดยการฟ้องพ่อฟ้องแม่เลยสักคำ!"

"แต่มึงเอาไอ้เหี้ยนั่นมาต่อรองไง ผู้ชายทั้งโลกมันไม่มีใครดี กูขอเตือน หากมึงคิดจะมีแฟน!"

"ตลอด มึงก็ห้ามกูแบบนี้ตลอด แล้วทีมึงอ่ะ ทำไมกูต้องห้ามมึงไม่ได้ แบบนี้มันแฟร์ตรงไหน"

"กูเป็นผู้ชาย กูไม่ได้น่าห่วงเหมือนผู้หญิงแบบมึง!"

"กูไม่สน ถ้ามึงไม่เชื่อฟังกู กูก็จะไม่เชื่อฟังมึง!"

มันเอื้อมมือมาผลักหัวของฉันแรงๆ ก่อนจะชี้หน้าอย่างคาดโทษ มันสบถหยาบออกมาอย่างหงุดหงิด เหลียวไปมองที่ทางด้านหลัง แบบไม่สบอารมณ์มากๆ ก่อนที่มันจะวางพาดท่อนแขนลงมาบนบ่าของฉัน แล้วพาฉันออกมาจากตรงนั้น เสมือนเป็นเครื่องยืนยัน ว่าครั้งนี้ มันเชื่อฟังฉัน และฉันก็ต้องฟังมัน

"คืนนี้กูจะไปนอนที่ห้องมึง เพราะแอร์ห้องกูมันพัง!"

ฉันบอกออกไปแบบนั้น และสาบานว่าฉันจะไปนอนที่ห้องมันจริงๆ

ฉันกับไอ้เจ้าเป็นเพื่อนกันมาหลายปี ฉันรู้นิสัยมันดี แบบที่มันก็อาจจะรู้จักนิสัยของฉัน ฉันเชื่อว่ามันจะพาฉันกลับ แล้วตัวมันจะย้อนกลับมาจัดการไอ้พวกนั้นอีกครั้ง มันจึงจำเป็นที่ฉันจะต้องนอนค้างที่ห้องของมัน มันจะได้อยู่ในสายตาของฉันตลอดเวลา

--

ฝากคอมเมนต์ ฝากติดตามด้วยนะคะ