EPISODE 03 นายจับพ่อฉันไปไว้ที่ไหน
2667 คำ
EPISODE 03
2 ปีที่เเล้ว
‘ไหนเธอบอกยังไม่อยากคบใครไง? แล้วทำไมถึงคบกับมัน!’
'ฉัน.. คือว่า..’
‘เพราะมันเเม่งดีกว่าฉันใช่มั้ย!!!!!’
ตุ้บบบบ!!!
‘พายุ!’
ปัจจุบัน
ตุ้บบ!
“หลุดสิ” ตอนนี้ฉันกำลังดิ้น ดิ้นอยู่บนเตียงขนาดใหญ่อยู่คนเดียว พายุไม่อยู่เเล้ว เขาอาละวาดใส่ฉันแล้วก็เดินออกจากห้องไปเลย ฉันพยายามเอาตัวรอดด้วยการดิ้น กระโดด ตะเเคงตัวเองไปมาเพื่อให้เชือกที่ผูกเเขนผูกขาหลุดแต่ดูเหมือนมันจะไม่เป็นผลเลยสักนิด หนาวก็หนาวเสื้อที่พายุปลดกระดุมออกยังอยู่เหมือนเดิมฉันทั้งอายทั้งหนาวไปหมดเเล้ว
พรึ่บบ
อ๊ะ.. หลุดแล้ว..
ฉันกัดปากตัวเองเพื่อกลั้นเสียงดีใจที่อาจจะร้องออกมาดังได้ ค่อยๆสะบัดมือออกจากเชือกที่ตอนนี้คลายออกเเล้วก้มไปปลดเชือกที่ผูกขาตัวเองออกทันที
เเกร็กๆ
ให้ตายสิ!
“ประตูล็อก!” นี้จงใจจะกักขังฉันไว้เลยใช่มั้ย ได้ .. ในเมื่อประตูห้องล็อกฉันลงทางระเบียงหลังห้องก็ได้
“จะบ้าตาย.. สูง” ยืนมองอยู่ตอนนี้ก็แอบขาสั่นอยู่เหมือนกัน ทำไมฉันต้องมาเสี่ยงเพื่อเอาชีวิตรอดแบบนี้ด้วย! ฉันคว้าผ้าห่มมาผูกติดกับระเบียงไว้เเน่นเเล้วปล่อยชายผ้าห่มที่เหลือลงไปข้างล่างดึงเเล้วดึงอีกเพื่อทดสอบความเเข็งเเรง เมื่อมั่นใจว่าน่าจะโอเคเเล้วฉันก็รีบปีนขึ้นระเบียงเเล้วจับผ้าห่มไว้เเน่นก่อนจะค่อยๆปล่อยตัวเองให้ไหลลงไปช้าๆอย่างระมัดระวังที่สุด
ตึก ตึก ตึก
ใจเต้นเเรงมากเลย ฮืออ.. กลัวจนฉี่จะราดกางเกงอยู่เเล้ว
ตุ้บ!
“อ๊ะ..” ก้นกระเเทกพื้นไปเต็มๆตูดแทบพัง! เจ็บจี๊ดไปทั่วก้นกบเลย แต่นี้ไม่ใช่เวลาอาลัยอาวรณ์กับก้นตัวเองฉันต้องรีบลุกขึ้น
“เป็นไง? กระโดดลงมาจนกระโปรงเปิดแบบนั้นสนุกมั้ย?”
เฮือกกก!
ไม่จริง! มายืนอยู่ตรงนี้ตั้งเเต่เมื่อไหร่! แล้วกระโปรงฉันเปิดเหรอ?
“อุ้ย เเม่!” รีบเอามือปิดเเทบไม่มัน เเต่ตอนนี้ต้องรีบลุกให้เร็วที่สุด
“หึ..” อย่ามาเเค่นหัวเราะเหมือนดูถูกฉันอย่างนั้นนะ ฉันโมโหแล้ว! ฉันถอยหลังหนีพายุที่ก้าวเท้าตามมาติดๆเขาแค่ก้าวช้าๆส่วนฉันเเทบจะสับตีนเเหลกแต่ทำไมดูเหมือนเขาใกล้จะถึงตัวฉันเเล้วล่ะ นี้คือความเเตกต่างความยาวของขาใช่มั้ย!
“อย่าตามฉันมานะ!” ฉันตะโกนจนคอแทบเเตก จังหวะที่พายุชะงักนี้เเหละวิ่งตีนเเตกเลยไอ้น้ำ! วิ่ง! ต้องวิ่ง!!!! ทำไมวิ่งไปทางไหนก็เจอเเต่ทางตันมีเเต่ระเบียงบ้านเเต่ไม่มีประตูสักอัน นี้บ้านหรือคุกเอาดีๆ วิ่งจนลิ้นห้อยก็ยังไม่เจอทางออกสักที!
“จะวิ่งให้เหนื่อยทำไม? อยากออกกำลังกายก็ไม่บอกกันก่อน”
“พายุ!” โผล่มายืนข้างหน้าเฉยเลย!
“นายมาได้ไงเมื่อกี้ยังเดินตามข้างหลังอยู่เลย!”
“นี้บ้านใคร”
“บ้านนายไง”
“งั้นก็เลิกคิดโง่ๆด้วยการคิดหนี!!!” เอาเเล้วพายุโมโหเเล้วก้าวเดินยาวๆมาหาฉัน ฉันถอยหลังหนีเเต่ดูเหมือนคราวนี้จะไม่พ้นหลังติดผนัง!
“อ๊ะ..” เจ็บ! โดนผลักกระเเทกกำเเพง
“ดื้อด้านฉิบหาย!!” เขาจับมือฉันกดผนังไว้ทั้งสองข้าง
“นายนั่นแหละที่ดื้อ! ทำแบบนี้ทำไมทำแบบนี้เเล้วนายคิดว่าฉันจะรักนายหรือไง วิธีการบังคับฝืนใจแบบนี้ไม่มีผู้หญิงคนไหนชอบหรอกนะ!” พูดจบก็หอบ เหนื่อยจนใจเต้นเเรงไปหมดแล้ว
“ฉันไม่ได้ทำให้เธอชอบ แต่ฉันทำให้ตัวเองพอใจต่างหาก”
“ขอร้องล่ะ ปล่อยฉันไปเถอะนะ” ฉันเหนื่อยเกินกว่าจะมายืนเถียงกับเขาเเล้วจริงๆ
“ฟังฉันไว้ดีๆนะน้ำใส ฉันจะปล่อยเธอไปก็ต่อเมื่อเธอไม่เหลืออะไรเเล้ว” พายุพูดพร้อมกับลากสายตาลงมาหยุดไว้ที่กระโปรงฉัน แววตาหื่นกระหายทำให้ฉันรีบหุบขาตัวเองเอาไว้เเน่น
“นายทำแบบนั้นไม่ได้ ไม่ได้เด็ดขาด” ฉันส่ายหน้าจนผมปลิวไปตามเเรง
จ๊วบ
“อื้อ.. ยะ อย่า” ลำคอฉันถูกเขาดูดเเรงๆจนเผลอสะดุ้ง ริมฝีปากเขาร้อนมากมันร้อนจนฉันรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังจะไหม้
“ว้ายย! ปล่อยฉันลงนะ!” ฉันถูกพายุแบกขึ้นพาดบ่าแล้วเดินเข้ามาในบ้านโดยไม่สนใจเสียงร้องห้ามของฉันเลยสักนิด
“ปล่อยเเน่ ปล่อยจนเธอระบบไปทั้งตัวแน่!” เขากำลังหมายถึงปล่อยอะไรกันเเน่!
“พี่ค่ะ ป้าค่ะ พี่สาว พี่ชายช่วยหนูด้วย เขาจะทำร้ายหนู” ฉันเรียกทุกคนที่พายุแบกฉันอุ้มผ่านไปแต่ดูเหมือนจะไม่มีใครสนใจหรือกล้าสบตาฉันเลยสักคน รู้หรอกว่าเป็นลูกน้องของเขาเเต่จะยอมดูผู้หญิงไม่มีทางสู้อย่างฉันโดนทำร้ายได้ลงคอเหรอ
“แหกปากขอความช่วยเหลือให้ตายก็ไม่มีใครช่วยเธอ!”
พรึ่บบ!
จุก.. โดนโยนลงเตียงเต็มเเรงขนาดนี้ไม่จุกนี้ถึกมากเลยนะ
“อย่ามาทับฉัน!”
“เป็นใครถึงมาห้าม!!!”
“เป็นเพื่อนไง ฉันเคยเป็นเพื่อนนายไม่ใช่หรือไง”
“ฉันไม่นับเธอเป็นเพื่อนรู้ไว้ด้วย!” ทำไมถึงดื้อดึงขนาดนี้นะ!
“แต่ฉันนับนายเป็นเพื่อนเข้าใจมั้ย พะ พา ยุ..” คอเสื้อฉันถูกพายุกระชากขึ้นมาจนตัวลอยขึ้นมานั่ง พายุกำคอเสื้อฉันเเน่นมาก แน่นจนฉันหายใจไม่ออก สายตาเเข็งกระด้างจ้องหน้าฉันอย่างไม่พอใจ มันดูไม่พอใจสุดขีด โมโหจนเเทบจะฆ่าฉันให้ตายคามือ
“ร้องไห้?” เพราะฉันกลัว ฉันถึงอั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ กลัวจนตัวสั่นไปหมดแล้ว
“ปล่อย..” เสียงฉันเเผ่วเบาเหมือนกำลังจะหมดแรง
“อย่าร้องไห้สิเเก้มเธอจะเลอะได้นะ.. เเต่ร้องก็ดีเพราะฉันจะสะใจมากเวลาเห็นเธอเจ็บปวด” เขากระชากคอเสื้อฉันเเรงๆจนตัวฉันถลาเข้ามาใกล้เขามากกว่าเดิม
“ฉันเกลียดนาย ฮึก..”
“เกลียดเลยสิ ฉันไม่ได้ห้าม” ตัวฉันลอยขึ้นเมื่อพายุปล่อยมือที่กำคอเสื้อฉันออกแล้วยกฉันขึ้นมานั่งบนตักเขาเเทนโดยขาทั้งสองข้างเกี่ยวเอวเขาไว้โดยมีตัวเขาคั่นกลางอยู่ จมูกเราสองคนเบียดเสียดกัน พายุเกลี่ยมันเล่น ก่อนจะขยี้มันเเรงๆจนฉันเจ็บร้าวไปทั้งจมูก
“ฉันเจ็บ..” เขาเลื่อนสายตาขึ้นมามองหน้าฉัน ใบหน้าดุดันนั้นขยับเขามาใกล้ เขากำลังจะจูบฉันแต่ฉันก็หันหน้าหนี แต่หนีไม่พ้นพายุก็จับคางฉันให้หันกลับมา ทั้งเขาเเละฉันมองหน้ากันเขายังคงขยับหน้าเข้ามาอย่างไม่เลิกละ พอฉันจะหันหน้าหนีอีกครั้งก็ถูกมือหนากุมใบหน้าไม่ให้ขยับไปไหน เขาบีบรัดสันกรามฉันเบา ๆ และนวดคลึงคล้ายกับกำลังจะหยอกล้อกัน
ตุ้บๆๆ!
ฉันทุบหน้าอกเขาหลายทีเมื่อรู้ว่าพายุกำลังจะทำอะไร ทั้งดันทั้งผลักแต่เขาก็ไม่หยุด
“อื้อ..” ริมฝีปากฉันถูกพายุประกบลงมาอย่างช่วยไม่ได้ เขาฝั่งริมฝีปากลงมาอย่างลุ่มลึกมันเเนบชิดกว่าเมื่อวานที่เขาจูบฉัน เเนบเเน่นจนหัวฉันโยกไปตามเเรงขยับของเขา ฉันพยายามจะปฏิเสธเรียวลิ้นที่พยายามจะเเทรกเข้ามาเเต่พายุกัดปากฉันไว้จนฉันสะดุ้งตกใจเลยเผลอเปิดโอกาสให้เขาเเทรกลิ้นร้อนเข้ามาเกี่ยวตวัดลิ้นฉันเล่น กลิ่นคาวเลือดคละคลุ้งไปทั้งปาก เขาไล่กวาดต้อนลิ้นฉันอย่างเอาเเต่ใจจนเสียงสัมผัสกันดังขึ้นมาอย่างน่าอาย ฉันกำบ่าเขาเอาไว้เเน่นกว่าเดิมเมื่อรู้สึกว่าแรงจูบเริ่มที่จะรุนเเรงมากขึ้น มันทั้งดุดัน เเละเอาเเต่ใจ ฉันหายใจเเทบจะไม่ออกหัวสมองขาวโพลนไปหมด คิดอะไรไม่ได้ชั่วขณะร่างกายเหมือนมีกระเเสไฟวิ่งผ่านไปทั่วมันเหมือนตัวเองกำลังถูกช็อตไฟฟ้ามันสะดุ้งเป็นครั้งคราวเเละเเสบร้อนเป็นบางที
“ถ้าเธอไม่ดื้อก็คงไม่เจ็บตัวเเบบนี้” พายุผละจูบออกมา เขาสัมผัสริมฝีปากฉันที่เลือดไหลออกมาอย่างแผ่วเบา ปากฉันตอนนี้รู้สึกถึงความบวมที่ถูกขยี้เป็นเวลานาน มันเจ็บหน่วงจนไม่อยากมองหน้าเขาอีกต่อไป
“หยุดได้เเล้ว” ฉันดันหน้าอกเขาให้ออกห่างเเต่พายุไม่ฟังเขายื่นหน้ามาเลียคราบเลือดบนริมฝีปากฉันออกไป มันไล่ขึ้นมาเรื่อยๆจนถึงเเก้มที่ฉันลืมไปแล้วว่าเคยเลอะเลือดที่มาจากมือพายุเอง
“ก็แค่ทำความสะอาด” เจ้าตัวยักไหล่ แล้วก็ผลักฉันลงจากหน้าตักเขา ฉันหงายหลังลงไปนอนคาเตียงนอนที่ต่อให้นุ่มมันก็เจ็บได้
รุนเเรงตลอดเวลา! ฉันรีบลุกขึ้นมานั่งเพราะกลัวจะโดนเขาคร่อมอีก
“ที่นี้ปล่อยฉันไปได้หรือยัง?”
“ยังคิดว่าฉันจะปล่อยเธอไปอีกหรือไง นี้เธอชักจะโง่มากไปแล้วนะ!” นิดๆหน่อยๆก็โมโห หัวใจจะวายตายอยู่แล้ว
“แล้วนายจะให้ฉันทำยังไง ฉันอยู่ที่นี่กับนายไม่ได้”
“เดี๋ยวมันก็ได้เอง” ทำไมต้องพูดเหมือนจะมีเหตุผลรองรับให้ฉันอยู่ที่นี่ได้
“นายหมายความว่าไงพายุ”
“พูดมากน่ารำคาญ! ไปอาบน้ำได้เเล้วตัวเธอสกปรก!” โอโห้! เป็นคนเเรกที่พูดคำว่าสกปรกได้เจ็บมากที่สุด เขาทำให้ฉันรู้สึกเหมือนตัวเองไปเลอะขี้วัว ขี้ควายมาจนไม่น่ามาอยู่บนเตียงเขาอย่างนั้นแหละ
“ฉันจะกลับไปอาบน้ำที่บ้าน”
“เจ็บไม่รู้จักจำ!” เท่านั่นเเหละตัวฉันถูกพายุลาก ย้ำ! ว่าลากเข้าห้องน้ำไปทันที
“อาบเเล้ว อาบเเล้ว นายออกไปก่อนนะ” ฉันเลิ่กลั่กเอาตัวเองออกห่างจากเขาให้ได้มากที่สุดก่อนจะทำตามที่พายุต้องการ เวลานี้ไม่ควรไปขัดใจเขาเพราะคนที่จะเป็นอันตรายคือตัวฉันเอง
เวลาต่อมา
ฉันอาบน้ำแต่งตัวจนเสร็จเรียบร้อย เสื้อผ้าที่ใส่ก็เป็นเสื้อผ้าที่พายุหยิบมาให้ ดูก็รู้ว่าเป็นเสื้อผ้าของเขาเอง เสื้อยืดสีดำตัวใหญ่กับกางเกงนอนขายาว
“เอกสารอะไร?” ฉันเดินออกมาจากห้องน้ำก็ไม่เจอพายุ เจอเเค่ซองเอกสารที่วางไว้อยู่บนเตียง วางไว้เเบบนี้ฉันมีสิทธิ์เปิดดูมั้ย?
ฉันลงไปนั่งบนเตียงข้างๆซองเอกสารสีน้ำตาล ตอนนี้ความอยากรู้อยากเห็นพลุ่งพล่านมากพูดเลยเเต่ก็ยังไม่กล้าทำได้เเค่ลูบๆซองเอกสารที่ว่าอย่างอาลัยอาวรณ์
Rrrt
เสียงมือถือในกระเป๋าฉันดังขึ้นเเต่ฉันกลับหากระเป๋าตัวเองไม่เจอได้ยินเเค่เสียงที่เหมือนมาจากไกลๆ
“หานี้อยู่เหรอ?” พายุที่โผล่ออกมาจากประตูหนึ่งที่ฉันเดาว่าน่าจะเป็นอีกห้องที่สามารถเปิดประตูทะลุเข้าไปได้ ร่างกายเขามีเพียงผ้าขนหนูที่พันช่วงล่างไว้กับรอยสักตรงหน้าอกข้างซ้าย 'HATE YOU' มันถูกสักไว้อย่างนั้น อ่านเเล้วหน้าชาเหมือนกันมันเหมือนตัวเองกำลังโดนด่า
“ขอมือถือด้วย” ฉันละสายตาจากรอยสักนั้นเเล้วเเบมือขอมือถือตัวเองที่พายุจับเอาไว้อยู่
“สายน้ำ? “เขาว่า พร้อมกับจ้องรูปผู้ชายที่ฉันตั้งไว้สำหรับเบอร์นี้ แล้วพายุก็เหยียดยิ้มมุมปากก่อนจะยอมยื่นมือถือให้ฉัน
“ฮัลโหล ว่าไงสายน้ำ” ฉันเดินหันหลังออกมารับโทรศัพท์สายน้ำตรงระเบียงหลังห้อง สายน้ำที่ว่าคือน้องชายฉันเอง
“ (พี่ทำไรอยู่วะทำไมรับสายช้าฉิบหาย) ” เสียงวีนเหวี่ยงจากปลายสายไม่ต้องบอกก็รู้ว่าตอนนี้น้องชายตัวดีของฉันอยู่ในอารมณ์ไหน
“พี่พึ่งอาบน้ำเสร็จน่ะ มีอะไรหรือเปล่า?” ฉันถามน้องกลับไป
“ (ฉันมีเรื่องจะบอก ฟังให้ดี!) ”
“เรื่องอะไร พ่อเป็นอะไรหรือเปล่า” ที่ถามถึงพ่อเพราะปกติถ้ามีเรื่องเกิดขึ้น มันจะมีเรื่องเดียวคือเรื่องของพ่อ
“ (พ่อถูกเจ้าของบ่อนจับตัวไป เห็นว่าไปติดเงินบ่อนไว้แต่ไม่มีจ่าย) ”
“เท่าไหร่สายน้ำพ่อติดเท่าไหร่ เเล้วพวกมันทำอะไรพ่อหรือเปล่า” ฉันเริ่มเสียงสั่นเมื่อรู้ถึงความเป็นอยู่ของพ่อ
“ (สองล้าน) ”
“ว่าไงนะ!! ทำไม.. แล้วจะทำยังไงดีจะช่วยพ่อยังไงดี”
“ (ไม่รู้ โลภมากเอง) ” สายน้ำพูดเหมือนไม่สนใจ ที่สายน้ำรู้เพราะสายน้ำเองก็อยู่ในวงการยานรกนั้นเหมือนกันน้องฉันเองก็ติดยาเหมือนพ่อ น้องบอกว่าเกลียดพ่อที่ทำตัวไม่ดีเเต่น้องกลับเดินตามรอยพ่อเหมือนกัน ฉันไม่เคยเข้าใจว่าเกลียดแล้วเดินเข้าหามันทำไม
“สาย! นั้นพ่อนะ!”
“ (เอ่อ! พ่อพี่ไงจัดการเอาเองโทรมาบอกแค่นี้เเหละ) ”
“เด็กนิสัยไม่ดี ฮึก..” ฉันปล่อยให้ตัวเองร้องไห้ออกมาอย่างห้ามไม่ได้ในหัวตีกันยุ่งไปหมดไม่รู้จะช่วยพ่อยังไงฉันไม่มีเงินมากมายขนาดนั้น
“จะไปไหน?” ตอนนี้ไม่รู้จะช่วยยังไงเเต่สิ่งที่ฉันพอจะทำได้คือรีบไปหาพ่อก่อน เเต่ก็ถูกพายุมาบังประตูไว้
“ถอยไปนะพายุ ฉันจะไปหาพ่อ” ฉันเบะปากร้องไห้ไปด้วย กลัวไปหมดแล้วว่าพวกบ้านั้นจะทำร้ายพ่อ
“พ่อเธอเป็นอะไร?” ฉันมองหน้าพายุไปด้วยร้องไห้ไปด้วยเเต่ก็ไม่กล้าขยับปากบอกถึงเหตุผลที่เหมือนเป็นแผลในใจของฉัน
“มีเรื่องเกิดขึ้นกับพ่อฉัน นายปล่อยฉันไปก่อนเถอะนะ” ตัดสินใจบอกเขาไปแบบอ้อมๆ
“เรื่องอะไรล่ะ” แต่ดูเหมือนพายุจะจงใจกวนประสาทฉันมากเขาไม่ยอมถอยออกไปจากประตูแล้วยังยิ้มเหมือนอารมณ์ดีที่เห็นฉันทุกข์ใจอยู่
“เรื่องส่วนตัวของฉันกับพ่อ นายช่วยหลีกไปได้มั้ย ขอร้องละพายุ ฉันขอร้องฉันกำลังรีบจริงๆ”
“รีบขนาดนี้สงสัยพ่อจะไปติดหนี้ใครมา” ฉันชะงัก เงยหน้าขึ้นไปสบตาเขา
“นายพูดอะไร”
“พีรพงษ์นี้ใช่ชื่อพ่อเธอหรือเปล่า”
“......”
“ถ้าใช่ ก็คงไม่ต้องไปไหนไกล”
ไม่…
"นายหมายความว่าไงพายุ หมายความว่ายังไง!"
ตุ้บ!
ฉันทุบหน้าอกเขาเเรงๆไปตามอารมณ์โกรธ
"เธอพลาดแล้วละน้ำใส พลาดที่พ่อเธอมาทำเรื่องที่เธอไม่ชอบในที่ของฉัน"ได้ยินเเบบนั้นฉันเเทบจะทรุดตัวลงไปนั่งบนพื้นห้อง โลกมันตั้งกว้างเเต่ทำไมถึงเหวี่ยงให้ฉันต้องมาเจออะไรเเบบนี้กับผู้ชายคนนี้ด้วย
"นายจับพ่อฉันไปไว้ที่ไหน!"
"เธอรู้เเล้วมีปัญญาจ่ายเหรอ?"
"ฉันจะไปหาพ่อ! ออกไปนะ!"ฉันผลักเขาที่ยังยืนปิดประตูห้องไว้เเต่คนตัวใหญ่กลับไม่ขยับร่างกายออกไปเลยสักนิด เเต่ฉันไม่หมดความพยายามฉันจะผลักอยู่อย่างนั้นเเหละจนกว่าเขาจะยอมออกไป
"อยู่ในนี้! จนกว่าฉันจะสั่งให้เธอออกไป!"
ปัง!!!
และนั้นคือคำสั่งสุดท้ายก่อนที่เขาจะเดินออกจากห้องไป
Talk
1 เม้น 1 กำลังใจค่ะ
- ผู้เขียน
